In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Wat je het meest mist als je in het buitenland woont, is gewoon samenzijn met de mensen die je graag hebt. Je kunt je dus voorstellen hoe erg ik uitkeek naar het campertripje in Stockholm met de beste vriendin. Een prachtige omgeving is mooi meegenomen, maar gaat het niet vooral om samen tijd doorbrengen? Dat was in ieder geval het opzet waarmee ik vertrok.
Spontaniteit in en rond Stockholm
We houden allebei wel van de natuur, maar het echte ‘columbussen’ met de camper hadden we geen van beiden ooit gedaan. Het was dus best spannend, toen we met het VW-busje de omgeving rond Stockholm gingen verkennen. Bang voor de technische shizzle waren we niet. Dat volledig loslaten, dàt zou de grootste uitdaging worden. Maar zoals altijd: als je met de beste vriendin onderweg bent, leek alles vanzelf te gaan. Ik had de weinige voorbereiding die ik had gedaan – enkele leuke adresjes op een briefje gekribbeld – bewust thuisgelaten om het toeval voldoende kansen te geven. Zelfs de rolverdeling in ons busje ontstond spontaan: zij hield van rijden, ik van op zoek gaan naar de leukste plekjes in de omgeving.
“Het zijn de kleinste baantjes die je vaak naar de mooiste plekjes leiden”
Sinds we in Zweden wonen is Google Maps mijn beste vriend. De pareltjes staan vaak niet aangegeven met een bordje dat goed zichtbaar is vanop eender welke grote weg. De kleine baantjes leiden je vaak naar de mooiste plekjes. Al vraagt dat laatste vaak wat behendigheid en inschattingsvermogen als je met een busje rijdt. En dat was hoegenaamd geen probleem voor de beste vriendin!
Bye bye Wilma
De samenwerking verliep vlekkeloos en we genoten van de prachtige uitzichten rond de archipel van Stockholm. Pittoreske dorpjes, verlaten stukken natuur, heerlijke haventjes. Eilandhoppen, met de typische gele overzetbootjes … Het was op zich al een belevenis. ‘Wilma’, zo hadden we ons busje gedoopt, liet zich van haar beste kant zien en bracht ons waar we maar wilden. We genoten van een picknick op het strand en prezen ons gelukkig dat we op het vuurtje in de camper een koffietje konden maken als dessert, en zelfs de buitendouche konden testen. Na een paar heerlijke dagen waren we helemaal overtuigd van the van life.
Met gemengde gevoelens brachten we Wilma terug. Gelukkig stonden ons nog twee dagen Stockholm te wachten. Vanuit een studiootje in Södermalm probeerden we ons in te beelden hoe het zou voelen om in de hipste wijk van de Zweedse hoofdstad te wonen. De eerste dag verkenden we langzaam de buurt en genoten we van de dingen die op ons pad kwamen, een beetje afkicken van het columbussen. Of dat nu een lekker ijsje was, een vintage winkeltje, een lekker Italiaans hapje met een glaasje rosé of de stoet afgestudeerde gymnasiet leerlingen die door de straten trok: het was allemaal goed. We hadden immers nog een volledige dag om alles te zien en te doen wat op ons verlanglijstje voor de stad stond.
Alles verliep perfect, tot…
Er was niet veel dat roet in het eten kon gooien, maar dat ene dingetje speelde toch al de hele week in mijn hoofd. Als de voorspellingen van de app klopten, zou die maandelijkse miserie net beginnen tijdens de terugreis, maar het kwam de laatste tijd vaak vroeger. Tijdens het glaasje rosé op het terras voelde ik het al, lichte krampen en een kop die op ontploffen stond. Ik was boos en teleurgesteld tegelijk en besloot op tijd in m’n bed te kruipen.
Na een ellendige nacht kon ik de volgende morgen alleen maar de realiteit onder ogen zien: mijn dag zou zich niet in het bruisende stadsgedeelte afspelen, maar in de zetel met een dekentje. De hormonen zorgden niet enkel voor die vervelende regels en pijn, maar ook voor een stormloop aan emoties. Ik kon m’n tranen niet bedwingen. Niet nu! Niet op de laatste dag van onze trip waar we twee jaar op hadden moeten wachten.
“Ik kon enkel de realiteit onder ogen zien: Mijn dag zou zich niet in het bruisende stadsgedeelte afspelen, maar in de zetel”
Dat de regels zich aan de regels moeten houden
‘Dat die regels zich ook eens aan de regels houden, verdorie’, vloekte ik tussen de tranen door. Maar het was de beste vriendin die me herinnerde aan waar dit tripje echt om ging, namelijk: samen tijd doorbrengen. Dat kon voor haar net zo goed in die zetel van dat kleine studiootje in de hipste wijk van de stad.
En zo geschiedde. Zij dronk koffie, ik dronk thee, ze troostte me en we praatten over de dinges des levens. En over die vervloekte regels. Hoe ze ons leven bepalen en controleren en hoe onze maatschappij er zo weinig rekening mee houdt. Over het taboe dat er nog steeds rond heerst. Over al die keren dat we iets hadden afgezegd omdat we hoofdpijn hadden en eigenlijk bedoelden dat die eerste dag (of twee) van die menstruatie gewoon dikke kak is.
Zo eindigde ons tripje toch nog op een gezellige manier. Stockholm, I still love you. En we komen zeker nog eens terug om al die leuke winkeltjes te ontdekken en op zoek te gaan naar het appartement van Alexander Skarsgård.
Hej då!
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: Op meidentrip … Stockholm, here we come!
- Groeten uit Zweden: “De school is gratis hier, zelfs de reizen en uitstapjes”
- Groeten uit Zweden: “Die winnaarsmentaliteit heeft ze niet van mij”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!