Groeten uit Zweden: “Ik geef het toe: kat Atlas is de baas hier in huis”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

“Jij doet me meer en meer aan oma denken”, zegt mijn mama tegen me aan de telefoon. En met oma bedoelt ze Fientje, haar moeder en mijn oma. Een licht eigenzinnige vrouw die graag haar ding deed – liefst zonder pottenkijkers-, erg creatief was en veel van katten hield. Een kat was een constante in haar leven. Een compagnon de route ook, en op bepaalde momenten misschien zelfs een levensgezel: oma Fientje is altijd alleen geweest sinds haar man op zeer jonge leeftijd stierf.

Rotverwende kat

Die kat – er waren er natuurlijk meerdere gedurende al die jaren – was heilig en werd verwend door mijn veel te lieve oma. Ik herinner me nog goed hoe we erom lachten, dat het beest het beste plekje in de zetel kreeg en dat mijn oma bij de minste krimp van het beest opstond om hem binnen of buiten te laten, ja, zelfs in het holst van de nacht.

We lachten er misschien wel mee, maar ik herinner me toch vooral de mooie dingen. Hoe ik als klein meisje bij haar was en zij bij het raam in de rieten schommelstoel zat, de kat zacht spinnend op haar schoot. Een prachtige herinnering, die ik voor altijd koester. Meer nog, ik heb altijd gedacht – en misschien ook wel gehoopt – dat ik daar op een dag ook zo zou zitten, genietend van het uitzicht met de warmte van een kat op mijn schoot. Diep vanbinnen ben ik ook een kattenmens, en dat zal ook altijd zo blijven.

Jammer genoeg leek het lot er anders over te beslissen. Zoon Elias bleek namelijk allergisch voor zowat alles dat haar heeft, ik zag dus geen andere uitweg dan mijn grote droom opbergen. Een eigen kat zou, samen met het beeld van de schommelstoel, voor altijd een fantasie blijven. Bovendien was manlief een hondenpersoon, die totaal niets zag in een beest dat niet luisterde, altijd zijn eigen zin deed en ook nog eens zijn eigen vacht schoon likt.

Het allermoeilijkste aan die droom opbergen was het idee dat de kinderen zonder trouwste vriend zouden moeten opgroeien. Alsof het lot ermee speelde, vond ik dat vooral voor Elias een groot gemis. Ook al was hij als de dood voor katten – hij kwam er door zijn allergie nooit mee in contact – tóch wist ik dat er ook diep in hem een grote poezenvriend schuilde.

Beste vrienden met Atlas

“Als je ooit een kat koopt, dan ben ik hier weg”, zei hij stellig. Ook Stina bleek allesbehalve een grote dierenfan. Onbekend is onbemind? Tot er bijna twee jaar geleden een klein mirakel gebeurde, in de hoedanigheid van Bob, de ragdoll van een bevriend koppel.

De toevallige kennismaking met de kat verliep niet volledig probleemloos – dat lees je hier!- en vooral Stina had wat tijd nodig, maar na enkele uren was het pure verliefdheid. Geen spoortje angst meer bij Stina, en vooral geen enkele allergische reactie bij Elias. De rest is geschiedenis. Een jaar geleden mochten we de allerliefste ragdoll Atlas in ons gezin verwelkomen.

Het liep helemaal zoals ik diep vanbinnen wist dat het zou gaan. Elias en Atlas zijn beste vrienden en lijken voor elkaar geboren. “De beste beslissing ooit”, noemt hij het nu. Terwijl zoonlief vooral knuffelt en praat met de kat, is Stina de zorgende. Zij maakt probleemloos zijn ogen en oren schoon, en helpt als hij een keer in bad moet. Zelfs de man des huizes is volledig gezwicht voor de liefde van Atlas. De kat geniet, en ik nog veel meer. Mijn langverwachte droom is eindelijk uitgekomen. De kat is er, het uitzicht ook, nu enkel de schommelstoel nog 😉

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!