Karen
“Onze altijd goedlachse Anthony is omgetoverd tot een wandelende stressbal: hij heeft zijn eerste examens”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Geen peis en vree
Het is bijna Kerstmis, maar voor we kunnen klinken op de gezelligste tijd van het jaar, is het hier allesbehalve peis en vree. We zitten immers midden in de examenstress. En met ‘we’ bedoel ik vooral Anthony, die zijn allereerste grote examens in het middelbaar doormaakt. Een spannende gebeurtenis waarvan hij het hele gezin laat meegenieten. Anthony is zenuwachtig, en dat merk je aan alles. Onze altijd goedlachse voetbalfanaat, die normaal gezien zijn dagen doorspekt met grapjes en enthousiaste analyses van de laatste match, is nu omgetoverd tot een wandelende stressbal. Korte, chagrijnige antwoorden en lange, theatrale zuchten boven zijn boeken kwamen in de plaats.
We proberen hem allemaal op onze manier te helpen. Grote zus Noor heeft zich ontpopt tot een soort examenjuf à la carte. Ze hebben samen een indrukwekkende studieplanning gemaakt, met kleurtjes en tijdsblokken. Je zou denken: met dit schema kan hij zo door naar Harvard. Maar bij Anthony is ‘een planning volgen’ een relatief begrip.
In plaats van grapjes zijn er nu chagrijnige antwoorden en lange, theatrale zuchten te horen
Noor fungeert dan ook niet alleen als coach, maar ook als strenge studie-gendarme. “Anthony, zorg nu gewoon dat je die planning volgt! En meteen na school, niet om 22 uur ’s avonds!”, roept ze met een mengeling van frustratie en moedeloosheid. Haar aanpak is grondig – niets ontsnapt haar. Maar Anthony lijkt het prima te vinden, zelfs beter dan de hulp van mama, die vaak haar leesbril niet bij de hand heeft en dan moet gokken welke Latijnse woordjes op zijn invulblaadjes staan. “Ons Noor kan dat beter”, zegt hij zonder blikken of blozen. En eerlijk? Hij heeft gelijk.
Levenslessen
Oliver, onze oudste, heeft een heel andere rol. Hij is de relativerende grote broer. Tegen hem kan Anthony klagen over strenge leerkrachten, veel te moeilijke toetsen of een saai hoofdstuk. Oliver kent het spelletje en wimpelt het moeiteloos af. “Ach man, dat valt wel mee. En je punten van je dagelijks werk waren toch goed? Je zit in een zetel.” Zo’n opmerking haalt de scherpe randjes weg bij Anthony. Iedereen zou een Oliver moeten hebben in tijden van examens. Koen zorgt dan weer voor koekjes en fruit – suiker en extra vitaminen – die nu extra nodig zijn.
Koen zorgt voor koekjes en fruit in deze periode, ik heb vooral een rol als knuffelbeer en kaarsjesbrander
En ik? Ik heb vooral een rol als knuffelbeer en kaarsjesbrander. Dat laatste is een familietraditie. Op examendagen branden we een kaarsje bij de foto van opa. En altijd weer maken we dan diezelfde grap. Als ze Latijn of wiskunde hebben, mag opa zelf helpen van hierboven. Maar bij een examen Frans of Engels hebben we liever dat hij andere hemelse versterking inschakelt. Anthony wordt dus langs alle kanten ondersteund.
Stiekem denk ik dat hij er een beetje van geniet. Hij hoort nu bij de ‘groten’. En dan denk ik terug aan die oude spreuk van Seneca die ik ooit moest leren: ‘Non scholae, sed vitae discimus’. We leren niet voor de school, maar voor het leven. Ik hou de gedachte voor mezelf. Examens en school draaien niet om punten, maar om levenslessen. Maar dat leert hij later nog wel.