Jeugdvriendinnen: “Als tienjarige ging ik op Marianne babysitten. Dat zorgde voor een hechte band.”

Nieuwe vriendschapsbanden smeden, niets zo fijn als dat. Maar natuurlijk zijn er ook vriendschappen die al heel wat jaren meegaan. Zoals die van de jeugdvriendinnen Ingrid (61) en Marianne (51).

Babysitten op het buurmeisje

“We kennen elkaar zolang als Marianne oud is”, vertelt Ingrid. “Ze was, denk ik, ongeveer vijf maanden oud. Ik woonde naast haar ouders, die een bloemenzaak uitbaatten. Dus rond speciale dagen was het er altijd heel druk. Er waren drie kindjes. De oudste twee gingen vaak naar de oma, en voor de jongste – Marianne dus – werd ik ingeschakeld. Ik zat toen in het vijfde leerjaar.

En of ik dat geweldig vond! Op schooldagen haalde ik ’s ochtends de oudste zusjes op en bracht ze naar school. Maar ik ging altijd een halfuur vroeger naar hen, zodat ik Marianne nog wat kon knuffelen, en kon helpen met het eten geven. Marianne was voor mij een levende pop, ik sleepte haar overal mee naartoe. (lacht) Uren heb ik gewandeld met haar in de kinderwagen.  En zo ontstond die hechte band tussen ons twee.”

Via de achtertuin

“Toen Marianne groter werd, kwam ze via de achtertuin naar ons. We konden ons echt goed amuseren samen, ook al was er dat leeftijdsverschil. Op Moederdag was ze altijd bij ons, het werd een gewoonte. Ik nam haar ook vaak mee in kinderstoel op de fiets. En haar eerste keer aan de zee was met ons. Echt een bijzonder moment, om te koesteren.

Toen ik op mijn achttiende op internaat ging, zagen we elkaar wat minder vaak. Maar Marianne schreef me continu brieven. Geweldig vond ik dat, ik keek er altijd enorm naar uit. Hetzelfde als ik op kamp was. Zo bleven we contact houden.”

Toch ieder zijn eigen weg

“Toen ik afstudeerde als verpleegkundige en aan het werk ging, verloren we elkaar een beetje uit het oog. We gingen ieder onze eigen weg. Maar toen ik trouwde, was zij de eerste die op de aanwezigenlijst stond. Meer nog: ze was mijn bruidsmeisje. Zo kregen we weer opnieuw contact, maar we pikten de draad echt helemaal op nadat mijn papa overleed. We hadden elkaar zoveel te vertellen, zoveel in te halen.

Toen Marianne zelf huwde, was ik natuurlijk ook van de partij op haar feest. We bleven door de jaren elkaar bijstaan, in goede en minder goede dagen. Zoals toen Marianne haar zus verloor. Op die momenten hebben we niet veel woorden nodig. We zorgen ook allebei voor onze ouders. Dat doen we met veel liefde, maar het geeft ook weleens wat stress. En dan kunnen we goed ventileren bij elkaar.”

Samen nieuwe dingen uitproberen

“En ook al zien we elkaar even niet, we blijven soulmates. Ongeacht hoeveel tijd ertussen zit, we zitten meteen weer op dezelfde golflengte. We kunnen helemaal onszelf zijn bij elkaar en voelen elkaar zo goed aan. Er zit echt iets liefdevols in onze vriendschapsband.

We hebben samen nog heel wat op onze bucketlist staan. Zo volgden we al Frans les en een cursus fotografie, en willen ook nog eens met ons tweetjes een ganse dag naar zee  om gezellig te luieren, te eten, te vertellen en te genieten.”

Foto’s: eigendom vriendinnen

Lees over twee weken een nieuw jeugdvriendinnenverhaal!

Wil je ook samen met je bestie schitteren op Libelle.be? Stuur dan snel een mailtje met jullie verhaal en een paar foto’s (een paar jeugdfoto’s en een paar recente) naar isabelle.ignoul@libelle.be. We nemen dan zo snel mogelijk contact met je op.

Deze jeugdvriendinnenverhalen wil je vast ook lezen:

• Jeugdvriendinnen Emmy en Eva: “Wij zijn echte ‘sisters by heart'”
• Jeugdvriendinnen: “Wij zijn elkaars strohalm”
• Jeugdvriendinnen Griet en Ann-Sophie: “We zijn de rode draad in elkaars leven”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!