“Er móet een medicijn komen tegen Alzheimer, niemand hoort zijn geliefde zo te zien aftakelen”
Toen Nicole en Hugo gevraagd werden om meter en peter van ‘Stichting Alzheimer Onderzoek’ te worden, zeiden ze volmondig ja. Nu Nicole er helaas niet meer is, zet Hugo hun werk verder. “Ik wil dat er een beweging komt zo groot als Kom op tegen Kanker”, klinkt het vastberaden.
Pst. Om geld in te zamelen en je geheugen te testen werd een spel ontwikkeld op basis van Vlaamse klassiekers als ‘Goeiemorgen, morgen’. Speel zelf mee op www.stopalzheimer.be en doneer daarna een bijdrage om onderzoek naar Alzheimer te ondersteunen.
Steeds meer vergeten
Goeiemorgen, morgen… Iedereen kent het onafscheidelijke duo Nicole en Hugo van hun iconische Vlaamse nummers en dito outfits. Dat net zij gevraagd werden door Stichting Alzheimer Onderzoek is helaas geen toeval. “Het startte zo’n acht jaar geleden”, vertelt Hugo aangedaan tijdens een telefonisch interview. “We merkten dat ‘Colleke’ niet meer zo goed kon onthouden, eerst dachten we nog: ‘iedereen vergeet al eens iets, dat is de ouderdom’. Van afspraken tot dingen die ze niet mocht vergeten, ik schreef alles voor haar op. Maar het werd erger en erger.”
Daarom stapten ze samen naar de dokter. “We werden doorverwezen naar het Universitair Ziekenhuis in Jette, en Nicole moest allerlei testen doen. Zo lieten ze haar onder meer getallen optellen, een huis tekenen of de wijzers op een klok tekenen. In het begin van de test liep het nog goed, maar naar het einde toe ging het steeds moeizamer. Van de neuroloog kregen we het pijnlijke verdict: Alzheimer.”
Hoewel het voor Hugo enorm pijnlijk is om erover te praten, wil hij toch heel graag interviews geven om de ‘Stichting Alzheimer Onderzoek’ in de kijker te zetten.
De machteloosheid is het ergst. Ik zag de liefde van mijn leven aftakelen en kon niets doen om te helpen
Grote machteloosheid
Na de diagnose wilde het optimistische duo er het beste van maken. “In het begin dacht ik nog dat het maar tijdelijk zou zijn of dat het wel zou meevallen. Maar dat deed het niet. Nicole werd steeds vergeetachtiger. Vroeger sprong ze ’s morgens altijd kwiek uit bed, ze maakte dan een ontbijtje voor mij terwijl ik nog wat bleef liggen. Op een dag – ik weet zelf niet waarom – besloot ik mee op te staan. Ze wilde koffie zetten, maar toen ik die na een tijdje nog niet hoorde doorlopen, ging ik kijken. Ze had koffie in het machine gedaan, maar het water vergeten. Zo’n kleine dingen kwamen steeds vaker voor.
Alzheimer is vreselijk voor een patiënt, maar ook voor de mensen rond de patiënt. “Colleke kon er niets aan doen dat ze ziek was. Toch was het ook voor mij soms frustrerend. Dan ging ik even naar boven om rustig te worden, om dan weer naar beneden te gaan. Als ze dan vroeg waar ik geweest was, zei ik dat ik even iets moest wegleggen. Ik wilde niet dat Nicole dacht dat ze mij tot last was. Dat was ze niet, maar de machteloosheid was verschrikkelijk. Heb je hoofdpijn, dan neem je een Dafalgan, en zelfs bij kanker zijn er tegenwoordig veel behandelijkmogelijkheden. Maar bij deze ziekte zie je iemand lijden, en je kunt niets ondernemen. Er is letterlijk niets dat je kunt doen. Dat is hartverscheurend.
Het is ongelofelijk schrijnend om de liefde van je leven te zien aftakelen. Op slechte momenten herinnerde ze zich zelfs de teksten van onze liedjes niet meer. We hebben een tijdje gewerkt met een autocue, maar in 2015 besloot Nicole dat het genoeg was geweest voor haar. Ze had een prachtige carrière gehad en wilde in schoonheid eindigen.”
In 2015 besloot Nicole te stoppen met haar carrière. Toch heeft ze mij altijd op het hart gedrukt: ‘Blijf doorgaan, zingen en acteren is jouw leven’
Dagen met veel tranen
Op goede momenten vroeg ze mij of ik haar naar een centrum zou brengen. Op die momenten stelde ik haar meteen gerust: geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om haar ergens weg te steken. Ik had het al helemaal in mijn hoofd: de bureauruimte zou ik inrichten als slaapkamer en ik zou een oproepje plaatsen in de krant om een verpleger te zoeken die in huis kon komen wonen.
Zo ver kwam het helaas niet. Een half jaar geleden kwam Nicole ten val op de trap in hun huis, ze overleefde de klap niet. “Uiteraard heb ik het er nog steeds moeilijk mee”, zegt Hugo aangeslagen. “Er zijn goede dagen en er zijn dagen zoals vandaag, waarop ik mijn tranen de vrije loop laat. Ik heb Nicole hier bij mij, in de bureauruimte heb ik een kleine urne die ik gemakkelijk met me meedraag, zo is Colleke altijd bij me.”
“Het klinkt vreemd om te zeggen, maar ik ben opgelucht dat zij eerst is kunnen gaan. Als het omgekeerd was geweest, had ze het met haar ziekte extra moeilijk gehad. Na een overlijden volgt er een hoop papierwerk. Nicole bewaarde bijvoorbeeld de bankuittreksels in haar bureau, maar ze wist ze op het einde zelfs niet meer liggen.”
Ik vind het goed dat er zoveel actie wordt ondernomen tegen kanker. Ik wil net zo’n grote beweging tegen Alzheimer
Samen tegen Alzheimer
Hugo hoopt dat zoveel mogelijk mensen zullen doneren voor het onderzoek naar Alzheimer. “Ik doe dit nog steeds samen met Colleke, zij was zo overtuigd om meter te zijn, ze is nu nog meter. Momenteel lijden zo’n 220.000 mensen aan de ziekte, binnen tien jaar zullen dat er 300.000 zijn. Het is zo’n lelijke ziekte, iemand zo zien aftakelen, zou niemand moeten meemaken.
Er is wel een medicijn, maar dat heeft veel bijwerkingen en staat totaal nog niet op punt. Daarom roep ik iedereen op: steun ‘Stichting Alzheimer Onderzoek’. Ik heb er absoluut goede hoop op. Gisteren zag ik een grote groep fietsers rijden voor Kom op Tegen Kanker, het was fantastisch om te zien! Ik heb mijn raam naar beneden gedraaid en mijn duim opgestoken. Ik hoop dat er net zo’n grote beweging komt om Alzheimer een halt toe te roepen. Ik krijg mijn Nicole niet meer terug, maar voor alle andere Alzheimer-patiënten is dat onderzoek broodnodig.”
Er moet nog zoveel onderzoek gebeuren, daarom hoop ik dat deze actie een groot succes wordt, net zoals Kom op Tegen Kanker
Hoewel Hugo het nog moeilijk heeft, blijft hij niet bij de pakken zitten. “Colleke heeft mij altijd gezegd dat ze wil dat ik blijf zingen en acteren. ‘Dat is helemaal uw ding’, zei ze altijd. En ze had gelijk. Daarom stond ik nog in de musical van #LikeMe (Hugo speelde de schooldirecteur in de populaire reeks voor jongeren, red.). Ik heb getwijfeld omdat ik schrik had dat Nicole te veel alleen zou zijn, maar zij heeft me overtuigd. Ze was altijd bij de repetities, dat was mijn voorwaarde.”
Na haar overlijden wilde Hugo even niet spelen. “Ik had gelukkig heel veel aan onze goede vriend en collega Dirk Van Vooren en onze tekstschrijver Hans Lambrechts. Bij hen kan ik binnenwandelen en eens goed huilen als ik het nodig heb. Ik steek mijn tranen niet weg, ik voel me beter als ik ze even de vrije loop heb kunnen laten. Een goede vriend is essentieel voor mijn rouwproces.”
Samen met Dirk Van Vooren werkt hij nu ook aan een spetterende show voor het jaareinde. “Het zal plaatsvinden in Theater Elckerlyc, want die zaal was als een tweede thuis voor Nicole en mij. Ik ken er iedereen en ik krijg er veel steun. Dus ik ben ontzettend blij dat ik het daar kan doen. Op dagen als deze zie ik werken niet zitten, maar op goede dagen wil ik ervoor gaan. En Colleke zal er in gedachten zeker bij zijn. Wij blijven Nicole en Hugo, van gewoon Hugo moet ik niets weten.”
Wil jij Stichting Onderzoek Alzheimer steunen? Dat kan op www.stopalzheimer.be of doneer meteen op het rekeningnummer BE29 2300 0602 8164.