Groeten uit Zweden: “Het klinkt ouderwets, maar ik word gek van die last-minute afspraken van tieners!”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Twee korte piepjes na elkaar, dat is een berichtje van de dochter. En nog één, en nog één. Ik stond net onder de douche en had weinig zin om die paar minuten me-time abrupt te beëindigen. De veelheid aan sms’jes bracht me echter op andere gedachten. Wat als het dringend was? Op dat vroege uur van de dag zat ze net op de bus naar school, dus zette ik het water af, sloeg snel een handdoek om me heen en checkte mijn berichtjes.

Of ze deze namiddag naar een vriendin mocht gaan en om hoe laat we haar konden komen halen. Niets dringends dus, al dacht de dochter daar duidelijk anders over. Ze moest onmiddellijk een antwoord hebben, de bus was immers bijna aangekomen. En dus was het alle hens aan dek en werd de avondplanning helemaal omgegooid. Die vriendin, dat is in het beste geval het buurmeisje, maar het kan net zo goed om het lieve meisje uit de klas gaan die 40 kilometer verderop woont. Een afstand waarmee de modale Zweed eens lacht, maar voor ons blijft het aanpassen.

Last-minute afspraken

De jeugd van tegenwoordig maakt geen afspraken meer op voorhand, alles gebeurt last-minute. Om hoe laat ze de bus naar huis nemen of opgehaald moeten worden, dat zien ze wel als het zover is. Onderling vormt dat hoegenaamd geen probleem, ze zijn immers opgegroeid met een smartphone in hun hand. Wij komen echter uit de tijd dat we dagenlang op voorhand een uitje naar de stad planden met vriendinnen. Van snaps, appjes of sms’en was toen geen sprake. Wat het dichtst in de buurt kwam was de vaste telefoon, die enkel gebruikt kon worden als er niemand op het internet zat. ‘Goeiedag mevrouw, met Sara, is Annelies soms thuis?’. Hou het kort, was de boodschap dan, want zo’n telefoontje is niet gratis.

Ze lachen er hartelijk mee, die tieners, als we de verhalen uit ‘onze tijd’ vertellen. Mijn nostalgische ik houdt wel van die traagheid uit onze jeugd. Dagenlang uitkijken naar dat ene uitje, dat was vaak even magisch als het moment zelf. En dat telefoontje met je bestie, daar werd ten volle van genoten, want je wist dat erna weer even radiostilte volgde. Kon je iemand lange tijd niet zien, dan schreef je al je belevenissen en gedachten neer, op je allermooiste briefpapier. Waarna het ongeduldig wachten op een antwoord kon beginnen…

Vandaag gaat alles snel, verwacht iedereen meteen een antwoord. Een WhatsApp-bericht lezen zonder te beantwoorden, not done. Twee vinkjes verraden je meedogenloos. Eens in de ratrace moet je mee, of je wordt zonder verpinken achtergelaten. De wetenschap dat je meteen een antwoord kán krijgen, werkt die last-minute maatschappij in de hand. Ook ik maak me er schuldig aan, meer dan me lief is. En toch kijk ik vaak vol nostalgie achterom en vertraag bewust. Het leven gaat al snel genoeg.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!