In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Keiharde sportieve goede voornemens, ik ben er niet meteen fan van, in de eerste plaats omdat ik mezelf wil behoeden voor een teleurstelling. Gaat het over je gezondheid, dan ligt dat enigszins anders. Minder vrijblijvend, begrijp je? Dat ik bijvoorbeeld zal moeten dealen met de eerste tekenen van de perimenopauze, dat staat vast. Hoe dat wat aangenamer kan verlopen, heb ik voor een stuk zelf in de hand.
Als ik denk aan bewegen in de (peri)menopauze, komt het angstbeeld van zwetende lijven in een duffe, niet al te fris ruikende gym in me op.
Bewegen in de (peri)menopauze
Begin van het nieuwe jaar deed ik mezelf daarom het boek ‘Onze hormonen na 40’ cadeau. Hormoonexperte Lieselot Theys brengt alle aspecten mooi in kaart, van voeding tot ontspanning en omgeving. Eén specifiek hoofdstuk boezemde me wat angst in: beweging. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee, dat ondervind ik al jarenlang. Als iets me ligt en ik doe het graag, dan is motivatie geen probleem. Zo zit mijn dagelijkse ochtendlijke yogasessie zo vast in mijn routine, dat ik er niet meer bij nadenk. Het is net zo gewoon geworden als slapen en eten, mijn lichaam heeft het even hard nodig.
Bij beweging in de (peri)menopauze gaat het echter meestal over krachttraining. Nog voor ik het boek had opengeslagen, kwam het angstbeeld van zwetende lijven in een duffe, niet al te fris ruikende gym in me op. Toch lijk je niet te ontkomen aan de lokroep van de fitness, de schreeuw klinkt hard en is niet mis te verstaan. Begin je je dag niet in de gym, dan komt het vast niet goed met je. Hier in Zweden, het Europese land met procentueel het hoogste aantal mensen met een fitnessabonnement, ligt die druk nóg hoger.
Pilates, mijn oude liefde
‘Moet ik me dan tóch over die gymangst heen zetten?´, vroeg ik me af terwijl ik stevige winterschoenen aantrok voor mijn dagelijks wandelingetje. Ik parkeerde de gedachte en besloot tijdens mijn ommetje in het bos de podcastaflevering van ‘Zonder Zever’ met Lieselot Theys te beluisteren voor ik me in het boek zou storten.
Pilates in mijn favoriete podcast, pilates in Libelle… Niet enkel de bevestiging, maar ook het extra duwtje in de rug om mijn oude liefde opnieuw in mijn routine op te nemen.
Een eyeopener of slechts een herhaling van wat ik diep vanbinnen al wist? Het statement dat krachttraining na je veertigste niet betekent dat je meteen naar de gym hoeft te snellen, gaf me hoop. Want ik hoorde ook de term pilates vallen, wat ik vroeger in Hasselt een tijdlang wekelijks beoefende. Aangezien oude liefde niet roest, besloot ik daar in het bos, dat – als ik dan tóch een goed voornemen moest omarmen – het gerust opnieuw pilates in mijn leven mocht zijn.
Ik geloof stellig dat bepaalde dingen gebeuren met een reden. Toen ik deze week de artikels in Libelle (nr. 3 van 16 januari) en op de website over pilates zag verschijnen, inclusief handige oefeningen van Delphine Steelandt, was dat voor mij niet enkel de bevestiging, maar ook het extra duwtje in de rug. De introductieles bracht heel wat herinneringen aan de lessen van juf Martine destijds naar boven. ‘Hundred’, ‘roll up’ en ‘one leg circle’: de oefeningen bleken nog niet veranderd en mijn hoofd en lichaam wisten nog perfect hoe ze moesten.
In tegenstelling tot de oefeningen, waren mijn prioriteiten in al die jaren wél verschoven. In de plaats van een strak lichaam, wil ik nu vooral een fit lijf, dat me makkelijker door die volgende levensfase zou kunnen leiden.
Meer verhalen uit Zweden én over pilates
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!