Groeten uit Zweden: “Ik heb geen probleem met grijs haar, wel met de tijd die niet stilstaat”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Rust en gezelligheid bij de kapper

Iedereen loopt er graag verzorgd bij, maar naar de kapper gaan vond ik tot enkele jaren geleden de hel. Het was altijd een drukte van jewelste, je werd verplicht om de hele tijd naar je spiegelbeeld te kijken en ik werd elke keer geconfronteerd met een lichte vorm van ongerustheid over het resultaat. Dat zag er namelijk altijd compleet anders uit dan de voorbeeldfoto die ik vol goede moed aan de kapster toonde.

Geen slecht woord over de kunde van deze vriendelijke vrouw trouwens, mijn flutjeshaar tovert niemand zomaar om in een volumineuze coupe. Zelfs de Zweedse kapster niet, waar we intussen al een hele tijd met het hele gezin naartoe trekken. Afgelopen zomer is ze verhuisd, naar een plekje op minder dan een kilometer van ons huis. Een ruimer lokaal, wat beter gelegen. Toch wandelde ik er met een bang hartje heen. Hopelijk waren de rust en gezelligheid waar ik van hield, behouden gebleven.

De eerste aanblik toen ik de deur opende, was voldoende: alle authentieke elementen waren aanwezig. De haast retro kappersstoel, de mooie oude kasten met daarin alle ecologische producten en de prachtige ladekast met spiegel. Op de achtergrond klonk een rustgevend pianomuziekje, ik zette me neer in de stoel en gaf me helemaal over.

Het confronterende van grijs haar

“Je hebt je haar nog steeds niet geverfd”, was het eerste wat ze tegen me zei. In haar stem klonk blijdschap en trots. Ik wist dat ze fan was van mijn natuurlijke kleur, inclusief die grijze haren die bij elk kappersbezoek talrijker werden. Aan dat flutjeshaar kun je niet veel doen, aan grijs haar wel. De verf stond klaar, ik wist perfect hoe het moest, maar er was iets dat me elke keer opnieuw tegenhield.

Ik had nochtans eerder geëxperimenteerd met kleurtjes. Liefst van al wat donkerder, omdat het contrast met blauwe ogen wel wat heeft. Maar nu ik het vooral zou doen om dat natuurlijke grijs te verstoppen, voelde het niet langer juist. Ik wil er wel vrede mee nemen, met die zilveren lijntjes, dat is een teken van wijsheid, toch? Bovendien vind ik vrouwen die hun grijze lokken met trots dragen best stoer. Ik denk dat ik vooral bang ben van het proces, of wat grijs worden nog steeds betekent.

Ook al zijn er dertigers die hun grijze coupe met trots dragen en staat ouder worden niet noodzakelijk gelijk aan langzaam aftakelen, toch is het iets waar je de ene dag al beter mee om kunt dan de andere. Telkens als je in de spiegel kijkt, volgt een moment van confrontatie. Soms gaat het gepaard met acceptatie en trots, maar af en toe neemt een negatieve gedachtestroom het over. Als ik ouder word, dan ben ik niet de enige. Mijn kinderen zijn tieners, op een bepaald moment verlaten ze het nest en blijven we alleen achter. Maar ook mijn ouders worden er niet jonger op, en dat is misschien nog het moeilijkste om te aanvaarden, vooral als je meer dan 1000 kilometer verder woont.

Waar het écht om gaat, is dus niet of ik al dan niet m’n haar zou verven, maar het besef dat de tijd niet stilstaat. Ook niet als je in Zweden woont…

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!