Roos en Luc kregen een klik in de kaartclub en zijn intussen vijf jaar gelukkig samen
Roos (69): “Een relatie die voorbij was, geen zin om alleen te zijn en een liefde voor kaarten deden me belanden bij een kaartclub in Ekeren. We speelden er het spel ‘rikken’, een variant op het bekendere wiezen. Kaarten is gezellig en sociaal – ik genoot van de kaartavonden.
Luc was er altijd bij. Ik leerde hem kennen als een competitieve kaarter, iemand die voor de punten gaat. En ook wat bruter met taal: klinkt het niet, dan botst het. Maar ik zag vooral ook een blanke pit onder die ruwe bolster. Hij was toen samen met iemand die in een rolstoel zat. En het viel me op hoe goed hij voor haar zorgde, hoe hij haar altijd meenam naar de avonden in de kaartclub en haar hielp bij het spel. Dat was heel mooi en hartverwarmend om te zien, en onbewust was dat iets wat ik heel aantrekkelijk aan hem vond.”
Luc (69): “Ik had meteen een klik met Roos. We zouden wellicht nooit een koppel geworden zijn, maar het overlijden van mijn vriendin – met wie ik toen nog maar enkele maanden samen was – herschikte een aantal dingen. Ik verloor mijn toenmalige partner aan een hartstilstand. Dat verlies kwam erg plots. De kaartavonden zorgden voor afleiding, en ik ging er snel weer naartoe. Roos was een luisterend oor en op een van die avonden wisselden we nummers uit.”
Roos: “Ik heb Luc vrij snel uitgenodigd bij me thuis om samen een soepje te drinken. Het was een troostend gebaar, waarom alleen eten als het ook samen kan? Maar het bracht, een beetje onverwachts, alles in een stroomversnelling. Niet veel later waren we een koppel.”
Fundamenteel geluk
Roos: “We houden elkaar gezelschap, helpen elkaar in het huishouden en delen onze passie voor kaarten.”
Luc: “Roos is een knappe vrouw, en we zijn allebei sociaal en geëngageerd. Die ingesteldheid schept meteen een innige band. En het kaartspel zorgt dan weer in de club en thuis voor een frisse vibe. Soms win ik eens en soms zij. En dan jennen we elkaar ermee. Ik ben opnieuw gelukkig en soms denk ik: hadden we elkaar maar eerder ontmoet. Maar dan zegt Roos dat we het als jong koppel nooit hadden gehaald.”
Roos: “Luc is opgegroeid in een arbeidersmilieu en heeft niet gestudeerd, ik kom uit een middenklasse-gezin en haalde een hoger diploma. Mijn ouders hadden deze relatie destijds nooit goedgekeurd. Zowel Luc als ik hebben al enkele langere relaties gehad. Als koppel met wat ervaring weet je heel goed wat je wilt en niet meer wilt.
Mensen geloofden niet dat we het lang zouden volhouden, maar we zijn intussen toch maar vijf mooie jaren verder
Onze relatie is gebaseerd op fundamenteel geluk: aandacht voor elkaar, zorgzaam zijn, elkaar een veilig gevoel geven… Luc is mijn bodyguard. (lacht) Verder leerden we ook water bij de wijn te doen. Ik staar me niet meer blind op Lucs scherpere kantjes, wat de jongere Roos wel gedaan zou hebben.”
Luc: “Ik help graag mensen en het grote talent van Roos is dat ze verbindend is. Ook dat verstevigt onze relatie. Ik had bijvoorbeeld jarenlang een verwaterd contact met mijn kinderen, Roos heeft onze band nieuw leven in geblazen. We vieren nu altijd Nieuwjaar en onze verjaardagen samen. Heel fijn is dat. Onze families zijn dan ook heel blij voor ons.”
Roos: “En Lucs kleinkinderen noemen me intussen bomma.” (lacht)
Luc: “Onze kaartgenoten reageerden dan weer vol ongeloof en met veel vragen. Kwam het niet erg snel na mijn vorige relatie? Maar dan denk ik: wat is de norm? Moet ik weer vijf jaar alleen blijven? Mensen geloofden ook niet dat we het lang zouden volhouden, maar we zijn intussen toch maar vijf mooie jaren verder. We zijn een verrassende combi die goed werkt, en laten elkaar niet meer los.”
