Groeten uit Zweden: “Als de kinderen zich goed voelen, komt de rest vanzelf. Dus gingen we stemmen voor meer warmte”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Als jullie dit lezen, weten we hoe de Belg gestemd heeft, of hebben we alleszins al een indicatie of richting. Op het moment dat ik dit schrijf, leef ik nog in het ongewisse, zwevend tussen een sprankeltje hoop en heel veel angst.

Soms twijfel ik, dan vraag ik me af of ik – nu ik in het buitenland verblijf – wel een stem verdien in België. Ik woon er niet, mijn kinderen gaan er niet naar school en we genieten er niet van zorg. Maar mijn familie en vrienden doen dat wel. En hen wens ik een warme samenleving toe, waar haat plaatsmaakt voor begrip en iedereen voor elkaar zorgt.

Stemmen voor warmte

Dus dook ik gisteren in de schuiven, op zoek naar een rood potlood. Ik opende het grote, beige formulier en kleurde het bolletje, daar waar ik dacht dat de mensen om wie ik geef er het meest aan zouden hebben, nu, maar vooral ook later. Zorgvuldig plooide ik het stembiljet dicht en stopte alles in de juiste envelop, klaar voor de trip naar België.

Ook hier in Zweden mocht ik al een bolletje kleuren, enkel Europees deze keer. We waren nummer 42 en 43 die dag, zei de meneer die onze enveloppe in ontvangst nam. Dat het toch handig was, dat förtidsrösta (op voorhand gaan stemmen), vertelden we aan de vriendelijke mensen in het stembureau hier in het dorp. En dat we dit in België niet kenden. Toen we de verbaasde blikken zagen, legden we in ons beste Zweeds uit dat iedereen er op zondag stemt. “Amai, daar moeten nogal lange rijen staan!” lachten ze.

“Zo is dat”, zeiden we en we wensten hen nog een fijne dag, met nog veel stemmers. Stemmen is niet verplicht in Zweden, toch verwachten ze dit jaar – hoewel het enkel om Europa gaat – een mooie opkomst.

Voor de toekomst van onze kinderen

België, en de verkiezingsgekte die erbij hoort, voelden extra dichtbij deze keer. Daar had het bezoek van mama en schoonmama alles mee te maken. We volgden, oprecht geïnteresseerd, elk debat en verkiezingsprogramma, ondanks al het gekibbel, het gebrek aan respect en de negativiteit. Onze stem was er namelijk vooral eentje voor hen.

Ja, ik lig wakker van hun toekomst. Of ze een kamertje in het rusthuis gaan kunnen betalen bijvoorbeeld, maar vooral of ze er de zorg en de warmte krijgen die ze verdienen. Diezelfde warmte wens ik ook toe aan de Belgische jongeren, want van alle programma’s raakte ‘Eerste keus’ me nog het meest. Daaruit bleek nog maar eens hoe moeilijk ze het hebben, onder hoeveel druk en stress ze staan.

Ik droom nog altijd van een warme omgeving, waarin ze zich veilig voelen. En nee, daarmee bedoel ik niet de warmte veroorzaakt door het klimaatprobleem, en evenmin de veiligheid van meer blauw op straat. Ik heb het over je goed voelen en jezelf kunnen zijn, zonder bang te hoeven zijn om scheef bekeken te worden, of erger nog, gepest te worden. En dat alles, dat begint op school.

Dat doet me denken aan die eerste dag dat de kinderen hier in Zweden naar hun nieuwe school gingen. De verantwoordelijke voelde zich wat schuldig, omdat ze maar een kleine school waren en geen speciaal klasje hadden voor buitenlanders. Zouden ze Elias en Stina wel kunnen bieden wat ze nodig hadden? Bij mij was er op geen enkel moment twijfel. Elke vezel in mijn lijf was overtuigd van deze school, en deze warme mensen. “Als de kinderen zich hier goed en veilig voelen, dan komt de rest vanzelf“, zei ik zoveel jaar geleden tegen de vriendelijke mevrouw.

Elias heeft het nog vaak over zijn leerkracht van toen, die er alles aan deed om hem op zijn gemak te stellen. En nu ook Stina volgende week aan deze school afzwaait, voel ik me emotioneel. Ik besef eens te meer hoe belangrijk deze mensen geweest zijn om van onze emigratie een succes te maken. Ze noemen zich ‘de kleine school met het grote engagement’, toepasselijker kan niet.

Mag die betrokkenheid en warmte van die kleine school een voorbeeld zijn voor ons allen. Ik herhaal het graag: als de kinderen zich goed voelen, dan komt de rest vanzelf.

Nog meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!