Noella kon het niet aanzien dat haar zoon Sander geïsoleerd raakte en besloot zelf een café te openen. Zo brengt ze de mensen van haar dorp samen en heeft Sander weer een doel.
Noella (57): “Ons praatcafé Achteriever is nu een halfjaar open en mijn zoon Sander doet het fantastisch. Wat ben ik trots als ik hem kaasblokjes zie snijden of met de klanten zie praten. Vlak na de opening was hij bang om naar een tafel met vreemden te stappen of af te rekenen, intussen doet hij dat moeiteloos. Als hij iets niet verstaat, vraagt hij rustig om het te herhalen. Klanten hebben geduld met hem, ze kennen zijn situatie. Het is nog mooier dan ik gedroomd had.
Een diagnose als een mokerslag
Sanders jeugd was niet gemakkelijk. Ik merkte na zijn geboorte al snel dat er iets niet klopte. Ik had al een oudere zoon en het verschil was groot. Sander reageerde wel op aanrakingen, maar niet op mijn stem. In een relaxstoeltje voor baby’s met tril- en geluidsfunctie reageerde hij enkel op het trillen. ‘Typisch een overbezorgde moeder’, klonk het. Na lang aandringen kwam ik bij een arts terecht die me wel geloofde. Hoewel ik slecht nieuws verwachtte, voelde de diagnose als een mokerslag.
Sander was niet alleen doof, maar ook slechtziend. De moed zakte mij in de schoenen.
Sander was aan één kant doof, aan de andere kant hoorde hij een heel klein beetje. Dit was niet zomaar een beetje gehoorschade: als er een vliegtuig naast hem zou opstijgen, zou hij het niet horen. Als leerkracht in het bijzonder onderwijs waar ook dove kinderen les volgen, wist ik dat het niet eenvoudig zou zijn. Veel mensen die doof zijn, kunnen niet praten. Zou ik hem ooit ‘mama’ horen zeggen? Toen later bleek dat Sander ook heel slechtziend is, zakte de moed mij in de schoenen. Iedereen wil dat zijn kind zich normaal kan voelen.
Kleine gelukjes, grote problemen
Ik trok me op aan de mooie dingen. Cochleaire implantaten, een soort hoorapparaten voor doven, zorgden dat Sander toch een beetje kon horen. Een bril zorgde dan weer dat hij beter zag. Toen hij ‘bal’ zei, zijn allereerste woordje, kon mijn geluk niet op. Al snel babbelde hij volop, wat een opluchting! Eén-op-één-gesprekken gaan heel goed, in groep is het moeilijker. Naarmate hij ouder werd, doken er echter andere problemen op. Sander merkte dat hij anders was.
Kinderen zijn zo hard voor elkaar. Ooit sloten ze Sander zelfs op in een donker werkhuis.
In de puberteit moest hij niet alleen door het aanvaardingsproces, hij kreeg ook te maken met pesterijen. Kinderen zijn zo hard voor elkaar. Ik huilde mee als ze hem uitsloten op school. Ooit sloten ze hem zelfs op in een donker werkhuis. Sander maakte daarop de overstap naar het bijzonder onderwijs. Een hartverscheurende keuze: hij was slim genoeg voor het reguliere onderwijs, maar kon niet om met de pesterijen. Ik ben nog altijd boos over de kansen die de pesters hem hebben afgenomen, maar ik zag ook dat er een rust over hem heen kwam.
Een mooie kans
Hoewel ik veel verdriet heb gehad, bleef mijn motto altijd hetzelfde: we kijken vooruit en zoeken naar oplossingen. Dus ook toen Sander geen job vond, was ik niet van plan om zomaar op te geven. Ik wilde net als elke ouder dat mijn zoon zijn plek vond in de maatschappij. Dat hij heel geïsoleerd leefde en vooral veel tijd achter zijn computer doorbracht, vond ik moeilijk. En toen kwam er in Waterloos – een klein gehucht in Maaseik – een huis met café te koop, het was al jaren gesloten. Dit zou wel iets kunnen zijn, dacht ik. Een klein, gezellig café, waar Sander ook een aantal taken kon opnemen.
Ik zag het al voor me: ik zou enkele dagen per week het café openen en Sander zou er meewerken.
Toen ik het bezocht, was ik meteen verkocht. Ik zag het al voor me: ik zou enkele dagen per week het café openen, mensen van Waterloos samenbrengen, en Sander zou meewerken in het café. Ook zijn grote broer Scott stond achter het idee, dat was voor mij heel belangrijk. Opeens ging het snel. Om de charme en de authentieke look van het café te bewaren en om het financieel haalbaar te houden, deden we enkel de noodzakelijke verbouwingen. De bar is nog die van weleer, en de jukebox en pooltafel werken met Belgische franken, die kunnen klanten verkrijgen aan de toog. Het café is inclusief: je kunt er gemakkelijk met een rolstoel binnen en op de menukaart staat alles ook in gebarentaal. Iedereen is welkom.
Uit het isolement
Het bleek een schot in de roos. We zijn een drietal dagen per week open. Dat is voldoende, voltijds zou het te overprikkelend zijn voor Sander. Hij staat in de bediening en houdt zich bezig met onze sociale media, ik begeleid hem. Het is mooi om hem bezig te zien, hij houdt van zijn job. En vooral: dankzij het café is hij uit zijn isolement geraakt. Ondertussen hebben we vaste klanten, maar we blijven dromen. Zo hoopt Sander dat er meer jongeren naar het café komen, zodat hij vrienden kan maken.
Het is soms veel, maar voor haar kind verzet een moeder nu eenmaal bergen.
Met Kerstmis en Nieuwjaar willen we een feest organiseren voor singles. Omdat ik zelf alleenstaande mama ben en de feestdagen al eens alleen doorbracht, weet ik hoe hard dat kan zijn. Mensen vragen weleens hoe ik het allemaal doe: een job in het onderwijs, een café… Eerlijk, ik soms ook. Ik ben ontzettend moe, maar voor haar kind verzet een moeder nu eenmaal bergen. Ik hoop het café nog minstens twintig jaar te kunnen openhouden – Sander is er nu twintig – maar we nemen het dag per dag.”
Meer lezen?
