Karen
“Heeft iemand nog Libelles uit de jaren ’40 en ’50 op zolder liggen? Of misschien zelfs dat állereerste nummer uit 1945?”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Een gezegende leeftijd
Onlangs belandde er een bijzondere brief op mijn bureau. Een trouwe lezeres schreef me dat ze dit jaar tachtig werd. ‘Een gezegende leeftijd’, zoals ze het zelf omschreef. Maar daar ging haar brief niet over. Nee, ze wist dat haar verjaardag samenviel met die van Libelle en had een prangende vraag: zouden wij opnieuw zo’n groot verjaardagsfeest organiseren als veertig jaar geleden? Want, zo vertelde ze, ze herinnerde zich nog levendig hoe ze destijds een uitnodiging kreeg voor het Libelle-feest.
Libelle nodigde toen lezeressen van dezelfde leeftijd uit voor een groot feest. En nu, veertig jaar later, vroeg ze zich dus af: komt er weer zo’n feestje? Ik glimlachte bij het lezen, maar voelde ook een lichte paniek opkomen. Tachtig jaar! Dat is een mijlpaal, een mensenleven. En ja, dat moeten we goed vieren. We hebben nog even tijd – onze ‘geboortedatum’ is in het najaar – maar ik wilde toch al een duik nemen in de geschiedenis van Libelle.
Libelle wordt dit jaar tachtig jaar. Tachtig! Dat is een mijlpaal, een mensenleven. En ja, dat moeten we goed vieren
Thuis zocht ik het boekje ‘Waar is de tijd?’ op, geschreven door een oud-collega. Het vertelt over de beginjaren van Libelle – de pioniersperiode in de jaren ’40 en ’50. De opstart, de eerste redactie, hoe de magazines bij de lezeressen raakten, de latere Rosita- en Rijk der Vrouw-tijd. