Groeten uit Zweden: “Tijdens mijn regels wilde ik het liefst twee dagen in een hol kruipen”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Vanmorgen werd ik wakker met mijn regels, een dag te vroeg volgens de voorspelling van mijn app. En terwijl ze zich doorgaans rustig aankondigden was het deze keer meteen volle bak, met alles erop en eraan. Terwijl ik me met een kopje thee en een kersenpitkussen naar mijn bureau sleepte, besefte ik dat het al een hele tijd geleden was dat ik me nog zo had gevoeld.

Twee dagen in een hol kruipen

Zou de stress van de eindejaarsperiode er iets mee te maken hebben? Het jaarlijks tripje naar België doet deugd, maar ik kan niet ontkennen dat het voor de nodige druk zorgt, zeker als je op de weg terug maar net aan een sneeuwstorm ontsnapt. Of lag het aan het feit dat ik mijn dagelijkse yogasessie de laatste weken behoorlijk verwaarloosd had? Het zal wel een combinatie van factoren zijn, maar het feit is wel dat ik sinds lang weer het gevoel had dat ik het liefst twee dagen in een hol zou kruipen.

Of alleszins in de moderne versie ervan, de comfortabele zetel, met een goed boek of een serie op Netflix en een heerlijk zacht dekentje waarin je je kunt verbergen. Een beetje zoals een kind bij mama op schoot. Maar de plicht roept, en ik probeer een gepast antwoord te vinden.

Ik laat mijn bureau vandaag voor wat het is, trek extra comfortabele kleren aan en ga voor de optie zetel. Niet voor het boek of de serie, hoewel dat nog steeds het meest aanlokkelijk klinkt, maar wel voor de optie second best. Ik schuif wat in mijn agenda en verplaats de opdrachten waar veel denkwerk en opperste concentratie voor nodig zijn naar morgen. Vandaag wordt een dag van eenvoudige taakjes en voorbereidend werk, wat mijn bonkend hoofd en vermoeid lichaam niet al te veel op de proef stelt.

Regels? Wees lief voor jezelf

Ik besef dat ik me momenteel in een bevoorrechte positie bevind, als thuiswerkend zelfstandige, en denk terug aan hoe ik me vroeger tijdens die eerste dagen van mijn regels naar het werk moest slepen en bijna net zoveel tijd doorbracht op het toilet als aan mijn bureau. Hoe erg ik toen gehunkerd heb naar iets dat later menstruatieverlof zou heten, en dat vorig jaar nog maar net in Spanje werd ingevoerd.

In andere Europese landen is het nog niet aan de orde. En misschien wil ook niet meteen pleiten voor verlof, maar wel voor mildheid en over je eigen grenzen waken. Het feit dat ik mijn agenda en werkplek nu aanpas, betekent dat ik minder lichamelijke last heb omdat ik mezelf niet de hele tijd hoef te forceren. Het betekent niet dat ik niet ga werken, alleen op een zachtere manier.

En misschien is dat wel de sleutel naar succes, die mildheid? Sinds ik gestopt ben met wanhopig te vechten tegen de lichamelijke ongemakken van mijn regels en er meer naar leef, heb ik beduidend minder last. Probeerde mijn lichaam me al die tijd iets te vertellen? En nu opnieuw?

Of ben ik toch al in die zo gevreesde premenopauze terecht gekomen? Time will tell!

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!