Groeten uit Zweden: “Als we nu eens allemaal wat vaker goeiedag zeggen op straat”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

‘Hej hej’, zo begroet de vriendelijke mevrouw met stevige tred me. Ik zeg vriendelijk ‘hej hej’ terug en glimlach. Een straat verder is het opnieuw van dat, deze keer een meneer met hond. Ik ben het intussen gewoon zo, dat iedereen even vriendelijk goeiedag zegt tegen elkaar, zelfs als ik tijdens mijn wandelingetje mijn hoofdtelefoon op heb.

Goeiedag, een ogenschijnlijk klein gebaar

Hoofdtelefoon of niet, ik ben me heel erg bewust van dat ogenschijnlijk klein gebaar, dat er toch elke keer in slaagt een glimlach op mijn gezicht te toveren. Gewoon goeiedag zeggen tegen de persoon die je op straat, of in het bos, tegenkomt, het moet zowaar het gebaar zijn dat met de minste moeite het grootste verschil maakt.

Ligt het aan de dorpsmentaliteit, of aan het feit dat we in het zuidelijk deel van Zweden wonen? Feit is dat het er in de noordelijke stad Luleå duidelijk anders aan toegaat. Daar lanceerden ze eind vorig jaar een campagne die de inwoners opriep wat vaker ‘hej’ te zeggen tegen een toevallige passant, nieuws dat wereldwijd werd opgepikt, van Amerika tot Indië en Nieuw-Zeeland.

Hét bewijs dat iedereen baat heeft bij die vriendelijke woorden die je het gevoel geven dat je gezien wordt en erbij hoort. Een warme tegenbeweging, tegen het gevoel van eenzaamheid dat in veel steden heerst, vooral als de dagen kort zijn en de winters koud. Als een zacht dekentje dat iemand lieflijk om je heen slaat als het fris begint te worden.

Gemis als het er niet is

Ik ben het intussen enorm gaan appreciëren, die vrolijke ‘hej hej’ die hier in het dorp zo vanzelfsprekend lijkt en meteen ook vertrouwd aanvoelt. Is het er niet, dan overvalt je een soort leegte, zoals toen ik afgelopen maand door mijn oude wijk in Hasselt wandelde. Slechts één iemand beantwoordde mijn goed bedoelde begroeting met een zachte knik, de anderen vervolgden hun weg zonder ook maar even op te kijken.

Het hoeft niet veel te zijn. Als introvert ben ik geen fan van smalltalk, meteen een gesprek aanknopen met eender wie je pad kruist is dus zeker geen vereiste. Maar een knikje, een glimlach of een vriendelijke ‘hej’ hebben niets dan voordelen. Het geeft jezelf een goed gevoel, maakt anderen blij en de wereld op die manier een beetje mooier. Wist je dat een begroeting zelfs het geluks- of knuffelhormoon triggert?

Het is nog niet te laat voor goede voornemens, laat ons dus allemaal wat vaker goeiedag zeggen tegen een toevallige passant.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!