“Het was heftig en verwarrend om tegelijk stapelverliefd en in de rouw te zijn”
Enkele maanden na het overlijden van haar man Stef, ontmoette Ingrid een nieuwe man. Ze had meteen een goed gevoel bij Eric, die eveneens zijn partner was verloren. Ook al werd Ingrid heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige gevoelens, ze gaf toch toe aan de verliefdheid.
Ingrid was nog niet lang weduwe toen ze een nieuwe liefde vond
Ingrid (56): “Het was op een zondag, zo’n drie maanden na het overlijden van mijn man Stef. Omdat het een mooie lentedag was, had ik met twee vriendinnen afgesproken om te gaan wandelen. Het was zalig om de zon weer op mijn huid te voelen na een lange donkere winter. Na de wandeling zaten we op een terras toen een groepje wandelaars aan het tafeltje naast het onze neerstreek. Ik herkende een van hen als Eric, een ex-collega, en ging even dag zeggen. Ik had via via gehoord dat Erics vrouw het jaar daarvoor was omgekomen bij een verkeersongeval en wilde weten hoe het nu met hem ging. Zelf vertelde ik over Stef, en hoe hij na een lange strijd tegen kanker in mijn armen was gestorven.
Eric en ik hebben toen amper tien minuten met elkaar gepraat, maar dat was genoeg om er een goed gevoel aan over te houden. De volgende dag kreeg ik een berichtje van Eric. Hij had veel deugd gehad aan ons gesprekje, schreef hij, en hij stelde voor om binnenkort verder te praten tijdens een wandeling. Ik zei meteen ja. Het leek me fijn om van gedachten te wisselen met iemand die ook onlangs zijn partner was verloren. Iemand die wist hoe zwaar het gemis en het verdriet konden wegen, en hoe moeilijk het was om alleen verder te gaan.
Warme omhelzing
Na die eerste wandeling met Eric volgde nog een tweede. Toen we die tweede keer afscheid namen, vroeg Stef of hij me een knuffel mocht geven. We hadden het die middag onder andere gehad over onze ‘huidhonger’: hoe we af en toe een liefkozende aanraking of een warme omhelzing misten. Logisch dus dat ik zijn knuffel beantwoordde. We zijn zeker een halve minuut zo blijven staan, de armen om elkaar heen. Toen we elkaar loslieten, keken we elkaar aan en wisten we allebei: hier is iets aan het gebeuren. De zondag erna hebben we opnieuw geknuffeld en ook voor het eerst gekust.
Stef had me op het hart gedrukt dat ik niet alleen mocht blijven, maar dat ik zo snel iemand nieuw zo hebben, voelde als verraad en bedrog
Ik ben toen behoorlijk van slag thuisgekomen, maar ik heb nooit één seconde overwogen om het contact met Eric te verbreken. Daarvoor voelde ik me te goed bij hem. Het duurde niet lang voor Eric en ik kriebels voelden en toegaven aan onze verliefdheid. Niet dat ik ineens op een roze wolk zat. Nog nooit in mijn leven was ik zo in de war geweest, zo heen en weer geslingerd tussen de meest tegenstrijdige gevoelens. Ik was tegelijk euforisch en verdrietig, tegelijk blij en doodongelukkig, tegelijk stapelverliefd en in de rouw.
Voor hij stierf, had Stef me op het hart gedrukt dat ik niet alleen mocht blijven. Maar dat ik zo snel een nieuwe relatie kreeg, voelde toch als een vorm van verraad en zelfs bedrog. Stef en ik waren meer dan dertig jaar samen geweest en hadden twee fantastische kinderen op de wereld gezet. Ik miste hem nog elke dag, want liefde gaat niet ineens over als iemand er niet meer is. Maar nu was er ook een andere man van wie ik ging houden en die met dezelfde gevoelens worstelde.
Twee sporen
Nu eens klampten Eric en ik ons als twee drenkelingen aan elkaar vast, dan weer namen we wat afstand, omdat het te overweldigend was wat ons overkwam. Maar we werden altijd weer naar elkaar toegezogen. Nachtenlang hebben we gepraat, ook over onze overleden partners. Voor ons was het duidelijk: zijn vrouw en mijn man zouden voor altijd een plekje houden in ons hart. Maar voor onze omgeving was dat veel minder duidelijk. Mijn kinderen verweten me dat ik hun vader wel heel snel vergeten was. Ook bij familie en vrienden botste ik op weerstand. Soms was dat uit bezorgdheid naar mij toe: stortte ik me niet té halsoverkop in dit avontuur?
We zijn nu een paar jaar verder en nog steeds gelukkig. Mijn omgeving snapt dat het niet om een ‘vervanging’ gaat, maar om een nieuw hoofdstuk
Ergens begreep ik die reacties wel. Ik had zelf ook altijd gedacht dat ik eerst ‘klaar’ moest zijn met mijn rouwproces voor ik een nieuwe relatie kon starten. Dat nu alles tegelijk gebeurde, vond ik heftig en ontwrichtend. Het was een uitspraak van een rouwtherapeute die me uiteindelijk inzicht en troost gaf. Ze vergeleek mijn nieuwe liefde en de pijn om het verlies van Stef met twee sporen die naast elkaar lopen. Soms zat ik op het ‘verliefde spoor’, soms op het ‘rouwspoor’. Mijn omgeving veronderstelde dat het spoor van mijn pijn en rouw was overgegaan in het spoor van mijn nieuwe liefde, zo legde ze uit. Maar eigenlijk liepen ze nog altijd naast elkaar.
Intussen zijn we een paar jaar verder. Eric en ik zijn nog altijd gelukkig samen en worden nu door iedereen geaccepteerd als koppel, ook door mijn kinderen. Het heeft wat tijd gevraagd, maar ze begrijpen nu dat het niet gaat om een ‘vervanging’, maar om een nieuw hoofdstuk. Eric is trouwens een totaal andere man dan Stef, net zoals ik anders ben dan zijn overleden vrouw. En dat is helemaal oké. Samen met de liefde voor onze vroegere partners nemen we ook alle herinneringen mee aan hem en haar, en aan de relatie die ons gemaakt heeft tot de mensen die we nu zijn. We koesteren wat voorbij is en omarmen ons nieuwe geluk. En we zijn nog elke dag blij dat we elkaar zijn tegengekomen, daar op dat terras.”
Nog meer verhalen lezen?
