“Ik toon moeilijk mijn emoties, maar bij mijn hondje lukt het wél, bij hem kan ik huilen”
Honden voelen je aan en geven onvoorwaardelijke vriendschap. Ook deze baasjes konden op hun kwispelende vrienden steunen tijdens moeilijke momenten in hun leven!
Janko, de vizsla van Iris, helpt haar door een lastige rouwperiode na het plotse overlijden van haar moeder.
Iris (46): “Ik droomde al mijn hele leven van een hond, maar het is pas toen ik mijn eigen huis kocht, dat het er eindelijk van kwam. Janko, een vizsla, werd mijn trouwe vriend. Hij was heel aanhankelijk, graag bij me, en had ik een mindere dag, dan kroop hij extra dicht.
Mijn mama hielp me geregeld met de opvang van Janko. Dan zette ik hem bij haar af, ging zij ermee wandelen en had ze overdag fijn gezelschap, papa overleed immers enkele jaren geleden. Mijn hond was heel graag bij ‘omaatje’, en mama genoot van hem: dan stuurde ze foto’s van hen twee samen in de zetel. Ik vond het super om de vriendschap voor een hond te kunnen delen met haar.
Janko was erbij tot het allerlaatste moment van mama, en stond met een pootje mee op de rouwbrief
Ook toen mama kanker kreeg en er haar een zware behandeling wachtte, zorgde Janko bij haar én bij mij voor afleiding. We gingen samen wandelen of uitwaaien aan zee. Janko bezorgde ons nog heel mooie momenten samen.
Helaas overleed mama toch nog erg plots. Ze liet een immense leegte na, er was veel verdriet. Janko was erbij tot haar allerlaatste moment en stond met een pootje mee op de rouwbrief. Na mama’s dood speelde mijn hond een grote rol in mijn rouwverwerking. Zonder hem zou ik me zo alleen gevoeld hebben, maar nu Janko er is, vangt hij mijn moeilijke momenten op.
Janko trekt me letterlijk recht, duwt me vooruit. En op een lastig moment nestel ik me tegen hem aan en dat ontspant me meteen
Hij trekt me letterlijk recht, duwt me vooruit. Ik ben niet zo extravert, toon moeilijk mijn emoties, maar met Janko lukt het. Bij mijn hond kan ik huilen, met hem knuffel ik wél en ik zeg ’m wel duizend keer dat ik ’m graag zie.
Op een lastig moment nestel ik me tegen hem aan en dat ontspant me meteen. Als ik de naam ‘omaatje’ laat vallen, dan gaat zijn kopje omhoog en komt hij bij me.
Ongelooflijk hoe hij nog op haar reageert, het heeft bijna iets menselijks. Janko beseft het zelf niet, maar hij zorgt voor heel veel troost bij iets moeilijks en complex als het verliezen van je moeder. Zonder hem zou mijn rouw veel pijnlijker zijn.”
Als ik de naam ‘omaatje’ laat vallen, gaat zijn kopje omhoog. Het heeft bijna iets menselijks
Deborah’s chihuahua Oopsie waarschuwt haar voor nakende bloedsuikerdalingen.
Deborah: “Sinds 2015 weet ik dat ik aan een zeldzame aandoening lijd, een aangeboren immuundeficiëntie. Dat gaat gepaard met infecties, maar dankzij een wekelijkse dosis plasma heb ik daar geen last meer van. Wel heb ik hypo’s (een te lage bloedsuikerspiegel, red.) als bijwerking. Een ‘meldhond’ zou zo’n opkomende hypo op voorhand kunnen ruiken en me waarschuwen, vertelden de artsen me net na de diagnose.
Eerst had ik Loulou, een golden retriever. Haar excellente neus waarschuwde me steeds op tijd, zodat ik meteen wist wanneer ik snelle suikers nodig had. Ze werd een trouwe buddy. Ik heb natuurlijk ook mensen in de buurt – mijn moeder, een goede vriend… – en sinds kort ook een heel handige sensor die me kan waarschuwen, maar een hond reageert nog altijd sneller.
