Sara
Groeten uit Zweden: “Het land is in shock na de zware schietpartij, maar ik kan niet zeggen dat ik me nu onveilig voel”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 44, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (16) en Stina (13). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
De ergste schietpartij ooit…
Een bang hartje en een hoofd vol onbegrip, dat was het gevoel dat overheerste de afgelopen dagen. Het drama dat zich dinsdag in de school in het stadje Örebro afspeelde, zinderde na, zowel bij Elias en Stina als bij ons. De ergste schietpartij ooit in Zweden speelde zich af in een school voor volwassenenonderwijs en kostte het leven aan minstens 11 mensen.
Ook al heeft de gemiddelde Zweed het goed, de ongelijkheid groeit, en daarmee ook het geweld…
Onwerkelijk en vooral onbegrijpelijk, dat dit vandaag de dag gebeurt in het land dat ik doorgaans met trots mijn nieuwe thuisland mag noemen. In tijden zoals deze verdwijnen de vele troeven zoals de hoge levensstandaard, de grote mate van gelijkheid of de gezonde lucht echter in het niets. De grote golven van geweld die zich de laatste jaren meester maakten van het land vallen niet langer te negeren.
Ook al heeft de gemiddelde Zweed het goed, toch groeit de ongelijkheid, en daarmee helaas ook het aantal uitbarstingen van geweld, in alle mogelijke vormen. Met een serieuze ruk naar rechts tot gevolg en een stevige deuk in het Zweeds imago in het buitenland. Maar tot welke politieke strekking je ook behoort en hoe hard maatregelen ook zijn, de eenzame gek wiens stoppen doorslaan hou je niet tegen.
Een subjectief gevoel van (on)veiligheid
Ik herinner me het allereerste bezoek aan de school van Elias en Stina nog alsof het gisteren was. Wat meteen opviel was de afwezigheid van een poort of afsluiting. De kinderen speelden op een groot grasveld, dat toegankelijk was voor iedereen. Een groot verschil met het kleine, verharde stukje grond omgeven door een hek in België. Toch boezemde het me geen angst in, integendeel. Het gaf me vertrouwen dat het oké was, geen reden tot ongerustheid.
Komt hier weer mijn naïeve zelf naar boven en verbloem ik het rustige en vredige Zweden? Waar we in Hasselt een metershoge omheining rond de tuin hadden, een stalen poort aan de voorzijde van het huis en een voordeur met stevig 5-puntsslot, loop je hier in Zweden gewoon vanuit het bos de tuin in. De typische draadafsluiting van minstens anderhalve meter hoog is hier zo goed als onbestaand. De enige afsluiting die je hier ziet, dient om elanden tegen te houden.
Een gevoel van (on)veiligheid is subjectief. Zie ik politie, dan denk ik aan het mogelijke gevaar, terwijl zoon Elias zich net gerust voelt…
Het is dus best subjectief, dat gevoel van (on)veiligheid. Het is een onderwerp dat regelmatig ter sprake komt hier in huis. Als ik politie zie, gaat mijn hartslag de hoogte in en word ik ongerust. Mijn onveiligheidsgevoel stijgt, want de aanwezigheid van de politie duidt op mogelijk gevaar. Zoon Elias ziet het helemaal anders en voelt zich net veiliger bij het zien van politie of andere veiligheidsdiensten.
‘Als er meer bewaking was geweest of een metaaldetector, was deze schutter de school niet binnengeraakt’, zei hij. ‘Ik wou dat er bij ons op school ook meer politie rondliep’, voegde hij er nog snel aan toe. Intussen zijn de kinderen ouder en ruilden ze het gezellige schooltje in voor högstadiet (lager middelbaar) en gymnasiet (hoger middelbaar), inclusief concrete plannen over wat te doen bij een aanslag of schietpartij en oefenmomenten.
Ook bij Elias en Stina op school was er uiteraard aandacht voor emoties, vragen en mogelijke angsten na de bloederige gebeurtenis. Tegelijk werd herhaald hoe belangrijk het is om je tag bij te hebben om de school binnen te raken en was de politie aanwezig om vragen te beantwoorden, maar ook om een oogje in het zeil te houden.
Is dit dan de wereld waarin we willen leven? De harde politiek houdt de gek niet tegen, een metershoog hek of een gesloten deur jammer genoeg ook niet. De wonde is niet altijd zichtbaar, het probleem zit dieper. We mogen de ogen niet sluiten voor mogelijke issues, maar moeten op zoek naar een duurzame oplossing die ook op lange termijn veiligheid biedt. In tussentijd bloedt mijn hart en ben ik in gedachten bij de slachtoffers van dit drama, hun vrienden en familie.
Nog meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!