Groeten uit Zweden: “Na meer dan twee jaar zagen we vrienden en familie terug in België…”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

“Nu je weer hier bent, lijkt het alsof je nooit weg bent geweest”, zei papa, toen ik hem na meer dan twee jaar eindelijk weer in de armen viel. Het was zover. Het was eindelijk gelukt om een tripje naar België te plannen. En ook al was er in tussentijd veel gebeurd, toch leek het alsof het gisteren was dat we België achter ons lieten en naar Zweden trokken.

De draad weer oppikken na meer dan twee jaar

De ring rond Brussel is nog even druk, de straatjes zijn even smal en het valt op hoeveel auto’s er geparkeerd staan langs de kant van de baan. Op vlak van verkeer en ruimtelijke ordening kan het contrast met Zweden niet groter zijn. Ik geef mijn ogen de kost en probeer alle details in me op te nemen. De overvloed aan borden allerhande – van reclame tot bewegwijzering – zorgt ervoor dat de focus echter meermaals zoek is. Met drie keer fout rijden tot gevolg, in een streek die we nochtans goed kennen. Note to self: als je twijfelt, altijd het bordje ‘andere richtingen’ volgen. 

“Het viel me op hoe snel je de draad weer oppikt”

Uiteindelijk raakten we steeds waar we moesten zijn, bij vrienden en familie. Want dat is waar het om draait deze week. Ook hier viel het me op hoe snel je de draad weer oppikt, zelfs na meer dan twee jaar afwezigheid. De grootouders deden hun best om ons op culinair vlak te verwennen en prepareerden de lievelingskost van de kinderen. “De zelfgerolde balletjes van oma zijn veel lekkerder dan de Zweedse kötbullar”, aldus Stina. En Elias genoot van datgene waar hij al twee jaar van droomde: een eclair van bij de beste bakker van de stad die opa vroeger altijd meebracht als hij ons een bezoekje bracht. 

Wat je mist in het buitenland

Het blijft fascinerend om even terug te zijn en stil te staan bij wat je mist als je in het buitenland woont. Het viel me op dat het zien van ons oude huis me weinig deed, ook al werd het destijds helemaal naar onze wensen ontworpen. De buurt stond symbool voor de mensen die er woonden. Het was niet het huis of het speeltuintje waar we nostalgisch van werden, maar de gesprekken met bekenden. Familie, vrienden, maar ook de buren bijvoorbeeld. Het draait duidelijk niet om dingen, maar om herinneringen en emoties. Zelfs het eten waar we naar verlangden had altijd een achterliggende betekenis. Het ging niet om frietjes, maar om de handgesneden versie van opa. Of de appeltjes die oma bakte als Elias en Stina er vroeger gingen logeren. 

“Vind je het toch een beetje leuk in België, Stina?” vroeg ik vanmorgen toen ze bij me in bed kroop. Zij is de jongste van het gezin en duidelijk het meeste verzweedst van ons allen. Terwijl zij degene was die er in eerste instantie niets voor voelde om te emigreren, had zij nu ook het minst zin in ons tripje naar België. Maar als ik haar zag knuffelen met de grootouders en net als wij genieten van gesprekken met oude bekenden, wist ik dat het goed zat. “Een beetje”, stamelde ze. “Maar ik vind het nog steeds leuker in Zweden”, voegde ze er snel en zonder enige twijfel aan toe.

“Ik vind het nog steeds leuker in zweden”, zei ze

En ik kan haar geen ongelijk geven. Hoeveel plezier het ook doet om iedereen terug te zien, en hoe erg we hier ook in de watten gelegd worden, ons hart ligt in het noorden. Het is een gevoel, moeilijk om uit te leggen, maar alles geeft aan dat we daar thuishoren. Ik vraag me soms af wat er gebeurd zou zijn als we die ene zomer niet voor het eerst naar Zweden op vakantie gingen. Zouden we nog gewoon gelukkig zijn in ons rijhuisje in Hasselt? Misschien wel. Feit is dat er toen, die allereerste keer, iets gebeurd is dat niet meer terug te draaien viel. De rust, de natuur en de way of life van Zweden lieten ons nooit meer los. 

“De rust, de natuur en the way of life van zweden lieten ons niet meer los”

Terug naar het hoge noorden

We genieten graag van alles wat België te bieden heeft, maar keren binnen enkele dagen ook met plezier terug naar ons houten huisje aan het bos. Ook Elias zal opgelucht ademhalen. En dat mag je in zijn geval heel letterlijk nemen. Zijn allergieën en luchtwegen speelden hier onmiddellijk op en voor het eerst in vier jaar had ik weer standaard een puffer in mijn handtas zitten. Nee, dát gedeelte van België heb ik ook niet gemist de afgelopen jaren. 

Groeten uit België (voor even dan),

Sara

NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:

• Groeten uit Zweden: “Ik ga je missen”, zei ze toen ze op weekend met de sportclub vertrok…
• Groeten uit Zweden: “Of het noorderlichtspektakel pas echt begon toen ik net in bed lag? Ik vrees het.”
• Groeten uit Zweden: “Moest ik weten waar de dichtstbijzijnde schuilkelder was?”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!