Regine kreeg drie jaar geleden een berichtje dat haar leven op z’n kop zette…
Haar moeder vertrok toen ze nog een baby was en Regine groeide op als enig kind bij haar vader. Tot ze op haar 69ste wordt benaderd door een onbekende vrouw, een zekere Diane. Haar halfzus, zo zal blijken.
Regine (72): “Op een maandagochtend in oktober 2022, zat ik aan het ontbijt, toen ik een berichtje kreeg: ‘Hallo, ik ben Diane, 63 jaar. Wij hebben dezelfde moeder. Ik zou je graag leren kennen. Bel je me eens?’ Die paar zinnetjes heb ik minstens tien keer moeten lezen voor het tot me doordrong wat er stond: ik had een halfzus die Diane heette, en die me wilde ontmoeten.”
Ik heb geen herinneringen aan wat er toen gebeurd is. Ik weet alleen wat ze me verteld hebben: dat mijn vader op een dag thuis kwam en zijn vrouw verdwenen was.
“Dat ik een halfzus had, was niet helemaal nieuw voor me. Ik weet al sinds mijn jeugd dat mijn moeder nog kinderen heeft gekregen nadat ze mijn vader – en mij – had verlaten voor een andere man. Maar daar hield het mee op; ik had die kinderen nooit ontmoet, ik wist niet hoe ze heetten of waar ze woonden.”
“Mijn moeder heb ik ook nooit teruggezien. Op het moment dat ze wegging, was ik amper anderhalf jaar oud, dus ik heb geen herinneringen aan wat er zich toen allemaal heeft afgespeeld. Ik weet alleen wat me altijd verteld is: dat mijn vader op een dag thuiskwam van zijn werk en vaststelde dat zijn vrouw verdwenen was. Ze had alleen een koffer met kleren en wat persoonlijke spulletjes meegenomen. “
Als een dief in de nacht
“Mij had ze die middag met een smoesje naar de buren gebracht: of ik een paar uurtjes bij hen mocht blijven, omdat zij dringend even weg moest. Alleen kwam ze nooit terug… In die tijd was scheiden nog een regelrechte schande. Zeker als vrouw was je gebrandmerkt voor het leven en had je nergens recht op als je je man verliet. Gebeurde het toch, dan was het maar al te vaak op deze manier: je vertrok als een dief in de nacht en liet alles achter. Ook je kinderen.”
“Het waren andere tijden, heb ik mezelf altijd voorgehouden. En: ik weet er het fijne niet van, want ik heb mijn moeders versie van de feiten nooit gehoord. Dat ze haar hart was gevolgd om met haar nieuwe liefde een nieuw leven uit te bouwen, was duidelijk. Maar dat ze mij, een baby van negentien maanden, zomaar uit haar leven kon bannen, daar heb ik me nooit iets kunnen bij voorstellen.”
Ik heb zelf drie kinderen en vier kleinkinderen. Bij elk van hen dacht ik toen ze ongeveer anderhalf jaar waren: zo klein was ik dus toen mijn moeder vertrok.
“Ik heb zelf drie kinderen en intussen ook vier kleinkinderen. Bij elk van hen dacht ik toen ze ongeveer anderhalf jaar waren: zo klein was ik dus toen mijn moeder mij naar de buren bracht en spoorslags vertrok. En altijd opnieuw ging het door me heen: hoe kón ze? Als kind bladerde ik soms door het fotoalbum van mijn vader en bleef dan altijd hangen bij hun trouwfoto’s. Mijn moeder zag er zo gelukkig uit. Een slanke vrouw, eerder klein van gestalte, met bruin krullend haar, een open gezicht, sprekende ogen en een mooie glimlach.”
“Verder in het album zaten er ook enkele foto’s waarop ze mij als baby in haar armen hield en vertederd naar me keek. Ik zat met zoveel vragen: hoe was mijn moeder in de omgang, hoe hadden zij en papa elkaar leren kennen, was ze blij geweest met haar zwangerschap en mijn komst, leek ik op haar? Bij papa kon ik niet terecht; hij vermeed het om over zijn ex te praten, zo gekwetst en verbitterd was hij. Zelfs het uitspreken van haar naam viel hem al moeilijk.”
Of ik geen moeder miste? Niet echt, want ik heb haar nooit gekend en ik werd door papa en zijn familie liefdevol warm omringd.
“Ook bij mijn grootouders, de ouders van mijn vader, was het onderwerp volledig taboe. De enige die me af en toe iets vertelde, was een tante, de ongetrouwde zus van mijn vader. Het was ook zij die me ooit heeft toevertrouwd dat mijn moeder na haar vertrek nog één of twee keer contact heeft opgenomen met papa, omdat ze me wilde zien, maar dat hij dat geweigerd heeft, waarna ze het heeft opgegeven.”
