“Wat een geweldige papa is Koen toch. Hij skipt een match van de Rode Duivels op het EK voor de proclamatie van dochter Noor”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Examenstress

De spanning stijgt weer bij ons thuis en dat kan maar één ding betekenen: er zijn examens in zicht. Voor Oliver z’n ‘eerste zit’ aan de universiteit, voor Noor de laatste in het middelbaar en voor Anthony z’n laatste proefwerken in de lagere school. Drie keer bijzonder speciaal, en dus ook drie keer bingo wat de stressniveaus van onze kinderen betreft. Ik probeer er zelf kalm onder te blijven, maar hoor hen alle drie nu al lachen als ze dit zullen lezen. “Ons mama, kalm onder de examens, noooo way!”

Ik kan dat moeilijk lossen. Het lijkt wel of de strever in mij tijdens hun examens losgelaten wordt. Ik wilde zelf altijd goed presteren op school en ergens verwacht ik dezelfde inzet van de kinderen. Het gaat dan van “Oliver, moet ik je niet even overhoren?” en “Lees eerst de opdracht van dat vraagstuk goed, Anthony” tot “Noor, zullen we je mondeling Frans al een keer oefenen?” Mijn man blijft er veel kalmer onder. Koen zegt dat ze zelf de klus maar moeten klaren.

Zijn aandacht lag de voorbije weken bij een ander soort spanning: het EK voetbal. Al weken – wat zeg ik, maanden – probeerde hij tickets te bemachtigen om met z’n vrienden naar een match van de Rode Duivels in Duitsland te gaan. Dat had heel wat voeten in de aarde gehad. Via de supportersclub kon je maar een beperkt aantal tickets kopen. Hij had zich dan ook geregistreerd bij de UEFA, waar er werd geloot. Blij als een kind was hij met z’n tickets van de match tegen Oekraïne op 26 juni. In hun WhatsApp-groepje hadden de mannen al afgesproken om er ook enkele nachten aan te breien en er een weekend van te maken.

Koen keek er helemaal naar uit en was in z’n nopjes. Tot… de uitnodiging voor de proclamatie van Noor binnenkwam. Die bleek toch wel precies op die dag, haast op het uur van de match door te gaan! Koen had dus een groot probleem. Het zorgde hier thuis voor wat discussie. Manlief vond het wereldvreemd dat een school zoiets organiseerde, net op het moment van die historische match van de Rode Duivels.

Ik vond het vooral wereldvreemd dat hij dacht dat een grote school een proclamatie zomaar kon verzetten. Die wordt waarschijnlijk ieder jaar op diezelfde dag georganiseerd, tussen de drukke eindejaarsplanningen van examens, deliberaties, oudercontacten en rapporten door. De proclamatie van Noor vindt plaats in een zaal van het cultureel centrum en die ligt waarschijnlijk ook al maanden vast.

Koen stuurde toch een mailtje naar de directrice of het hele event niet verplaatst kon worden en hij kreeg het antwoord dat ik al voorspelde. Teleurgesteld gaf hij de strijd op en vroeg in zijn WhatsApp-groepje wie zijn ticket kon overnemen. Hoe wereldvreemd ik mijn man ook vond, ik had met hem te doen. En ik realiseerde me ook wat een schat hij is en wat een geweldige papa, want op geen enkel moment dacht hij eraan om misschien niet naar die proclamatie te gaan.

Meer columns lezen?