Groeten uit Zweden: “Die kriebelbeestjes drijven me tot waanzin. Waarom moeten ze altijd mij hebben?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Als het kriebelt moet je… krabben. Als die uitspraak valt, dan weet je dat die tijd van het jaar weer is aangebroken. Ik ga als een bezetene op zoek naar planten die muggen op afstand houden, koop sprays en armbandjes met torenhoge beloftes en test veel te dure middeltjes uit. Alles om armen en benen vol dikke, jeukende bulten en de bijhorende slapeloze nachten te vermijden!

Ze moeten altijd mij hebben

Het is een dingetje hier, die kriebelbeestjes. Vanaf het moment dat de lente ontwaakt en het groen in de tuin en het bos explodeert, begin ik aan mijn rituele dans die bestaat uit het ongecontroleerd wapperen met handen en armen. Als liefhebber van de natuur ben ik ook diep in mijn hart een vriend van elk dier groot of klein, maar één soort vind ik ronduit irritant: de vliegende en stekende insecten. Het gezoem zorgt voor blinde paniek. Met de zogenaamde wapperdans probeer ik niet enkel mezelf te beschermen, maar ook die angstaanjagende beestjes af te schrikken.

‘Dat helpt allemaal niet’, ‘doe maar gewoon normaal’ of ‘zo erg is zo’n beet toch niet’, ik ben die uitspraken meer dan beu. Makkelijk gezegd als je ofwel amper gestoken wordt, óf geen last krijgt van jeukende bulten zoals de mannen hier in huis. Het zit niet in mijn aard om de zielepoot uit te hangen, maar het is gewoon een feit: ze moeten altijd mij hebben. Of de dochter, want die heeft hoogstwaarschijnlijk mijn overheerlijk bloed geërfd.

Zweden heeft wat muggen betreft zijn imago niet mee. Toch kan ik je zeggen dat mijn haat en angst tegen de vliegende insecten ook al in België bestond, waar de populatie naar mijn bescheiden mening niet kleiner was. De mug beschouw ik als mijn grootste vijand, maar ook wespen, hoornaars, knotten, dazen, horzels en de hertenluisvlieg – de elandvlieg zoals ze hier genoemd wordt – drijven me tot waanzin. Wil je op een heerlijke zomeravond gezellig buiten zitten, een wandeling maken in het bos, lekker grillen aan de rand van het meer of met de tent in de vrije natuur kamperen, dan zijn ze op post, alsof ze van ver ruiken dat je zin hebt in een gemoedelijk moment.

Kriebelbeestjes vs. Sara: 1-0, of maak er maar meteen 100-0 van. Ik ben namelijk al meermaals gevlucht uit het bos tijdens wat een fijne wandeling op zoek naar paddenstoelen moest zijn, heb mijn eten al laten staan tijdens een gezellige grillavond met vrienden bij het meer en heb menig spelletje kubb of mölkky vroegtijdig beëindigd omdat het me teveel werd.

Eerste hulp bij kriebelbeestjes

Vraag je een local naar het beste middel tegen de jeuk, dan zweren ze bij het pilletje. Veel Zweden starten namelijk bij het begin van de lente aan hun kuur van een dagelijks antihistamine-tabletje. Mijn medicijnkast is zeer beperkt en dat wil ik liefst zo houden, maar soms neemt de waanzin over en zwier ik zo’n doosje in mijn online winkelmandje. Is de jeuk wat gaan liggen, dan is het weer even snel verwijderd.

Of er meer muggen zijn in Zweden dan in België durf ik te betwijfelen. Het feit is wel dat ik er meer mee in aanraking komt. Ik nam namelijk afscheid van het drukke stadsleven om ten volle te kunnen genieten van de natuur. De zin in avontuur is er, de mogelijkheden zijn eindeloos hier, … Die kleine, gevleugelde monstertjes gaan me toch niet tegenhouden?

Dit lentekind heeft in ieder geval geen zin om te wachten tot de winter opnieuw zijn intrede doet en de bossen weer veilig zijn. De natuur roept, en ik antwoord. Zij het niet geheel modieus verantwoord met de kousen over de lange broek en stinkend naar een combinatie van zonnecrème en muggenmiddel dat ook teken op afstand moet houden. Ze krijgen me niet klein!

Zelfs deze mislukte avonturier weet dat de aanhouder wint. En misschien word ik er wel aan gewoon, of zij aan mij? Worden we ooit nog vrienden, en kan ik gewoon kijken naar de kriebelbeestjes op mijn arm en denken: laten we bloedbroeders worden.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!