“Ik hoorde later ook nog via die tante dat mijn moeder in de stad woonde, op zo’n dertig kilometer van ons dorp, en dat ze met die andere man nog een zoon en een dochter had gekregen. Of ik geen moeder miste? Niet echt, want ik had haar nooit gekend, en ik werd door papa en zijn familie – mijn tante en grootouders – liefdevol en warm omringd. Ik had best wel een fijne jeugd.”
“Wél heb ik altijd het gevoel gehad dat ik een etiket droeg in het dorp: ik was de dochter van die ‘gevallen’ vrouw die haar gezin in de steek had gelaten. Als ik ergens binnenkwam, werd er soms gefluisterd; dan wist ik meteen waarover het ging. Omdat ik wilde laten zien dat ik anders was dan mijn moeder, ben ik altijd ‘een brave’ geweest, iemand die niet buiten de lijntjes kleurde.”
Niets te verliezen
“Terug naar oktober 2022, en dat berichtje van Diane dat me zo naar adem deed happen. Ik heb er eerst met mijn man over gepraat, daarna met een van mijn dochters: wat moest ik hier in hemelsnaam mee? ‘Stuur haar een berichtje terug en zeg dat je even wilt nadenken’, adviseerde mijn man. ‘Bel haar vandaag nog op en spreek snel met haar af’, vond mijn dochter. ‘Je hebt toch niets te verliezen? Anders blijf je er toch maar mee in je hoofd zitten.’ “
“Ik had zelf nooit de behoefte gevoeld om mijn moeder, halfzus en halfbroer op te sporen, en als ik dat al gewild zou hebben, had ik ook weinig of geen aanknopingspunten. Ik was natuurlijk wel benieuwd naar hen, maar niet in die mate dat ik zelf actief op zoek had willen gaan. Dat was ook uit loyauteit naar papa toe, dat speelde zeker een rol. Maar papa was nu al jaren dood. En dat mijn halfzus een hand naar me uitstak, was een gebaar dat ik niet kon negeren. Er was geen enkele reden om het níét te doen.”
“De volgende dag heb ik Diane opgebeld. Toen ik haar aan de lijn kreeg en zei wie ik was, klonk ze oprecht verheugd. We hebben toen al meteen een halfuur aan de telefoon gehangen en elkaar in grote lijnen over onze levens verteld. Dat ging vanzelf. We hadden elkaar nog nooit gezien, en toch voelde het meteen heel vertrouwd tussen ons, alsof we elkaar al lang kenden. Aan het einde van dat telefoongesprek spraken we af om elkaar een week later te ontmoeten in een brasserie.”
Ik herkende Diane meteen. Een kleine vrouw met grijze krullen, een open gezicht, sprekende ogen en een brede glimlach. We raakten niet uitgepraat.
“Diane zat al aan een tafeltje toen ik binnenstapte. Ik herkende haar meteen. Een kleine vrouw met grijze krullen, een open gezicht, sprekende ogen en een brede glimlach. Ook die middag raakten we niet uitgepraat. Dat onze moeder twee jaar voordien was overleden, op haar negentigste, had ze me al aan de telefoon verteld. Het deed me niet zoveel; ik had haar nooit gekend en had niet verwacht dat ik haar ooit nog zou zien.”
“Dianes vader was er ook al een tijdje niet meer en haar broer woonde met zijn gezin in het buitenland. Diane en haar man waren kinderloos gebleven. ‘Ik miste familie’, zei ze. ‘Dus ik dacht: ik ga op zoek naar mijn zus.’ Ze wist nog niet eens zo lang van mijn bestaan af. Mijn moeder heeft het blijkbaar altijd stilgehouden dat ze al eens getrouwd was geweest en nog een kind had.”
Een groot geheim
“In het licht van de toenmalige tijdsgeest, waarin hard geoordeeld werd over gescheiden vrouwen, moeten zij en haar man beslist hebben om er dan maar over te zwijgen. Ze wilden met een schone lei opnieuw beginnen, op een plek waar niemand hen kende. Dat snap ik ergens wel, maar waarom is ze ook daarna aldoor blijven zwijgen, zelfs tegen haar eigen kinderen? En hoe zwaar moet het voor haar geweest zijn om al die tijd met zo’n groot geheim te leven? We zullen het nooit weten.”
“Het heeft onmiskenbaar op mijn moeder gewogen, want op het einde van haar leven was ze er toch tegen Diane over begonnen. Wat mijn moeder had verteld, kwam in flarden en half afgemaakte zinnen – ze was toen al niet zo helder meer. Eerst had Diane nog gedacht dat het om een verzinsel ging, of misschien om een eerste kind dat gestorven was. Maar toen het tot haar doordrong wat haar moeder haar wilde vertellen, waren meteen een aantal puzzelstukken op hun plaats gevallen.”
