Deze drie lezeressen gingen door corona voor een job in de zorg

Als er één sector is die de coronapandemie het zwaarst heeft gevoeld, is het wel die van de zorg. Je zou denken dat de epidemie werken in de sector minder aantrekkelijk heeft gemaakt, maar dat is zeker niet zo voor iedereen. Deze drie vrouwen kozen zelfs net dóór corona voor een job in de zorg. En elk van hen doet dat om verschillende redenen.

Drie vrouwen over hun beslissing om voor de zorg te kiezen

Kathy (53) was tijdens de lockdowns vrijwilligster in de thuiszorg

“In maart 2020 begon ik aan een opleiding tot zorgkundige. Ik was altijd verkoopster geweest in een beenhouwerij, maar besloot dat het tijd was om een nieuwe weg in te slaan. Ik gaf mijn werk dus op en werd voltijds studente. Toen ik twee weken in de opleiding zat, kwam corona… Alle lessen waren dan opeens digitaal te volgen. Je zou misschien denken dat ik spijt had van mijn beslissing om me op zo’n moment om te scholen, maar eigenlijk gaf corona me zelfs éxtra motivatie. Ik wilde echt zo snel mogelijk aan de slag kunnen om het coronavirus te bestrijden.

Maar de digitale lessen maakten het er niet makkelijker op. Mijn computerkennis is niet zo goed, waardoor het moeilijk voor me was om op die manier de lessen te volgen. Het gevolg was dat ik een onvoldoende had op enkele examens, waar ik jammer genoeg geen herkansing voor kreeg. Ik ben dan gestopt, maar ging toch solliciteren voor een job in de zorg. Er volgden jammer genoeg veel negatieve antwoorden. Hoewel er handen tekort waren tijdens het zwaarste deel van de epidemie, had je toch dat diploma nodig om aan de slag te kunnen.

“Hoewel er handen tekort waren, had je toch dat diploma nodig om aan de slag te kunnen”

Toch bleef ik niet bij de pakken zitten. Ik besloot vrijwilligster te worden in de thuiszorg, want dat kan wél zonder papiertje. Elke week ging ik bij enkele mensen langs, vaak al wat oudere mensen die door corona heel eenzaam waren. Ik herkende hun situatie heel goed. Zelf ben ik ook alleenstaande en woon ik alleen. En nét daarom wilde ik per se anderen een beetje gezelschap geven tijdens die moeilijke periode. Het was schrijnend om de situatie van sommige ouderen te zien, maar het voelde goed dat ze opleefden wanneer ik langsging. Ik voelde me heel nuttig en haalde er veel voldoening uit. 

Nu heb ik nog niet zo lang nieuw werk gevonden, opnieuw als verkoopster, waardoor ik mijn vrijwilligerswerk noodgedwongen heb moeten opgeven. Maar ik plan wel in januari nog eens te beginnen aan een opleiding tot zorgkundige. Het blijft een passie en door corona en mijn vrijwilligerswerk heb ik enkel nog meer beseft hoe graag ik anderen wil helpen. Aan de kant geschoven worden omdat ik geen diploma in handen heb, wil ik niet meer meemaken. Dus ja, hopelijk lukt het deze keer wél. Ik ga er alleszins volledig voor!”

Emma (27) ging uit noodzaak voor een job in de zorg

“Door de coronacrisis ben ik mijn job als schoonheidsspecialiste kwijtgeraakt. Gelukkig had ik al een diploma van zorgkundige op zak, waardoor het voor mij meteen een mogelijkheid was om te gaan solliciteren in de zorgsector. Na wat zoekwerk kwam ik een vacature in een woonzorgcentrum tegen. Daar ben ik dan uiteindelijk aangenomen.

Zodra ik aan het werk was, merkte ik wel dat dit niet mijn passie is. Ik doe het nu meer uit noodzaak, je hebt tenslotte een loon nodig om te overleven. Corona maakt de job dan ook extra zwaar. Je hebt de hoge werkdruk, het ziekteverzuim van het personeel waardoor we meer werk hebben met minder volk, je moet constant inspringen als ze je nodig hebben en eventuele coronabesmettingen maken ook de zorg zelf zwaarder. Nee, het is niet simpel.

