In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (10). Ze ruilden hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Zaterdag stond er opnieuw een voetbalmatch op de planning voor Stina. Ook al gingen de trainingen tijdens corona gewoon door, de competitie lag wel even stil. Exact een jaar geleden begon onze carrière als voetbalouder hier in Zweden. Dat het een andere ervaring zou zijn dan in België was ons al duidelijk na twee trainingen. Een jaar later kunnen we dit volmondig bevestigen.
HET LEVEN ALS VOETBALOUDER
We lachten er zaterdag nog mee: “Een pintje na de match zal er niet inzitten, zeker?”. De typische kantine, die in België een belangrijk onderdeel vormt van het hele voetbalgebeuren, bestaat niet zoals wij ze kennen. De mama die verantwoordelijk is voor de sandwichkes of het wassen van de truitjes ook niet. Hierover vorm ik liever geen waardeoordeel. Waar ik wel een vreugdedansje voor wil plaatsen is de afwezigheid van de iets te luide, enthousiaste voetbalouder die langs de kant van het plein zijn poulain staat aan te moedigen.
Een pintje na de match zal er niet inzitten, zeker?
Begrijp me niet verkeerd, niets mis met motivatie. Sommige kinderen hebben nu eenmaal af en toe de spreekwoordelijke schop onder de kont nodig. Maar in mijn ogen moet voetbal in de eerste plaats plezant zijn, zeker voor 10-jarige kinderen. De rust die er heerste tijdens de match stond niet gelijk aan een gebrek aan enthousiasme, integendeel. De ouders zaten gemoedelijk langs de kant van het veld, op een corona-vriendelijke afstand, terwijl de coaches, maar liefst 4 stuks voor een 12-tal meisjes, aanwijzingen gaven.
TROTS OP MIJN VOETBALMEID
Stina liep voor elke bal en zelfs mijn ongetrainde oog merkte een paar mooie acties op. Helaas zonder resultaat, want de teller bleef deze keer op 0 staan voor het ploegje uit het dorp. De stadsmeisjes bleken een klasse te hoog, maar dat mocht de pret niet drukken.
Geen handjes schudden na de match – corona, weet je wel – maar een mooi applaus van beide ploegen naar elkaar. Gemengde gevoelens bij onze meisje na die eerste match sinds lang. Geen doelpunt, maar Stina’s inzet bleef niet onopgemerkt. Van de meisjes van de andere ploeg ontving ze een groene ‘fair play’-kaart, die onder meer hun respect voor haar inzet uitdrukte. Ik ben trots op mijn voetbalmeid!
stina ontving een groene kaart van de tegenstander
Op naar de volgende match, want Stina heeft er zin in. Het feit dat alles zo gemoedelijk en zonder al te veel gepush verloopt, ligt haar wel. Het feit dat er simpelweg een berichtje wordt geplaatst in de groep ‘wie kan er en heeft er zin om op dag x de match te spelen?’ zorgt voor minder druk bij haar, maar ook bij ons. Lukt het eens niet of heb je meer zin om met je vriendinnen te gaan shoppen in de stad, wil dat niet zeggen dat je je plaatsje de volgende keer kwijt bent. Gelukkig maar, want iets zegt me dat het voetbal nog populairder gaat worden eens de EK-gekte volledig gaat losbarsten.
Heja Sverige! Komaan Rode Duivels!
Groeten uit Zweden,
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “We zwaaiden met twee vlaggetjes tijdens het songfestival”
- Groeten uit Zweden: “Is het dan eindelijk tijd om die familiewagen vaarwel te zeggen?”
- Groeten uit Zweden: “Help, mijn zoon is 13”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!