Groeten uit Zweden: “Vermoord worden omdat je Zweed bent, leg dat maar eens uit aan je kinderen”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

We gingen ermee slapen en stonden er vanmorgen opnieuw mee op: het verschrikkelijke nieuws dat onschuldige Zweedse voetbalsupporters in Brussel koelbloedig werden vermoord, simpelweg omwille van hun nationaliteit en een blauw-geel truitje.

Ook wij keken naar de voetbalmatch, niet in een vol stadion, maar hier in een Zweeds huisje met Belgische touches. Het blijft een speciaal gevoel, je originele en je nieuwe thuisland die het tegen elkaar opnemen. ‘Voor wie supporter jij?’ vroeg iemand me eerder die dag. ‘Voor allebei’, antwoordde ik, een beetje naïef misschien, maar vooral heel eerlijk. Want kiezen tussen het land waar je geboren bent en datgene waar je je nu al enkele jaren thuis voelt is haast onmogelijk.

De verschrikkelijke wereld waarin we leven

In wat voor verschrikkelijke wereld zijn we terechtgekomen, vraagt de Zweedse bondscoach zich af, en met hem de volledige Zweedse bevolking. Het feit dat specifiek de Zweden geviseerd werden tijdens deze laffe daad, maakt het moeilijk te vatten, niet in het minst door de kinderen.

‘Wat gebeurt er als wij nu naar België gaan?’, vraagt Stina bezorgd, wetende dat kerst nu niet meer veraf is. Leg een kind van twaalf maar eens uit hoe hard de wereld soms is. En dat de mensen die haar hier omarmd hebben even niet veilig zijn in het land waar zij geboren werd.

Ik probeer eerlijk te zijn en uit te leggen vanwaar de haat van die ene man komt, maar wil haar tegelijk geruststellen door aan te geven dat dit zeer uitzonderlijk is. Dat er geen reden is om bang te zijn om naar België te gaan. Dat de meeste mensen goed zijn, en dat ze dat nooit mag vergeten.

Vermoord omdat je Zweed bent: de impact van een voetbaltruitje

De heenmatch Zweden-België keken we samen met de Zweedse buren. Wat een gezellige avond was dat! We dronken Belgische biertjes, lachten en hadden plezier, zoals voetbal hoort te zijn. Ze waren onder de indruk toen, van de Belgen, en vroegen zelfs naar een Belgisch voetbaltruitje. Niemand die toen, tijdens deze vrolijke avond, kon denken dat enkele maanden later een supporterstruitje ervoor kon zorgen dat je het mikpunt van een verschrikkelijke aanslag werd.

Het werd een onrustige nacht, maar de echte impact werd vanmorgen pas duidelijk. Zowel de Belgische als de Zweedse media brachten feiten, maar ook emoties. In de eerste plaats van ongeloof, maar daarnaast ook van verbondenheid. Ik bekeek het filmpje van de Belgische fans die de Zweedse supporters een hart onder de riem staken keer op keer opnieuw, telkens met evenveel kippenvel. ‘Sweden’ scandeerden ze, en ‘tous ensemble’.

Tranen sprongen me in de ogen bij het zien van het verhaal van een Zweedse leraar die met zijn leerlingen ter plaatse was, vol lof over de steun die ze kregen van het Belgisch publiek. “Er stond slechts een glazen wand tussen ons in. De Belgische supporters gooiden hun sjaal naar onze leerlingen met briefjes in. We voelden ons beschermd en goed omringd, zowel door de Belgische fans als door de organisatie”.

Zolang die verbondenheid er is, zal het terrorisme de wereld niet klein krijgen. Dit is mijn manier om positief en hoopvol te blijven. Allereerst voor de kinderen, die het verdienen om op te groeien in een wereld waar je je veilig voelt en kunt zijn wie je bent, ook met een blauw-geel shirt aan.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!