Karen
“ ‘La Vie en Rose’ bleef bonneke zingen, alsof haar geheugen daar een hoekje voor had vrijgehouden”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
’s nachts de tafel dekken
Op 21 september was het Wereld Alzheimer Dag. Ik zag een filmpje van Dieter Coppens in samenwerking met de Alzheimer Liga. Hij riep op om die dag een knoop in je zakdoek te leggen, als symbool om dementie niet te vergeten. Een mooi gebaar, vond ik. Alzheimer raakt altijd een gevoelige snaar bij mij, want mijn grootmoeder had het ook. Wel tien jaar lang. Het begon onschuldig: een vertrouwd recept dat ze vergat, een klein moment van verwarring tijdens een wandeling.
Maar geleidelijk aan werd het erger. Een keer betaalde ze een koffie en een wafel met een biljet van vijftig euro en zei vrolijk tegen de ober dat hij de rest mocht houden. Of ze wist niet meer hoe ze naar huis moest en had moeite om de straat over te steken. Later dekte ze ook midden in de nacht de tafel, in de war over of het nu dag of nacht was. Koken deed ze tegen die tijd al lang niet meer. Toen mijn grootvader stierf, heeft ons bonneke dat eigenlijk nooit echt beseft.
Alzheimer raakt altijd een gevoelige snaar bij mij, want mijn grootmoeder had het ook, wel tien jaar lang
Ze werd opgenomen in een woonzorgcentrum, op de beruchte ‘gesloten gang’, waar bewoners niet zomaar weg kunnen omdat de deur twee klinken heeft. Eén bovenaan die omhoog moet, en een middenin die omlaag moet. Tegelijkertijd beide bedienen, dat kon ze niet meer. De ziekte ging verder haar gang, en dat zag je ook bij zoveel anderen om haar heen. De oude burgemeester bijvoorbeeld, die steevast in zijn pyjama vergaderingen hield. Met z’n geliefde strikje om, want dat droeg hij nog altijd. Of die ene dame, gek op mannen, die zelfs de pastoor van het woonzorgcentrum speelse knipoogjes toewierp.
De goede tijden onthouden
In die laatste jaren vergat bonneke onze namen, zelfs wie wij waren. Ze had hulp nodig bij het eten en dacht soms dat een andere man haar echtgenoot was. Maar, ‘La Vie en Rose’ van Edith Piaf bleef ze zingen, alsof haar geheugen daar een hoekje voor had vrijgehouden. Wat ik nu het moeilijkste vind, is dat ik me dingen haarfijn voor de geest kan halen van die laatste jaren. Terwijl dat niet is hoe ik me haar echt wil herinneren.
Die laatste jaren, dat is niet hoe ik me haar wil herinneren. Bonneke was een fiere vrouw, en aan die tijden denk ik graag terug
Ik probeer dat in mijn hoofd bewust om te draaien. Mijn bonneke was altijd een fiere vrouw, die voor de spiegel haar haren met een Mason Pearson-borstel luchtig liet veren. We zongen samen liedjes als ‘Cheerio, in Antwerpen zingen ze zo’ en natuurlijk Edith Piaf. Talen waren niet haar sterkste kant. Dankzij haar heb ik jarenlang gedacht dat Elvis ‘Are you lomsoms tonight’ zong, of ‘Mussi den, lady mouse’.
Ze was een geweldige kok, die de lekkerste pannenkoeken kon bakken, en samen keken we na school naar ‘Daktari’ of we speelden ‘Memory’. Ze hield van vrouwenromans en tv-series als ‘De Doornvogels’ en ‘Mistral’s Daughter’. Bij ‘Only Love’ van Nana Mouskouri, het introlied, moest ze soms een traantje wegpinken. Mijn grootmoeder mocht dan haar herinneringen verloren hebben, ik weiger hetzelfde te doen over de goede tijden met haar. De knoop in mijn zakdoek leg ik dus niet om die Alzheimer niet te vergeten, maar voor haar. Om te blijven herinneren wie ze echt was.