Diane had documenten met de naam van mijn vader gevonden en mijn naam had mijn moeder weleens laten vallen. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ze me zo heeft gevonden.
“Waarom haar moeder nooit veel verteld had over vroeger, bijvoorbeeld, waarom ze altijd ontwijkend had geantwoord op de vraag hoe zij en haar man verliefd waren geworden. De reden werd nu duidelijk: het ging om een verboden relatie, omdat ze toen nog getrouwd was met mijn vader.”
“Na het overlijden van onze moeder heeft Diane, bij het leegmaken van het ouderlijke huis, documenten gevonden met de naam van mijn vader – haar eerste man – erop. En mijn naam had mijn moeder een paar keer laten vallen toen ze eenmaal de stilte had doorbroken. Zo heeft Diane me uiteindelijk gevonden. En daar ben ik nog elke dag ongelooflijk blij om.”
Dol op elkaar
“Tijdens een van onze eerste ontmoetingen hebben we samen in fotoalbums van hun gezin zitten kijken. Dat was best confronterend voor mij. Ik zag foto’s van mijn moeder, in een iets oudere versie dan de vrouw van de trouwfoto’s die ik thuis had gezien. Het stralende middelpunt van een gelukkig gezinnetje. Wandelend met aan elke hand een kleuter, trots poserend naast Diane die haar eerste communie deed, rond de kerstboom met man en kinderen.”
“Diane vroeg me toen of ik niet jaloers was op haar, omdat onze moeder mij heeft achtergelaten, maar daarna wél voor haar en haar broer heeft gezorgd. Tuurlijk vind ik dat pijnlijk en wrang, vooral als Diane vertelt dat mijn moeder voor haar echt een supermama is geweest. Iemand die altijd klaarstond voor haar en haar broer, hen een onvergetelijke jeugd heeft bezorgd en hen met raad en daad bleef bijstaan toen ze volwassen waren.”
“Maar jaloers? Nee, dat ben ik niet. Zij kon daar immers zelf ook niets aan doen. Ik ben haar integendeel dankbaar, omdat ze me heeft gezocht én omdat ik het gevoel heb dat ik via haar mijn moeder alsnog een beetje heb leren kennen. Ze is niet langer een schim, maar een vrouw met een gezicht. Van Diane weet ik ook dat haar ouders een heel gelukkig huwelijk hebben gehad en tot het einde dol zijn gebleven op elkaar. Hoe raar het ook klinkt, ik vond het best fijn om dat te horen. De man voor wie ze haar eerste huwelijk heeft opgeblazen, was dus duidelijk haar grote liefde.”
Elke keer dat we elkaar zien, is het een feest van herkenning. We verbazen ons regelmatig over de gelijkenissen tussen ons.
“Sinds die eerste ontmoeting zien Diane en ik elkaar zo goed als wekelijks. En altijd weer is het een feest van herkenning – we verbazen ons nog regelmatig over de gelijkenissen tussen ons. Niet zozeer uiterlijk, want ik lijk veel meer op mijn vader, maar vooral qua interesses.”
“We hebben allebei in de zorg gewerkt: ik als kinderverzorgster, zij als bejaardenhelpster. We zijn allebei dol op koken en bakken, wisselen vaak recepten uit. We houden van dezelfde muziek en kijken naar dezelfde tv-programma’s. Als we samen gaan shoppen, halen we vaak dezelfde kledingstukken uit het rek”.
“Laatst vroeg een verkoopster in een kledingwinkel of Diane en ik vriendinnen waren. ‘Nee, ze is mijn zus’, zei ik trots. Ik vind het nog altijd heel bijzonder om dat te kunnen zeggen. Ik ben altijd enig kind geweest en vind het zalig om ineens een zus te hebben. Mijn leven is nog zoveel rijker en vollediger geworden.”
Ik ben dankbaar, want ik heb er niet alleen een zus bij, ik heb ook mijn moeder beter leren kennen. Ze is niet langer een schim in mijn leven.
“Tussen mijn man en de man van Diane klikt het ook goed, we spreken ook regelmatig met z’n vieren af. En mijn kinderen en kleinkinderen vinden het een prachtig verhaal en hangen aan mijn lippen als ik erover vertel. ‘Net een filmscenario’, verzuchten ze, als ik hen uitleg hoe Diane me heeft opgespoord en gevonden.
” ‘Heb je geen spijt dat je je zus nu pas hebt leren kennen?’, vroeg een van mijn kleindochters me onlangs. Ik had daar niet meteen een antwoord op. Het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt. Ik wil niet te veel achteromkijken, maar gewoon blij zijn met wat er nu is. Mijn zus en ik hebben elkaar pas drie jaar geleden gevonden, maar het lijkt alsof we al veel langer in elkaars leven zijn, zo sterk en vertrouwd is de band tussen ons. We willen elkaar nooit meer kwijt.”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!