Groeten uit Zweden: “Tijdens het pakken van de koffer voor de reis naar Italië werd duidelijk hoe fel we verschillen”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Eerste échte reis naar Italië

Deze week was het eindelijk zover! Elias trok met de klas voor een week naar Assisi in Italië. Om cultuur op te snuiven, heerlijk te eten én les te volgen in de plaatselijke school. Zijn eerste échte verre reis zonder het gezin, bedenk ik, terwijl ik snel enkele kleren strijk die absoluut nog in de koffer moeten.

Op de favoriete koffer was het even wachten – als puber wil je namelijk niet gezien worden met dat oude exemplaar van je vader –, tot dochter Stina ‘s avonds laat terug zou komen van het toernooi met de sportclub. Het was letterlijk wissel van de wacht die zondagavond. Stina kwam thuis, Elias vertrok. De koffer leek wel een symbool voor wie ze waren en hoe ze in elkaar zaten. Dezelfde koffer, maar een totaal verschillende manier van voorbereiding en inpakken.

Terwijl dochter Stina het sportieve, nieuwsgierige en ondernemende van haar vader heeft, herken ik wat organisatie betreft wél enkele persoonlijke trekjes. Ik hoef haar niet aan te sporen om haar huiswerk te maken, ze heeft steeds de juiste boeken én haar laptop mee en vergeet niet op welke dagen ze haar sportkleren moet inpakken. Als zij ‘mijn koffer is klaar, mama’ zegt, dan overlopen we enkel nog even de essentiële dingen. Voor de zekerheid, weet je wel? En daar gaat ze dan…

Koffer pakken met een puber

Mag ik veralgemenen door te zeggen dat jongens hier anders in zijn? Of is dat te kort door de bocht? Ik kan alleszins zeggen dat de dagen voor het vertrek van Elias een heuse beproeving waren, alleen al om de voorbereiding vlot te laten verlopen.

Hij erfde helaas mijn ander kantje, dat van de overdenker wiens brein geen seconde rust kent. Alles willen begrijpen, analyseren en blijven lezen – of in zijn geval YouTube kijken. Dat, in combinatie met een absoluut gebrek aan organisatie op praktisch gebied, durft weleens moeilijke situaties genereren voor moeder én zoon.

‘Is dat echt mijn kind’, vraag ik me af terwijl ik weer voor een gesloten deur sta, tegen een muur praat of er met mijn hoofd tegenloop. De paklijst zegt regenjas, de weerapp laat de eerste dagen dikke wolken met regendruppels zien, maar ergens vindt de puber zo’n jas toch écht overbodig. En al helemaal niet cool natuurlijk.

‘Papieren zakdoekjes ga ik écht niet meenemen’, weerklinkt uit de mond van de puber die van ‘mag ik een doekje, mama?’ zijn slagzin maakte. Een doekje om zijn kauwgom in te stoppen als er niet meteen een vuilnisbak te vinden is, eentje om zijn vuile handen aan af te vegen of als noodoplossing te gebruiken in een publiek toilet. Ik had nooit gedacht dat een koffer pakken met een chaotische puber zo’n uitdaging zou zijn.

Het is dus zijn eerste échte verre reis zonder ouders en dat merk je. Hij is nooit een jeugdbeweging of kampkind geweest, en dat was – gezien wij, ouders, thuiswerken – ook helemaal prima. Maar ergens voel je dat hij de ervaring mist van koffers pakken, overvolle treinen en met een hoop andere leerlingen op één kamer slapen.

Het is wennen, zo’n reis, maar de pracht van Italië maakt vast veel goed. Ik wens hem mooie uitzichten, heerlijk eten – als foodlover kun je toch nergens beter zitten? – en herinneringen die hij nog lang zal koesteren.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!