Groeten uit Zweden: “Een school met hoog aanzien en goede punten is geen garantie op succes”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Deze week zat hij in de bus: een felroze enveloppe met een glossy pamflet waarop te lezen stond dat het tijd was voor de schoolkeuze. Een diepe zucht, zowel bij mezelf als bij de dochter die voor deze moeilijke opdracht stond. Het feit dat deze keuze voor zoon Elias drie jaar geleden niet uitdraaide zoals we gehoopt hadden, jaagt het stressniveau nu nog meer de hoogte in.

Op papier een goede school

Rewind naar 2020, dezelfde tijd van het jaar. Een telefoontje van de internationale school in de nabijgelegen stad maakte toen mijn dag: Elias kreeg een plekje toegewezen waar menig ouder en kind jaloers op waren. De school stond namelijk hoog aangeschreven en de kinderen studeerden er jaar na jaar af met de beste cijfers van de stad.

De school was kleinschalig, de sfeer tijdens ons eerste bezoekje leek gemoedelijk en de leerkrachten kwamen uit alle werelddelen, zoals het hoort op een internationale school. Op papier beantwoordde ze aan al onze eisen, verwachtingen en zelfs dromen, en ook zoonlief was enthousiast.

En toch bleek na enige tijd het belangrijkste element te ontbreken dat nodig is voor een kind op school: wederzijds vertrouwen. Voelt je kind zich niet op zijn gemak en gesteund door de leerkrachten, dan blijven de resultaten uit. Dan mag er nog zoveel grijze stof in de hersenen zitten, het parcours wordt gegarandeerd hobbelig.

Een haalbaar plekje op de wachtlijst van de school

Met deze wijsheid en ervaring staar ik opnieuw naar de roze enveloppe. Anno 2023 liggen de kaarten helemaal anders. Dochter Stina heeft haar zinnen gezet op de enige school waar ze samen met haar twee besties naartoe kan. Een school die, in tegenstelling tot de keuze van Elias drie jaar geleden, helemaal onderaan de lijstjes bengelt wat aanzien en resultaten betreft. Een school die de laatste jaren ook heel wat tegenslag kende en een boel kritiek kreeg, maar nu met goede moed en nieuwe mensen de knop wil omdraaien.

Toch blijkt niemand van de ouders van het vriendinnenclubje van de dochter helemaal overtuigd, ook niet na de opendeurdag. De meisjes daarentegen liepen breed glimlachend en babbelend door de gangen alsof ze nooit iets anders deden. Als de mederwerker van de school geruststellend meldde dat ze alle drie een haalbaar plekje op de wachtlijst hebben, zag ik hun ogen fonkelen.

Hun enthousiasme steekt me aan, en ik probeer m’n bezorgdheid te onderdrukken. Diep vanbinnen weet ik namelijk dat een hoog aanzien en goede resultaten geen garantie zijn op succes. Als een kind zich goed voelt, in een veilige en ondersteunende omgeving, dan komt de rest vanzelf, daar ben ik nog steeds van overtuigd.

Maar wat heb je nodig om je goed en veilig te voelen op school? Je twee beste vriendinnen aan je zijde, is dat genoeg? Of is het mijn taak als moeder om dochterlief te overtuigen om verder te durven kijken, en nieuwe horizonten te verkennen?

Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!