Karen
“Hoe wonderlijk is het dat we herinneringen als schatkistjes in ons hoofd kunnen bewaren?”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Een hoofd vol flashbacks
Zo goed als iedere week trekken we naar Lier, naar m’n mama. Meestal parkeren we ons zo dicht mogelijk bij haar voordeur, maar laatst, omdat we eerst nog een tussenstop bij mijn tante maakten, besloten we de auto ergens anders neer te zetten. En niet zomaar ergens: op de parking naast mijn oude lagere school. Toen ik daar uit de auto stapte, gebeurde er iets vreemds. Mijn brein werd overspoeld met flashbacks, alsof iemand mijn jeugdherinneringen met een hogedrukreiniger vanonder het stof had gehaald.
Gek hoe dat zomaar van het ene moment op het andere kan gebeuren. Ik hoorde haast de bel gaan voor de middagpauze, waarna we als een bende losgeslagen puppy’s naar buiten stormden. Ik mocht ’s middags ‘warm’ gaan eten bij mijn grootmoeder. In mijn ooghoek zag ik onze juffen op een terras vlak bij de school zitten met een croque monsieur, volop genietend van de lunchpauze. Ook nu liep ik in mijn hoofd niet alleen, ik kreeg gezelschap van klasgenootjes.
Toen ik daar bij mijn oude school stond, was het alsof iemand mijn jeugdherinneringen met een hogedrukreiniger vanonder het stof haalde
Steven, de vriendelijkste jongen van de klas, hield als eerste halt bij het café van zijn moeder, ’t Dopperke. Vera knabbelde al op minichampignons uit een potje – een gezond tussendoortje dat ze heerlijk vond. Ik had eerder zin in een zak snoep van Rozeke, de kruidenierswinkel die van alles verkocht, maar het belangrijkste was toch het snoep.
Hoofd in de wolken
Naast mij stapte ook de immer goedlachse en goedgezinde Wendy, want zij woonde tegenover mijn grootmoeder. En een metertje achter ons? Neef Jo, steevast met zijn hoofd in de wolken. Ik moest af en toe even achteromkijken om te checken of hij niet in gedachten verzonken een verkeerde afslag had genomen en wel degelijk over het zebrapad liep bij het oversteken.
Onderweg babbelden we uiteraard over de toen essentiële dingen in het leven. Zoals onze godsdienstjuf, die in de winter van die harige laarzen droeg waarvoor we een liedje hadden verzonnen. De wereldhit ‘Mexicoooo, Mexiiiicooo’ werd klassikaal omgedoopt tot ‘Eskimo, eskiiiiimo’. Pure poëzie. We proestten het uit van het lachen, elke keer opnieuw. We maakten plannen voor de nakende uitstap naar de kinderboerderij, de week aan zee, en later zelfs onze eerste skireis. En natuurlijk spraken we af wie ’s middags een ‘rekker’ zou meenemen om mee op de speelplaats te spelen.
In die vijf minuten, van de parking tot aan de voordeur van mijn tante, trok mijn hele lagereschooltijd aan mij voorbij
In die vijf minuten van de parking tot aan de voordeur van mijn tante trok mijn volledige lagereschooltijd aan mij voorbij, inclusief Mieke, Lesley, An, Wim, Kurt, en al die andere kinderen die mijn jonge jaren kleurden. We passeerden nog de bakker met de lekkerste warme pistolets en de juwelier waar ik mijn allereerste horloge kreeg.
Terwijl Koen en de kinderen ondertussen ongetwijfeld iets heel belangrijks aan het bespreken waren, bleven mijn gedachten nog even in dat andere tijdperk. Hoe wonderlijk is het toch dat we herinneringen kunnen bewaren als kleine schatkistjes in ons hoofd? Even later klonk het onvermijdelijke: “Mamaaaa?” En toen was het tijd om dit schatkistje weer op te bergen.