“Corona maakt de job extra zwaar, waardoor ik er bijna geen voldoening uit haal”

Ik heb ook soms het gevoel dat de bewoners van het woonzorgcentrum door alles wat bij corona kwam (en nog komt) kijken lastiger zijn qua gedrag en soms wat bot durven te zijn. Niet iedereen, maar het is wel opmerkelijk. Ze hebben natuurlijk een zware tijd achter de rug, dus het is ergens wel begrijpelijk. Maar als je zelf al uitgeput bent en iemand je dan niet zo fijn behandelt, maakt dat de job mentaal nóg zwaarder. Ik vind het heel jammer, maar vandaag haal ik zelfs bijna geen voldoening meer uit de schaarse leukere momenten.

Ik moet zeggen dat ik alles aan mijn vorige job mis. Daar verdiende ik ook meer, terwijl ik minder hard moest werken. Ik bekijk het voorlopig dag voor dag, maar hoop toch in de nabije toekomst een andere job te vinden of zelfstandig te kunnen starten als schoonheidsspecialiste. Echt hoedje af voor het zorgpersoneel dat de job ondanks de moeilijke omstandigheden met veel passie en plezier blijft doen. Ik wou dat ik het ook kon.”

Dominique (58) keerde tijdens corona terug naar de zorg

“Sinds vorige december werk ik terug in de zorg na er 2,5 jaar uit te zijn. Ik startte ongeveer halftijds als verpleegkundige in een huisartsenpraktijk en doe er mijn eigen consultaties. Eigenlijk was ik helemaal niet op zoek naar een nieuwe job, maar werd die mij aangeboden omdat ze vervanging nodig hadden voor iemand die gestopt was. Het kwam ook wel goed uit, want sinds ik de zorg had verlaten, was ik fulltime fotografe en door corona mochten fotografen in die periode niet of nauwelijks werken… Ik ging dus graag die nieuwe uitdaging aan. Normaal gezien was het slechts een korte opdracht van drie maanden, maar uiteindelijk werd mij gevraagd om te blijven.

Aangezien ik ook voor corona al in de zorg had gewerkt, merkte ik bij mijn terugkeer wel een groot verschil. Mijn werk is nu helemaal anders. Ik was vroeger jarenlang thuisverpleegkundige en daarna werkte ik in een groot ziekenhuis. Daartegenover is mijn huidige job iets ‘kleinschaligs’. Ik werk nu heel zelfstandig en heb veel persoonlijk contact met de patiënten, maar het ligt me wel. En ook het virus maakt het werk natuurlijk helemaal anders. We werkten soms zelfs volledig ‘ingepakt’, met een lange schort, faceshield, handschoenen voor bepaalde handelingen…

“Door het virus zag ik veel patiënten nog nooit zonder mondmasker”

In het begin was ik wel wat bang om ziek te worden. Ik heb zelf een covid-infectie doorgemaakt in de beginperiode van de pandemie en had zes maanden nodig om te herstellen. Een nieuwe besmetting zag ik helemaal niet zitten. Daarnaast was ik bang om andere mensen in mijn naaste omgeving te besmetten. Mijn partner, onze mama’s, kinderen, kleinkinderen… Ik heb mijn dichte contacten daarom nog meer verminderd. Gelukkig zijn wij in de praktijk allemaal vroeg gevaccineerd, wat me een iets veiliger gevoel gaf.

Intussen gaat het er ook alweer wat ‘huiselijker’ aan toe. In de praktijk werken wij nu alweer in gewone kledij met enkel nog een mondmasker. Handen vaak wassen en alles ontsmetten, blijven natuurlijk ook de standaard. Het is wel vreemd, want veel van mijn patiënten zag ik nog nooit zonder mondmasker. Ook zij kennen mij enkel met masker. Ik kijk uit naar het moment dat we elkaar ‘echt’ kunnen zien! Een gezichtsuitdrukking zegt tenslotte zoveel… De job geeft me door corona alleszins éxtra veel voldoening. Ik ben echt blij dat ik mijn steentje kan bijdragen in deze situatie.”

Misschien vind je ook deze openhartige verhalen leuk:

• Openhartig: deze 5 lezeressen raakten uit hun depressie
• Mijn verhaal: Katriens mama leefde na het overlijden van haar man op in het woonzorgcentrum
• Openhartig: Chantal en Ingrid vonden de liefde bij een weduwnaar

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!