Karen
“Het was de tijd van grote showballetten op tv, met reclame die je nog niet kon doorspoelen”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Asjemenou
Ron Brandsteder is niet meer. Toen ik vorige week maandag aan het werk was, popte het bericht van zijn overlijden tussen andere mails door. Het deed me iets. Plotseling leek het bericht over dat ene event of zelfs de cover van Libelle iets minder belangrijk en werd ik terug gekatapulteerd naar midden jaren 80, toen ik nog op de lagere school zat in Lier bij juffrouw Moons, juffrouw Verbert of juffrouw Vereecke. De meesters en juffen werden nog niet met de voornaam aangesproken en het liedje van de Fixkes klopt: “Er was nog gene gsm, nog gene vtm…”
M’n vriendinnen en ik keken vooral naar de Hollandse tv. Op de Belgische had je een paar spelletjesprogramma’s zoals ‘Hoger, Lager’ en series zoals ‘Dallas’ en ‘Chips’. Maar op de Nederlandse tv leken de shows veel spectaculairder. Alles leek groter: het decor, de presentator, het hele programma. Zo was er de ‘Playbackshow’ en later ook nog de ‘Soundmixshow’ met Henny Huisman, of ‘Wedden dat?’ met Jos Brink en zijn ‘kroepoekje’ Sandra Reemer. We keken naar de ‘1-2-3 Show’ met Rudi Carrell en later met Ted de Braak.
Ron Brandsteder is niet meer. Het doet me iets. Ik keek vroeger graag naar die grote Hollandse shows, en hij stak er met kop en schouders bovenuit
Het was de tijd van grote showballetten op tv, waarbij ik fan werd van die ontzettend vriendelijke choreograaf Barrie Stevens en zijn ‘dancers’. Hij sprak perfect Nederlands, maar met een Engels accent dat toen heel exotisch klonk. Tussendoor was er ook reclame, die je niet kon doorspoelen zoals nu. Dan kwam Loeki de Leeuw “Asjemenou” zeggen en zag je spots van limonade: “Heeft u soms een rietje voor Sofietje?” en pindakaas: “Lekker! Echt lekker!”
Maar tussen al die grote Hollandse shows was er één die er voor mij met kop en schouders bovenuit stak: De ‘Honeymoonquiz’ met Ron Brandsteder. Voordien had hij ook al de ‘Showbizzquiz’ gedaan en later zou ook ‘Moordspel’ nog volgen, die ik allebei ook geweldig vond. Maar de ‘Honeymoonquiz’ staat toch op mijn nummer 1 van all time favourite grote Nederlandse spelshows.
Die knappe lange man, die me toen een beetje aan mijn vader deed denken, met die stralende glimlach, al z’n emoties op het gezicht…
Alleen al de start van het programma. Dan kwam Ron opgelopen op een soort brug met lichtgevende tegels over een zwembad. Even later kwamen de bruid en bruidegom op diezelfde catwalk gelopen en zong Ron: “Want engelen bestaan niet, maar een bruidspaar zoals zij, vind je eenmaal in je leven en daar blijft het dan wel bij.” Ik denk zelfs dat ons mama dat plaatje nog gekocht heeft. Ik ken het liedje in ieder geval helemaal van buiten.
Onvergetelijk was die keer dat er iemand van het gevolg pardoes het zwembad in ging en een spectaculaire entree maakte. Ron Brandsteder maakte ook die keer de show. Die knappe lange man, die voor mij als kind ook ietwat op mijn vader leek, met die stralende, charismatische glimlach, nooit om een grapje verlegen, al z’n emoties op het gezicht. Mijn Nederlandse collega’s zeggen soms al lachend dat ik me die Nederlandse tv van toen beter herinner dan de Nederlanders zelf, maar het is een periode die inderdaad in mijn geheugen gegrift staat. Met Ron Brandsteder voorop. Hij mag dan niet meer zijn, zijn engelen bestaan in mijn hoofd en hart nog wél.