“Mijn eigen verjaardag vind ik niet zo belangrijk. Ik maak liever van élke dag een klein feestje”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Taarten en kaarsjes à volonté

De maand augustus is bijna weer om en op mijn Libelle-kalender staat dat blaadje nu vol aantekeningen van namen met fluostift, want zo duid ik verjaardagen aan. Deze hoogzomermaand stond bol van taarten en kaarsjes, het ene feest al meer bijzonder dan het andere. Het begon eigenlijk al eind juli, met Anthony, de jongste leeuw in ons gezin, die twaalf jaar werd. Het leek wel of hij op die ene dag z’n grote ommezwaai maakte van ‘kind’ naar ‘puber’ en ‘het middelbaar’. We hebben sushi gegeten en zijn gaan biljarten, want daarvan kreeg hij deze vakantie de smaak te pakken. Met zo’n keu, een blauw krijtje in de hand en af en toe wat stoere praat tegen zijn grote broer was het lagereschoolkind ver weg. Ik keek ernaar met een beetje weemoed.

De volgende jarige in de rij was Paul, de vriend en trouwe metgezel van mijn moeder. Tachtig jaar werd hij! Ik kan het me moeilijk voorstellen wat dat doet met de emoties van een mens. Het is in ieder geval een leeftijd die vraagt om een mooi feest en zo was het ook. Paul had familie en wat vrienden uitgenodigd, we hebben gezongen en gedanst, en zoon Tom gaf een prachtige, ontroerende speech. Aanvankelijk een beetje overdonderd, zag je Paul met de minuut weer jonger worden. Eerder als een jonge, kwieke zeventiger. Zo stond het ook op zijn uitnodiging: ‘80 is the new 70’. Dat plaatje klopte perfect.

Ook jarig deze maand was onze andere zoon, Oliver, die twintig werd. Misschien een beetje in mineur, want zijn feestje kwam tussen z’n herexamens door. Voor hem voelde twintig vooral heel volwassen aan, ik bedacht me dat tussen 2 en 20 geen 18 jaren lijken te zitten… En dan was er ook nog vriendin Anneke, die tram 5 nam. Op de uitnodiging voor haar feestje stond dat we ‘a touch of pink’ moesten dragen. Ik ben helemáál in het roze gegaan, want dat vond ik het best passen. Als er eentje is die het leven door een roze bril bekijkt, is het wel An.

Vieren met paella

Ach ja, en dan was er ook nog mijn verjaardag en die van m’n moeder, op dezelfde dag. “Jij bent het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg”, zegt ze elk jaar opnieuw. Eerlijk? Ik heb altijd liever de rol van cadeau gespeeld dan die van jarige. Eigenlijk heb ik niet zo veel met verjaren voor mezelf. Ik ga veel liever naar het feestje van een ander. Dan zorg ik graag voor de verrassingen en zing het luidst van allemaal bij de taart. De aandacht die bij verjaardagen komt kijken, vind ik zelf altijd een beetje ongemakkelijk, op het gênante af.

Dat zit er al van kindsbeen af in. Mijn eigen verjaardagen vielen ook altijd midden in de zomer, in een verlengd weekend dan nog. Veel van mijn vriendinnetjes waren vaak weg. Dit jaar was het perfect: gewoon thuis, met de kinderen, paella eten. Negenenveertig is ook helemaal geen bijzondere mijlpaal, toch? Perfect was het zo. Ik vier graag het leven, maar voor mij draait het niet om die ene dag, maar om alle kleine momentjes en de 364 andere dagen die eromheen zitten. Het echte vieren van het leven zit in de kleine dingen. Beter dus om van elke dag een klein feestje te maken!

Meer columns lezen van Karen?