Mijn hulphond Oopsie herkent de geur die bij een hypo hoort, en alarmeert me met z’n starende blik
Intussen is Loulou met pensioen en woont ze bij een superlief gezin in Nederland. Mijn nieuwe hulphond Oopsie is een slimme chihuahua. Ook hij herkent de geur die bij een hypo hoort, en alarmeert me met een starende blik die ik meteen herken.
Ik vind Oopsie ongelooflijk, net een baby. Dan springt hij op mijn schoot en legt zijn hoofdje in mijn hals. Zo zachtaardig, zoveel affectie krijg ik ervan. Oopsie krijgt mijn onvoorwaardelijke aandacht en snoepjes als beloning, net zoals hij er ook altijd voor mij is.”
Isabelle moest als jonge vrouw haar kinderwens opbergen. Haar honden vulden de leegte op.
Isabelle (51): “Ik weet nog hoe de professor in de Gentse fertiliteitskliniek tegen ons zei: ‘Ik denk dat jullie geen wonderen meer mogen verwachten.’ Mijn toenmalige man en ik waren al drie jaar met een ivf-traject bezig, zonder resultaat. Het besef dat ik nooit eigen kinderen zou hebben, was hard.
De jaren die erop volgden, waren lastig en verdrietig. Ik zag vriendinnen kinderen krijgen, en was blij voor hen, maar het was tegelijk ook zo confronterend. Ik wist dat ik zou moeten leren omgaan met de leegte. In die hele periode, tot vandaag, heb ik ontzettend veel gehad aan mijn honden.
Het voelde zo goed dat Tribù me nodig had en dat ik voor hem kon zorgen, zodat ik beter kon leren omgaan met de leegte van geen kinderen te hebben
Onze hond Tribù, een lhasa apso, sleurde me in het begin door de moeilijkste dagen. Het voelde goed dat Tribù me nodig had, dat ik voor hem kon zorgen, dat hij me mee naar buiten trok… Hij haalde de scherpste kantjes van mijn verdriet, gewoon door er te zijn, met zijn blik op onvoorwaardelijk. Hij trok ons leven letterlijk weer op gang: we wandelden samen in de Ardennen, gingen op restaurant… Tribù maakte van mij een echte hondenmama. Doordat ik zelf geen kindjes had, werd de band met Tribù des te intenser. Hij werd uiteindelijk veertien jaar; wat een geluk, want dat is best oud voor een hond.
Sinds ik weet dat ik voor altijd kinderloos zou blijven, wist ik ook meteen dat ik voor altijd honden wilde in mijn leven. Dus volgde al snel Zirko, een Tibetaanse spaniël. Hij was er voor me, ook tijdens mijn echtscheiding. Dankzij Zirko heb ik me in die moeilijke periode nooit echt alleen gevoeld. Zirko was het beste en trouwste gezelschap, ik vertelde alles tegen hem en hij keek naar me alsof hij me begreep. Net een mens. Ik mocht hem dertien jaar aan mijn zijde hebben, en daar ben ik zo dankbaar voor.
“Mijn honden maken alles zachter in mijn leven, dat vind ik een groot geluk”
En nu is er Eduard, een dwergschnauzer. Alweer een heerlijk dier, misschien wel het slimste hondje dat ik ooit heb gehad. Zijn bijnaam is ‘jumper’. Dat komt zo: mijn eerste hond Tribù sliep beneden in zijn mand, mijn tweede hond Zirko sliep in een mand naast ons bed en Eduard springt in bed en nestelt zich op mijn hoofdkussen.
Het eerst wat ik zie als ik ’s morgens wakker word, zijn die lieve, bruine oogjes. Het beste begin van de dag. Net als bij kinderen, laat ik mijn derde viervoeter dus een pak meer toe dan mijn eerste. (lacht) Mijn honden maken alles zachter in mijn leven, en dat vind ik een groot geluk. Ik ben supertrots op alle harige lieverds die ik heb gehad. Wat had ik gedaan zonder hen?”
Nog meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!