“Hoewel ik van de ‘papieren generatie’ ben, is onze ‘Mijn Magazines-app’ zalig. Zoveel bladen binnen handbereik!”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Mijn eerste Zonnekind

Vriendinnen vragen me al eens hoe het is om voor de bladen te werken. Soms hebben ze, na de vakantie, helemaal geen zin om terug te starten. Ik voel me dan bijna gegeneerd om te zeggen dat mijn job niet als ‘werk’ aanvoelt. Het is eerder een passie, een uit de hand gelopen hobby. Die begon al in de lagere school, toen ik mijn allereerste ‘Zonnekind’ kreeg. Het was een moment van pure magie, wanneer, tijdens de godsdienstles, het blad werd uitgedeeld.

Ik kon haast niet wachten tot ik thuis was om elk woord en elke tekening in me op te nemen. Die magie kreeg nog een roze randje toen ik voor mijn verjaardag een abonnement op het ‘Barbie magazine’ kreeg. Eens per maand viel er een glanzend babyroze cadeautje op de deurmat. Speciaal voor mij, met de post. Als dat geen klein gelukje was.

In m’n tienerjaren was er uiteraard ‘Joepie’, die me over de drempel van de puberteit hielp, compleet met posters van Madonna en Wham! En later, als studente, lag Flair op mijn nachtkastje. Ook op de salontafel thuis lag een toren van bladen. ‘Libelle’, ‘Feeling’, ‘Knack’… magazines werden me met de paplepel ingegoten. Papier heeft altijd iets speciaals voor mij betekend. Ik kon bijvoorbeeld ook uren zoet zijn met het knippen van prentjes uit bladen voor schoolprojecten. Of ik maakte enveloppen van magazinepapier om op te sturen naar pennenvrienden – veel cooler dan die saaie witte exemplaren.

In de wachtkamer

Het is dan ook geen wonder dat ik die liefde probeer door te geven aan mijn kinderen. Oliver, Noor en Anthony groeiden echter op in een wereld waar pixels en schermen de overhand hebben. Ze vinden mijn passie voor papier een tikje ouderwets. Zij grijpen altijd naar hun gsm, iPad en computer. Ook om te lezen en te schrijven. Het is volstrekt normaal voor hen om op hun iPad notities te maken, of schoolpresentaties en video’s te bekijken. En als we tv kijken, hebben ze meestal nog een tweede schermpje in de aanslag. Multi-kijken is hun tweede natuur.

Toen ik hen onlangs vertelde dat we op het werk een heuse app hadden gebouwd, was hun interesse plotseling gewekt. “Mama, kan ik zo Flair lezen?”, vroeg Noor nieuwsgierig. En Oliver informeerde meteen of hij artikels kon opzoeken en gebruiken voor school. Die ‘Mijn Magazines-app’ bleek een schot in de roos voor hen. Voor mezelf hield ik het nog altijd bij de papieren versie van ‘mijn’ bladen, altijd en overal.

Tot ik vorige week bij de dokter moest zijn en de wachttijd eindeloos bleek. De magazines in de wachtkamer had ik al duizend keer doorbladerd, dus opende ik onze app. En daar zat ik dan, met ál mijn Libelles, maar ook met ‘Happinez’, ‘Vorsten’ en ‘Feeling’ op m’n schermpje. En ik besefte naderhand wel iets. Alhoewel ik wel degelijk altijd van de ‘papieren generatie’ zal zijn, in die wachtzaal was ik ook even weg van de wereld. De tijd vloog voorbij. Die magie zit dus niet alleen in papier. Nee, die zit ook in het verhalen vertellen, waar en hoe je die ook leest.

Meer columns lezen?