“Vlak voor het koppel op tv kuste, riep Anthony hoe ‘cringe’ dat was. Nóg een woord dat ik niet begreep”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

De coole moeder

Ik vind graag van mezelf dat ik een moderne moeder ben die haar ‘jeugd van tegenwoordig’ begrijpt. De generatiekloof tussen ons en de kinderen zie ik als verwaarloosbaar. Onze ouders leken me toch strenger te zijn, en de kloof tussen hen en onze grootouders, die een oorlog in hun herinneringen droegen, nog veel groter.

Onlangs trok een collega mijn idee echter in twijfel. Hij vroeg me: “Wat als datgene wat jij, kind van de jaren 70, als ‘modern’ beschouwt, in de ogen van je kinderen helemaal niet zo ‘in’ is?” Dit zette me aan het denken. Het lijkt er ook op dat onze kinderen me sindsdien proberen duidelijk te maken dat mijn idee van ‘een coole moeder te zijn’ misschien toch niet helemaal juist is. Zo vond dochter Noor dat ik echt een nieuwe smartphone moest hebben. Volgens haar liep ik rond met een prehistorisch apparaat. Maar ik begreep niet waarom een perfect werkend toestel, dat nog belt, berichten ontvangt en geen barstjes heeft, vervangen moest worden, omdat een of ander systeem geen updates meer kreeg.

Langzaam maar zeker kon ik daardoor steeds minder apps gebruiken: eerst verdween de bank-app, toen itsme, en nu kan ik zelfs geen krant meer lezen op mijn telefoon. Noor probeerde het me uit te leggen, maar toen ik mijn onvrede uitte over de klantonvriendelijkheid van grote gsm-bedrijven – ze dwingen je eigenlijk om een nieuwe telefoon te kopen – zag ik onze kinderen elkaar met rollende ogen aankijken. Alsof ze wilden zeggen: “Ze snapt het echt niet, hè?”

En dan was er Oliver, met zijn berichtje: “Hoi mama, kun je me is komen halen?” Ik kon het niet laten om zijn taal te corrigeren: “Eens, ja”. Ik krijg namelijk de kriebels van taalfouten. “Mama, zo schrijft iedereen dat.” Toen Anthony en ik ’s avonds tv-keken, besloot ik maar een grote chocolade paashaas tevoorschijn te halen. “Goed zo mama, tantu!” Ik begreep dat het rare woord verwees naar de overvloed aan chocolade, dus zei ik er maar niets van. Even later verscheen er op het scherm een romantische scène tussen een man en een vrouw. Net voordat ze elkaar zouden kussen, riep Anthony uit: “Oh nee, mama, dat is cringe!” Hij keek alsof hij getuige was van een misdaad. Ik kon het niet laten: “Cri-wablief?” “Cringe! Ja, dat is zoiets als awkward, maar dan net anders.”

Ik móést het begrijpen en het juiste Nederlandse woord voor cringe vinden. “Bedoel je klef?” Nee, dat was het niet helemaal. Hij bedoelde dat het klef was op tv, daarom was het voor hem cringe. Uiteindelijk kwamen we uit bij ‘gênant’, misschien wel ‘beschamend’. Ik zei dan al lachend dat het waarschijnlijk helemaal cringe was om zo’n scène met je moeder te zien. Hij begreep niet wat ik wilde zeggen. Net toen ik deze generatiekloof probeerde te overbruggen door mezelf uit te leggen, gaf die allerliefste Anthony me – in een betekenisvolle stilte – zijn allerlaatste stukje chocolade. Plotseling vond ik het helemaal niet meer zo belangrijk om cool te zijn, het is leuk genoeg om ‘mama’ te zijn.

Meer columns lezen?