Groeten uit Zweden: “Op korte tijd is het een echte jongedame geworden…”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

‘Staat Stina ‘s morgens ook zo lang voor de spiegel voor haar skincare en make-up?’, vraagt de mama van één van Stina’s vriendinnen me als we de meisjes ophalen van de volleybaltraining. ‘Minstens een half uur’, zucht ik. We lachen ermee, onze dochters zijn op korte tijd van een lieflijk meisje in een echte ‘jongedame’ veranderd.

Adieu, schattige jurkjes

Ik herinner me nog goed toen we pas in Zweden woonden, en ik plotsklaps alle schattige kleedjes en rokjes van de hand mocht doen. Terwijl de dochter in België het toonbeeld was van een écht meisje-meisje, met felblauwe ogen, schattige blonde krulletjes en altijd beeldige jurkjes, moest het hier in het noorden vooral praktisch zijn. Ze moest immers zorgeloos kunnen ravotten buiten, makkelijk in- en uit haar skipak raken en zonder problemen op de mat in de klas zitten of liggen om rekensommetjes te maken. De hele inhoud van de kleerkast werd grondig aangepakt en aangevuld met stretchy jeans en zachte leggings.

Het lijkt alsof het gisteren was, dat ze ab-so-luut, net als haar besties uit de klas, een stoere, zwarte rugzak wilde om naar school te gaan. Intussen schuimden we dagenlang – online – winkels af op zoek naar de ideale tas, of alleszins een werkbaar compromis. De jongedame is op de tijd dat je met je ogen knippert namelijk uit de stoere rugzak-fase gegroeid. Net als alle vriendinnen en andere leeftijdsgenoten trouwens, want zo gaat dat natuurlijk.

Mooi, maar onhandig

Als ik door het dorp wandel, hou ik bewust even halt als de bus uit de stad stopt, en let ik extra op de jonge meisjes die uitstappen. Rugzakken zie ik amper, ze dragen inderdaad allemaal een wat groot uitgevallen nepleren handtas over hun schouder, met hier en daar een gesofisticeerd goudkleurig detail. Sommige meisjes wandelen vrolijk babbelend naar huis, anderen doen hun best om de tas op hun schouder te houden terwijl ze met één hand aan het stuur op hun fiets kruipen.

Erg handig kan dat niet zijn, bedenk ik dan. De tassen die Stina uitkoos lijken eerder op stijlvolle shoppingtassen dan op iets waarmee je naar school gaat. Waar stop je je laptop dan? Je boeken? En je drinkbus, smartphone en sleutels? En binnenkort je muts en sjaal? Allemaal in dat ene grote vak, dat eerder lijkt op een zwart gat waarin alles wat je erin stopt onherroepelijk verdwijnt.

Wat ik wel wat gemeen heb met dochterlief, is dat ik vorig jaar namelijk net zo lang gezocht heb naar de perfecte tas. Maar daar stopt elke vergelijking. Ik word namelijk extreem happy van praktische rugzakken boordevol handige zakjes en compartimenten, hoe meer hoe liever! En elk item heeft zijn eigen plekje, ik mag er niet aan denken dat ik mijn thermos bij mijn e-reader zou moeten stoppen.

Waar is mijn baby?

Met een snelle ‘dan koop je toch gewoon zo’n organizer voor in die tas’, weerlegt de dochter al mijn argumenten. Ik voel het al, deze kan ik niet winnen. En misschien hoeft het ook niet, want gaat het wel écht om die tas? Of gewoon om het feit dat ik stilletjes probeer de ‘jongedame’-fase wat uit te stellen?

Een beetje nostalgisch staar ik naar de foto die al enkele jaren op de achtergrond van mijn telefoon prijkt. Een van de laatste eerste schooldag-foto’s waar zowel Elias als Stina zin in hadden. Wat zien ze er klein en onschuldig uit, zorgeloos ook. Hoe trots ik ook ben op de tieners die ze geworden zijn, af en toe heb ik heimwee naar die veel te snel vervlogen tijd…

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!