Valerie zou volgens de kinderarts te groot zijn voor een meisje van haar leeftijd. En dus kreeg ze als tiener groeiremmers voorgeschreven.

Te groot voor een meisje

Valerie (35): “Het was al van kindsbeen af te zien dat ik mijn vaders genen had: ik was groot, net als hij en zijn broers. Ik herinner me nog goed dat we een keer in de schoenwinkel waren en ik als twaalfjarige, met mijn maatje eenenveertig, moest kijken bij de grotemensenschoenen. Gelukkig stelde de schoenmaker voor om kindersandalen uit te zoeken die ík mooi vond. ‘Dan laat ik ze wel maken in jouw maat’, zei hij. Ik was toen al een meter tachtig.

Op de speelplaats had ik moeite om mijn klasgenootjes die twee koppen kleiner waren te verstaan en in de Lunch Garden mocht ik bijna niet lunchen tegen het kindertarief – ze dachten daar allemaal dat ik een pak ouder was. Echt vervelend vond ik het niet dat ik boven alles en iedereen uittorende, mijn mama had er meer moeite mee.

Zes dagen voor mijn dertiende verjaardag nam ze me mee naar de kinderarts. Wat de dokter allemaal zei, herinner ik me niet meer, alleen dat ik lijnrecht naar de meter negentig ging en dat ik te groot was voor een meisje. ‘Maar je hoeft niet ongerust te zijn,’ had de dokter tegen mama gezegd, ‘met groeiremmers zal het niet zover komen.’

Zes maanden lang nam ik elke dag zo’n pilletje. Het waren hormonen die sterk lijken op die van de anticonceptiepil, maar waarin drie keer zoveel hormonen zaten. Te veel, bleek achteraf, want ik werd psychisch ziek van die groeiremmers. Ik zat niet meer goed in m’n vel, had last van angstaanvallen en kreeg donkere gedachten. Mama heeft meteen alles in de vuilnisbak gegooid en een afspraak bij de kinderpsychiater gemaakt. Die pillen, die bleken puur vergif te zijn!

Nadien ben ik dan toch nog zes centimeter gegroeid. Langs de ene kant ben ik blij dat ik nu afklok op een meter zesentachtig, maar tegelijk vind ik het spijtig dat ik niet ‘lijnrecht naar een meter negentig’ ben gegaan. Het voelt alsof ik nooit de vrouw zal zijn die ik had moeten zijn. Aan mijn tienerjaren en vooral de maanden dat ik die groeiremmers slikte, dacht ik zelden terug. Tot ik twee jaar geleden een Nederlandse reportage zag over de groeiremmers die ik jaren geleden zelf had genomen. Plots kwam alles weer naar boven.

Ik zag vrouwen die moeilijkheden hadden om zwanger te worden, of zelfs ongewenst kinderloos zijn gebleven, en meisjes die net als ik psychische problemen hadden gekregen. Door de groeiremmers. Na het zien van die reportage en het lezen van de verhalen in de Facebookgroep LANG (Lengte Aanvaarding en Neveneffecten Groeiremming) was ik opgelucht dat mijn mama die pillen al na zes maanden in de vuilnisbak had gekieperd. Maar tegelijk was ik gefrustreerd, boos zelfs. Al in de jaren zeventig vermoedden de dokters dat groeiremmers ernstige bijwerkingen konden hebben, en toch werden ze nog jarenlang voorgeschreven. Waarom? Omdat een vrouw niet groter dan een man hoort te zijn? Dat is toch pure waanzin! Waar komt dat idee zelfs vandaan?

Ik besefte nu dat het beeld dat wij hebben van de vrouw die kleiner moet zijn dan de man, ons wordt aangepraat. Maar al te vaak wordt er lacherig gedaan over vrouwen die groter zijn dan mannen. Alsof hun karakter verandert of ze minder vrouwelijk zijn, gewoon omwille van die extra centimeters. Ik ken in ons land ook maar één winkel die kleren heeft voor grote vrouwen. Absurd, toch? Als die clichés niet zouden bestaan, zouden mensen helemaal niet de behoefte hebben gehad om groeiremmers te slikken en dan zouden er nu geen vrouwen zijn die daardoor ongewenst kinderloos zijn of zich schamen om hun lengte. Of die net als ik bang zijn om zichzelf opnieuw te vergiftigen – ik ben altijd voorzichtig gebleven met medicatie en heb nog nooit een druppel alcohol gedronken.

Intussen werden de groeiremmers uit de handel genomen, maar er is nog steeds een alternatief: een operatie waarbij de groeischijven rond de knie worden vastgezet. Al is ook dat niet zonder gevaar. Ik las al verhalen van gezonde vrouwen (en mannen) die sinds de ingreep moeten leven met pijn… Waarom niet gewoon blij zijn met wie je bent? Ja, het is niet gemakkelijk om een man te vinden die nog groter is dan ik, maar eigenlijk wil ik niemand die boven mij uittorent. Ik mag dan niet op zoek zijn naar de liefde, maar ik denk dat ik me gewoon beter zou voelen bij een man die een halve kop kleiner is, al was het maar om een statement te kunnen maken: dat je liefdesgeluk niet afhangt van hoe groot je geliefde is, maar hoe groot de liefde is.”

Uit: Libelle 52/2022

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden