Sara
Groeten uit Zweden: “Ik ging nóóit meer bouwen of verbouwen, en zie ons hier nu zitten…”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Het is al meer dan vijftien jaar geleden, maar soms voelt het alsof het gisteren was dat we aan ons grote bouwavontuur begonnen. In Hasselt kochten we toen een klein stukje grond, ideaal voor een stadswoning in de rij, die we helemaal naar wens zouden kunnen bouwen. Of laten bouwen, in ons geval. Twee linkerhanden, weet je wel, en net een kleine baby in huis.
We hebben onze portie miserie gehad, dus beloofden we elkaar plechtig nooit meer te bouwen of verbouwen!
Ik had al veel verhalen gehoord over de mogelijke miserie die bij zo’n project komt kijken. Vertragingen, planningen die helemaal de soep indraaien, werken die niet naar behoren worden uitgevoerd, bedrijven die failliet gaan… Ook wij hebben onze portie miserie gehad. Ik herinner me de veelvuldige bezoekjes nog aan de man die de ramen zou voorzien, want zonder hem kon niemand verder. Of de smeekbedes, hoogzwanger van dochter Stina, bij de man die de trap zou installeren. Zonder konden we immers niet verhuizen. Of laat je een vrouw met dikke buik of pasgeboren baby op een ladder naar boven kruipen?
Ik kan zo nog wel een paar voorbeelden aanhalen, maar de gedachte alleen al maakt me zo misselijk als tijdens beide zwangerschappen. Toen we dan ook eindelijk – veel te laat natuurlijk en met een kleine baby én nog herstellend van de keizersnede – tóch konden verhuizen, beloofden we plechtig nóóit meer te bouwen of verbouwen. Nooit meer!
Toch een projectje…
Het huis dat we enkele jaren geleden in Zweden kochten, moest dus instapklaar zijn, en zo geschiedde. Ook al was de keuken niet meteen onze stijl, het behang eerder braafjes en de badkamer niet helemaal praktisch, toch voelde het meteen als thuis. Aan klussen of verbouwen dachten we nog lang niet.
Omdat we wilden dat vrienden en familie op bezoek zouden kunnen komen, begonnen we toch aan een ‘projectje’ en werd de coronazomer een kluszomer…
Toch? Tot het besef doordrong dat een ‘ready-made’ tiny house voor vrienden en familie in onze tuin door de prijsstijging van het hout en andere materialen budgettaire zelfmoord zou zijn. Een Fins zelfbouwpakket bleek, zelfs voor eenvoudige Vlamingen zonder ervaringen en twee linkerhanden, het enige haalbare alternatief. De coronazomer werd een kluszomer, met veel twijfel, frustratie, drukke dagen en slapeloze nachten. We hebben veel geleerd, maar ook best afgezien.
Voel je ‘m komen? Nooit meer! Nooit meer beginnen we nog aan zo’n project. Het was eindelijk tijd om te genieten van vrienden en familie die ons konden komen bezoeken in het huisje in de tuin. Warme zomeravonden bij het vuur, wandelingen in de buurt, zwemmen in het meer, toffe uitstappen: het is puur genieten om de rijkdom die Zweden heeft te kunnen delen met anderen. Ook met mensen die misschien minder dicht bij je staan en nood hebben aan meer dan een minihuisje in je tuin…
En dan nog eentje?
Raad je het al? Mijn brein had de (ver)bouwmiserie naar een plekje ver achteraan in mijn geheugen verschoven, bewust verstopt misschien. Net zoals je door de pijn die je voelt tijdens de bevalling uitschreeuwt dat je nooit meer zwanger zult worden, laat staan een kind uit je lijf zult persen. Tot je innerlijke systeem het knopje omdraait en de drang opnieuw de vrije loop laat.
Net zoals de pijn van de bevalling vergeet je de miserie van (ver)bouwen ook weer. En voor je het weet zit je er weer middenin!
Zo gaat het dus ook met verbouwen. De dag dat ons vakantiehuisje op ons pad kwam, waren we verliefd. We konden niet meer helder denken en zagen enkel nog Pinterest-perfecte plaatjes voorbijkomen. Ik zie ons daar nog staan, blinkend van trots toen we de sleutels in handen kregen. Maar verliefdheid is pure chemie en maakt je blind. Blind voor alles wat ik hierboven al aanhaalde. Ook al was het huisje in goede staat, er dienden zich wat opfrissingswerken aan die we liever uit handen gaven. Hier zitten we dus weer, klagend en zagend over vertragingen en planningen die niet lopen zoals voorzien, volledig buiten onze controle, maar met alle gevolgen vandien.
Gelukkig hebben we ervaring wat dat betreft, denk ik lachend. We weten immers dat er ons – zodra de frustratie achter de rug is -–een mooie toekomst wacht. Een toekomst waarin we zowel Zweden als liefhebbers mogen verwelkomen in een vakantiehuisje die naam waardig. Anderen laten kennismaken met en genieten van al het moois dat Zweden te bieden heeft, dat maakt ons blij!
Maar met de verfraaiingen in ons eigen woonhuis gaan we toch nog even wachten…
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!