Karen
“Toen ik de auto gas voelde terugnemen, wist ik hoe laat het was. Mijn tank was leeg…”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Naar het theater
Er zijn zo van die dagen waarvan je, als je in bed kruipt, denkt: vandaag had ik het misschien anders moeten aanpakken. Vorige week was er bij mij zo eentje. Ik ging die avond, samen met neef Louis, naar het theater. Louis en ik houden van theater, ook als het zo’n beetje specialere stukken zijn waar ik Koen moeilijk mee naartoe krijg. Deze keer had ik gekozen voor het stuk ‘Alle Schone Dingen’ met Tom Dewispelaere, misschien ken je hem nog wel uit ‘Van vlees en bloed’? Fantastische acteur.
Toegegeven, ik ben misschien een tikje bevooroordeeld, want hij komt ook uit Lier en zat op dezelfde school. Maar ik vind dat hij de pannen van het dak kan spelen. Ik keek dus erg uit naar deze voorstelling. Alleen moest ik er eerst geraken. Midden in de week is dat een organisatorische ramp. Het was erg hectisch geweest op het werk, ik had nog snel snel eten op tafel gezet voor de kinderen, had zelfs geen tijd meer gehad om iets anders aan te trekken en was gewoon in m’n auto gesprongen, terwijl ik nog met een collega aan het bellen was over de dag van morgen.
Het was erg hectisch geweest, ik was snel in de auto gesprongen, en ondertussen was ik nog met een collega aan het bellen
Ergens in de verte had ik Koen nog horen roepen: “Hela, je moet nog gaan tanken, he!” Maar dat was snel m’n hoofd weer uitgegaan. Totdat ik de auto voelde gas terugnemen, hoezeer ik ook op het gaspedaal duwde… Het lukte me nog net om een parking op te draaien en daar stond ik dan, alle drukte voorbij, met een lege tank, op een lullige parking. Stom, stom, stom. Mijn eerste reflex was: Koen bellen. Die klonk zelfs niet verrast meer. Hij heeft inmiddels een encyclopedische kennis opgebouwd van mijn chaotische ‘ik ben in nood’-escapades.
“Nonkel Kris”, zei hij meteen. Natuurlijk, nonkel Kris! Mijn persoonlijke redder in nood, woonachtig op strategische pech-afstand. En inderdaad, nog geen vijf minuten later stond hij daar al, compleet met bidon in de hand en een blik vol medeleven. Dertig minuten en een subtiele benzinegeur aan mijn handen later, racete ik richting theater. Louis en ik kwamen nog net op tijd – nu ja, nét te laat – en slopen de zaal binnen terwijl Tom Dewispelaere de eerste ‘Schone Dingen’ op zijn lijst begon op te sommen: een dame blanche, laat opblijven en dan tv mogen kijken, de kleur geel, kungfu-films.
Nog geen vijf minuten later stond nonkel kris daar al, compleet met bidon in de hand en een blik vol medeleven
En daar zat ik dan, nog lichtelijk natrillend, maar vrijwel meteen ondergedompeld in de magie van het moment. Ineens begon ik in mijn hoofd mijn eigen lijstje van mooie dingen in het leven te maken. Slapen onder de sterren. De geur van een warme bakker om zeven uur ’s ochtends. Een eclair eten en nadien nog een carré confituurtje ook. Dansen in de keuken op foute muziek. Een Zweedse puzzel helemaal kunnen invullen. De kinderen en Koen samen aan de ontbijttafel op zondag. Een vers kopje koffie ’s ochtends. Je portemonnee opendoen en er nog cash geld in vinden. Naar toneel gaan met Louis. En natuurlijk… weten dat er een nonkel Kris bestaat, die met een jerrycan komt aangesneld als ik vergeet te tanken.