Karen
“Anthony’s superheld bleek… zijn papa! En ik dacht stiekem: lap, weer eentje die advocaat wil worden”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Op een voetstuk
Vorige week kwam Anthony thuis met een schoolopdracht voor godsdienst. Hij moest een tekst schrijven over zijn superheld. Mijn eerste gedachte? “Wat is de naam ook alweer van die voetballer? Of kiest hij voor die ene rapper waarvan hij het hele liedje kan meedreunen?” Maar toen kwam de aap uit de mouw: de superheld die hij had gekozen was… zijn papa. Ik keek meteen naar mijn man, die op dat moment met veel gekraak en gezucht probeerde de pmd-zak zo vol mogelijk te proppen. Melkbrikken vouwt hij liever met brute kracht dan finesse. Onze superheld.
Maar Anthony had zijn keuze goed onderbouwd: “Papa kent álles van voetbal, hij is een goede advocaat die alle mensen helpt, hij is altijd vriendelijk en kan superlekker koken.” Ik glimlachte breed. Wat mooi dat Koen zo op een voetstuk werd gezet door onze puberzoon. Het was meteen duidelijk dat het helpen van mensen belangrijk was voor zijn heldenstatus bij Anthony.
Geen voetballer of rapper, nee, onze puberzoon koos zijn papa als held. Want die kent alles van voetbal, is altijd vriendelijk en is een goede advocaat…
Ik dacht stiekem: lap, weer eentje die advocaat wil worden. Oliver en Noor kozen namelijk ook allebei voor rechten, net als hun vader. Ik heb nochtans heel vaak gezegd dat ze vooral hun eigen keuzes moesten maken. Ik heb hen zelfs allerlei andere opties voorgesteld, van verpleegster tot boekhouder en architect. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De tafelgesprekken bij ons thuis gaan nu dus iets minder over voetbal, maar vooral ook over wetboeken, juridische vraagstukken en vonnissen.
Eerlijk gezegd snap ik van beide niet veel. Toch vind ik het mooi om aan onze eigen keukentafel te zien hoe passies en beroepen van generatie op generatie worden doorgegeven. Ik hou ook van borden buiten aan een winkel met ‘sinds 1965’ op. Onze slager is daar een perfect voorbeeld van. In de winkel hangt nog steeds een oude foto van vader en moeder, de oorspronkelijke eigenaars. De ‘slachter’, zoals de vader destijds bekendstond, herinner ik me nog levendig. Naast zijn advies over de beste koteletten volgde er steevast ook eentje over het leven.
Oliver en Noor kozen ook allebei voor rechten. Ik heb hen andere opties voorgesteld, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Ik vond het ook helemaal geweldig dat Lenn Neefs meedoet aan het Songfestival. Drie generaties zangers. Hoe mooi is dat? Als kind zong ik luidkeels mee met de ‘Poppenstoet’ van Louis Neefs: “Een Zeeuwse boer, een eskimo, Roodkapje en Pinokkio…” En natuurlijk ook met ‘Aan het strand van Oostende’ en ‘Ach, Margrietje’. Louis Neefs is gewoon een icoon. Mijn zus en ik moeten ook zowat de eerste fans geweest zijn van Gunther Neefs. ‘Daarom zeg ik nee’ en ‘Ik laat me gaan’ waren absolute hits bij ons thuis, en ik vond zijn passage in ‘Liefde voor Muziek’ fantastisch.
En nu komt dus zijn zoon Lenn eraan. Mijn stem heeft hij alvast. Na al die mijmeringen – want geef toe, huiswerk van je kind zet je soms aan het denken – vroeg ik Anthony wat hij later wilde worden. Het was meer een retorische vraag, als bevestiging, want ik verwachtte overduidelijk dus ‘advocaat’. Maar Anthony verraste me opnieuw. “Ah, journalist, hé, zoals jij.”