Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Over voetbal, wéér over voetbal
Aan onze eettafel gaat het vaak over voetbal. Heel vaak. Het lijkt wel of man en kinderen dan een eigen taal spreken. Soms zou ik het liever over andere dingen willen hebben, maar het lijkt wel of ieder gespreksonderwerp altijd weer teruggeleid wordt nOaar die ene bal. Het begint al met de vraag: “Wanneer gaan we straks eten?” Dat ideale tijdstip wordt voor onze jongens immers vaak bepaald door welke match er later nog gekeken moet worden.
Elke wedstrijd lijkt dan wel ‘historisch’ te zijn, of het nu gaat over Club Brugge tegen Fiorentina, de laatste match van Sporting Hasselt of de volgende wedstrijd van Newcastle of Wimbledon. Koen probeert me nog te troosten met de gedachte dat het voetbalseizoen bijna voorbij is, maar ik weet wel beter: het EK komt er nog aan en dan is het hek helemaal van de dam.
Trop is te veel. Afgelopen zaterdag op restaurant ging het wéér over voetbal. Koen vroeg nadien waarom ik zo stil was
Er is geen ontsnappen aan en al wil ik niet klagen, trop is gewoon te veel. Afgelopen zaterdag op restaurant ging het gesprek al snel weer over voetbal: over een vriend die geselecteerd is voor het eerste elftal, het buitenlandse voetbaltoernooi waaraan ze volgend jaar willen deelnemen, en tot slot over de match van Brugge waarvoor ze – hoera! – nog tickets hebben weten te bemachtigen. Ik kon er niet tegenop. Koen vroeg me nadien waarom ik zo stil was. Hij was een beetje geprikkeld en vond dat ik zelf met andere gespreksonderwerpen had moeten komen. Misschien had hij ook gelijk.
De dag nadien, aan de ontbijttafel, gooide ik een nieuw onderwerp in de groep: de verkiezingen. Ik had gelezen dat jongeren eigenlijk niet zoveel weten over partijen en politiek, en aangezien zowel Oliver als Noor straks voor het eerst gaan stemmen, leek het me een geschikt thema. Helaas, de reacties waren lauw. Oliver bleek al talloze stemtests te hebben gedaan en wist het ondertussen wel. Ik vroeg hem nog: “En, kom je eerder links of rechts uit?” Hij haalde z’n schouders op, het lag allemaal dicht bij elkaar. Daarmee was de kous af. Noor was afgeleid door haar telefoon, het interesseerde haar duidelijk niet. Sneller dan anders waren ze weg, terug naar hun eigen wereldje.
Ik begon dan maar zelf over iets anders: de verkiezingen. Toen ik ‘links’ en ‘rechts’ probeerde uit te leggen, deed ik dat aan de hand van… voetbal
De enige die bleef zitten en wiens aandacht ik wel te pakken had, was Anthony. Hij keek me met pientere oogjes aan en vroeg: “Mama, wat betekent eigenlijk ‘links’ en ‘rechts’?” Lastige vraag. Ik dacht pijlsnel na hoe ik dat zou uitleggen aan een elfjarige. Het beste wat ik kon bedenken was… voetbal. “Wel, Anthony, de linkse ploeg is meer ‘team samen’. Zij willen geen minder goede spelers uitsluiten en een scheids die iedereen evenveel speelminuten geeft.
Rechts heb je meer ‘team vrij’. Zij willen hun spelers alle ruimte geven om hun eigen spel te spelen en zelf kunnen kiezen welke sterspelers ze langer op het veld houden, ook al speelt dan misschien niet iedereen. Met een scheids die niet al te veel tussenkomt. Anthony keek me verward aan. Waarom vergeleek ik die serieuze politici nu met voetballers? Ach, volgende keer laat ik hen toch maar weer gewoon over dat komende EK praten.