Groeten uit Zweden: “Ik voelde een onverklaarbare jaloezie opkomen, een vorm van plotse heimwee…”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Van die ontmoetingen waar je dagen later nog met een kamerbrede glimlach aan terug denkt, herken je dat? Het overkwam me een paar dagen geleden, toen we een Nederlands koppel spraken dat net als wij halsoverkop verliefd was geworden op deze plek in Småland. We praatten honderduit, met een dampend tasje koffie en een verplichte kaneelbol, over wat het leven in het Hoge Noorden anders maakt dan in België of Nederland.

We waren benieuwd naar hun dromen en verwachtingen en deelden enthousiast onze ervaringen. Op een bepaald moment hoorde ik mezelf zeggen: “Ik heb maar van één ding spijt, dat we niet eerder de stap hebben gezet.”

Jaloezie en heimwee

Zij stonden daar, aan het begin van hun Zweeds avontuur, en dat deed me mijmeren over hoe ons verhaal is gelopen, maar ook over hoe het had kunnen zijn. Ik heb letterlijk alles om gelukkig te zijn, maar ik voelde een soort onverklaarbare jaloezie opkomen, een vorm van plotse heimwee naar een pril begin dat wij niet gekend hebben. Toen wij verhuisden, waren de kinderen al relatief groot. Voor deze twee enthousiaste mensen moest alles nog beginnen.

Ze trokken al meer dan een jaar rond met de camper, op zoek naar wat hun plekje zou worden. Ze zochten in het zuiden van Europa, in Spanje en Frankrijk, maar de échte liefde kwam er pas een stuk hogerop, hier in Småland, Zweden. Hoewel geen haar op mijn hoofd er op die leeftijd aan gedacht zou hebben om mijn vertrouwde omgeving zonder meer achter me te laten, voelde het nu alsof ik iets had gemist.

Hoe komt het dat ik pas zo laat heb ontdekt wat ik nodig heb om écht gelukkig te zijn? Waarom koos ik niet eerder voor mezelf en voor het veel minder drukke leven hier in Zweden?

Passen in het plaatje

Als ik zeg dat ik spijt heb dat we niet eerder deze stap zetten, dan is dat niet in de eerste plaats voor mezelf, wel voor de kinderen. Wat had ik jullie dat gegund, lieve Elias en Stina, om je eerste levensjaar ongestoord thuis te mogen zijn bij je mama of papa, om daarna samen met vriendjes en vriendinnetjes ongestoord over stenen te klauteren en in bomen te klimmen in de förskola. Veel minder druk – in alle mogelijke betekenissen van het woord – en veel meer buiten, dansend in de regen of ravottend in de sneeuw, met een hip regen- of skipakje aan en lekker warme botjes.

Als ik licht nostalgisch naar de jullie kinderfoto’s kijk, besef ik hoe erg jullie in dit ongedwongen plaatje hadden gepast. Niet enkel wat karakter betreft trouwens. De blonde haartjes, de kleurrijke Scandinavische kleertjes en zelfs de lekker Zweeds klinkende namen waren er al… Had het zo moeten zijn? En waren wij de enigen die het niet, of te laat, zagen?

Je kunt blijven hangen in de nostalgische ‘hadden we maar’-fase, of de jaloezie onderdrukken en vooruitkijken naar wat nog mag komen. Misschien groeien jullie kinderen hier wel op? Of misschien ook niet, en dat is allemaal prima.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!