“Ik zorg ervoor dat mijn pluskinderen zo weinig mogelijk last ondervinden van de wekelijkse wissel”
Geen enkele ouder zal het ontkennen: een nieuw samengesteld gezin brengt extra uitdagingen met zich mee. Ook bij Marie en Rik. Desondanks zijn zij vooral blij met hun unieke, warme nest.
Marie heeft twee pleegkinderen, Lisa (10) en Elte (9), die permanent bij haar en haar vriend Rik wonen. Rik heeft twee kinderen: Bente (10) en Oliver (8), die één week bij hen wonen en de andere week bij hun mama. Samen hebben ze dochter Flo, zij is bijna 1 jaar.
Marie (34): “Op zondagavond heb ik altijd een zwaar gevoel in mijn maag: dan denk ik terug aan de ‘wissel’, die ik zelf meemaakte als kind van gescheiden ouders. Misschien daarom dat ik het extra belangrijk vind dat mijn pluskinderen zo weinig mogelijk stress en last ondervinden van die wisselmomenten.
Er is dan ook een vaste afspraak: ze worden telkens op vrijdag, aan het einde van de schooldag, afgehaald door de ouder waar ze de komende week verblijven. We wijken niet af van die vaste dagen, zelfs niet voor feestjes of gelegenheden. Niet om koppig te zijn, wel om voor duidelijkheid en structuur te zorgen. Alleen voor vakanties wordt er weleens een uitzondering gemaakt.
Vanaf het begin hebben we afspraken gemaakt als gezin. Toch voelen we voor en na een wissel dat de kinderen altijd een beetje tijd nodig hebben om te wennen
Die duidelijkheid trekken we trouwens in alles door. Zo hebben we samen met het hele gezin van bij het begin afspraken gemaakt. Dat gaat ook over kleine dingen: een koekje of frisdrank mag, maar ze moeten het wel eerst vragen. En ze krijgen slechts beperkte schermtijd. Als opvoedster hecht ik heel veel belang aan spelen zonder schermpjes.
Het kan natuurlijk zijn dat er in beide gezinnen over bepaalde zaken andere regels gelden. Dat voelen we voor en na een wissel wel een beetje: ze hebben altijd even tijd nodig om weer te wennen aan de nieuwe situatie. Die tijd geven we hen, maar we zijn wel altijd consistent.
Rik en ik zitten heel goed op dezelfde lijn. Zo zullen we nooit elkaars gezag ondermijnen. We voeden allebei alle kinderen op, en zijn we het niet eens met elkaars aanpak, dan bespreken we dat achteraf. ’s Avonds, als ze allemaal in bed liggen, nemen we even de tijd om door te spreken hoe alles is gegaan. Dat is ons momentje. En ik denk dat dat ook de reden is waarom het zo goed loopt: we hebben al van in het prille begin veel over onze kinderen gebabbeld. Zien dat Rik zo’n betrokken vader was, maakte hem nog aantrekkelijker voor mij.”
Ieder kind een eigen plekje
“Wat onze situatie misschien wel extra speciaal maakt, zijn mijn pleegkinderen. Omdat ze in hun jonge leven al veel hebben meegemaakt, lopen ze meer kans op een ontwikkelings- of hechtingsproblematiek. Daarom zijn we niet meteen gaan samenwonen en hebben we het heel rustig aangepakt, eerst eens naar de speeltuin, dan eens samen eten. Pas toen we voelden dat het voor de kinderen echt goed zat, zijn we stap voor stap verder gegaan in onze relatie en zijn we uiteindelijk gaan samenwonen in het huis van Rik.
Elk kind kreeg trouwens een eigen slaapkamer, dat vond ik heel belangrijk: iedereen moet zich kunnen terugtrekken op zijn eigen plekje. En twee jaar geleden gebeurde er nog iets bijzonders: hoewel ik nooit de behoefte had om zelf een kindje op de wereld te zetten, voelde ik opeens mijn biologische klok tikken. Ook toen hebben we weer heel veel gepraat, ook met de kinderen. Ik vond het best spannend wat een extra kindje met de dynamiek binnen ons gezin zou doen, maar mijn angsten leken ongegrond.
Flo, onze liefdesbaby, is de lijm die zorgt dat de puzzel stevig blijft vastzitten
Vanaf het moment dat Flo er was, werd ze door iedereen op handen gedragen. Het zou weleens een diva kunnen worden, want ze krijgt van iedereen alles gedaan, grap ik soms. Ik vergelijk ons gezin graag met een puzzel. Voor ze er was, pasten alle stukjes al mooi in elkaar. Maar Flo is de lijm die zorgt dat die puzzel goed vastzit. ‘Gaat Flo ons ook wel goed leren kennen, aangezien wij er minder zijn?’ , vroeg Bente onlangs.
Aan dat soort vragen merk ik dat de kinderen soms met onzekerheden zitten. Dan stel ik haar gerust, natuurlijk zal haar zusje ook aan haar gehecht raken. Ik zie de toekomst zeker rooskleurig, al heb ik geen glazen bol. Zo hou ik mijn hart al vast voor de pubertijd, wat gaat dat geven? Maar dat zien we dan wel weer. Nu genieten we volop van ons unieke gezin.”
Meer pakkende verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes