Karen
“Die zangerige Hollandse mannenstem die zei ‘adem heel rilext’, had preciés het tegenovergestelde effect”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Goede voornemens
In deze maand januari vraag ik bij collega’s en vriendinnen vaak naar hun goede voornemens. Bij de meeste mensen blijft het dan bij ‘wat afvallen’, ‘meer bewegen, wandelen en fietsen’, en ‘minder alcohol’. Afgelopen weekend zei een vriendin echter: “Ik wil meer rust in m’n hoofd.” Ze had al het plan opgevat om iedere ochtend zo’n meditatie-app te proberen. Het klonk me wel wat zweverig, maar nieuwsgierig als altijd om iets nieuws te testen, besloot ik het ook een kans te geven.
De volgende ochtend had ik die app al gedownload. Het zou het beste werken met ‘oortjes’, zodat je je helemaal kon afsluiten. Ik dus eerst – half in het donker, want iedereen lag nog te slapen – naar die witte dopjes op zoek, want zoals altijd waren die weer spoorloos verdwenen. Na een avontuurlijke speurtocht op de slaapkamers van de kinderen vond ik uiteindelijk een setje.
Ik besloot de meditatie-app een kans te geven. Dus ik ging die ochtend op bed zitten, klaar om tot diepe ontspanning te komen…
Ik ging op bed zitten, klaar om tot ‘diepe ontspanning’ te komen. De meditatie begon met een zangerige Hollandse mannenstem die me vriendelijk doch beslist instrueerde: “Adem hééééééél rilext…” En daar barstte mijn zen-moment al meteen. Adem rilext? Ook het muziekje op de achtergrond was een irritante, ritmeloze fluittoon. Terwijl ik probeerde in te ademen door mijn neus – niet evident met een stevige verkoudheid – voelde ik vooral frustratie opborrelen.
De juiste muziek en stem bleken cruciaal. Ik gaf het nog een kans en zocht een andere oefening, maar ook daarbij dwaalde mijn aandacht al snel af. In plaats van wolken hoog in de lucht te zien drijven, zat ik te denken wat ik van de bakker mee moest nemen. Hoorde ik Koen nu niet zacht snurken? Misschien was het gewoon niet het juiste moment. Misschien moest ik andere manieren van ontspanning zoeken.
Kunstuurtje
Die namiddag stond ons jaarlijkse uitje naar ‘Kunstuur’ op het programma. Daar keek ik al even naar uit. Het concept is simpel: je krijgt ook hier ‘oortjes’ in en stapt een kamer binnen met schilderijen, terwijl bekende Vlamingen verhalen vertellen over elk kunstwerk. Dit keer waren dat onder anderen Fatma Taspinar, Wim Opbrouck en Jo De Meyere.
Toen ik die namiddag naar de schilderijen aan het kijken was, en me liet meevoeren door de muziek en de verhalen, kwam de ontspanning er wél
Vanaf het eerste verhaal was ik mee. Ik wilde bijna in dat schilderij van Jenny Montigny stappen, met die romantische tuin en die twee schattige meisjes erin. Of in dat verlaten winterlandschap van Valerius De Saedeleer. In de opera gaan kijken naar de sopraan en tenor die de affiches sieren van Alfred Ost. Op de achtergrond klonk fluweelzachte muziek van Dirk Brossé, onze wereldvermaarde componist (ook van Daens en ’14-’18).
En plots was die ‘diepe ontspanning’ er wél. Het contrast met die ochtend kon niet groter zijn. Geen fluittoon, geen rilext, geen gesnurk tussendoor. Gewoon verhalen, prachtige schilderijen en muziek. Misschien moet ik die meditatie-app nog een kans geven, maar één ding weet ik nu: er gaat niets boven een goed verhaal en een mooi beeld. Soms is rust vinden gewoon een kwestie van je laten meevoeren in andermans fantasie – naar andere werelden, andere tijden.