Karen
“Ik heb geen idee of ik blij zal zijn om met pensioen te gaan. Maar één ding is zeker: ik zal altijd blijven zingen”
Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Pensioenfeestje
Het lijkt me raar om met pensioen te gaan. Dat was ik laatst aan het denken op het pensioenfeest van tante Krista, een tante van Koen. Ik kan het me nu echt nog niet voorstellen dat er ooit een dag komt waarop ik niet meer naar de redactie ga, geen ideeën meer geef voor de volgende Libelle, of geen overvolle agenda heb.
In mijn ervaring heb je twee soorten pensioengerechtigden: zij die vooral niet willen stoppen met werken, het zolang mogelijk blijven uitstellen, om er pas aan te denken tot ze niet anders kunnen en de laatste werkdag is aangebroken. En zij die al enkele jaren dromen van een leven vol vrijheid, waarin ze eindelijk kunnen doen waar ze zin in hebben. Meer tijd voor de kleinkinderen, een hobby weer oppikken, meer genieten… Ik weet eerlijk gezegd niet wat het beste van de twee is, maar ik zie maar weinig mensen ‘tussenin’.
Je hebt zij die niet willen stoppen met werken, en zij die al jaren dromen van een leven vol vrijheid. Ik zie maar weinig mensen ‘tussenin’
Tante Krista behoort in ieder geval tot de categorie van de ‘niet-willers’. Ze vond haar job fantastisch bij het Tropisch Instituut, en haar collega’s waren haar tweede familie. Ze zou het liefst nog jaren zijn doorgegaan, desnoods als vrijwilliger of flexwerker. Maar ja, volgens de statuten kon dat niet en regels zijn dan regels, die laten geen uitzonderingen toe. Haar collega’s hadden in ieder geval alles uit de kast gehaald voor haar afscheid.
We waren er met heel wat familieleden bij. Tante Krista mag dan zelf geen kinderen hebben, ze is wel de lievelingstante voor heel wat neven en nichten. Eerst was er de officiële receptie, compleet met verplichte speeches. Die gaven ons een beeld van haar op het werk. Daar hebben we haar natuurlijk nooit gezien. Wij kennen haar als de tante Krista die van feestjes houdt, altijd recht voor z’n raap, eerlijk en spontaan is en bij wie je de emoties – het vele lachen – van haar gezicht kunt aflezen alsof het een open boek is.
We trokken naar een bruin café met tante Krista, waar de collega’s een optreden hadden geregeld van De Zingende Vaten
Blijkbaar was ze op het werk net zo’n stralende, directe persoonlijkheid als op familiefeesten en ook haar collega’s droegen haar duidelijk op handen. In de speeches werden de topmomenten uit haar loopbaan opgesomd. Zo bleek ze ooit lepra-onderzoek te hebben gedaan op het lichaam van pater Damiaan, had ze veel avonturen beleefd in Afrika en werkte ze lang voor de wereldvermaarde professor dr. Peter Piot.
Na de officiële receptie trokken we naar een bruin café in Antwerpen waar het feestje pas echt losbarstte. Tante Krista’s collega’s hadden een optreden geregeld van De Zingende Vaten, een groepje zangers in vissersplunje met accordeon, die iedereen gegarandeerd aan het meezingen krijgen. Dat ging dan van ’Daar bij die molen’ tot ’Daar in dat kleine café aan de haven’ en ‘Zie ik de lichtjes van de Schelde’, of ‘Antwaarpe, ga zè ga veur maai’. Het werd een fantastische avond. Nee, ik kan me nog niet goed voorstellen hoe het is om met pensioen te gaan. Wat je gevoel dan is. Geen idee ook tot welke categorie ik zal behoren als het ooit zover is. Maar één ding is wel zeker: ik zal altijd blijven zingen. En dat moet tante Krista ook zeker doen.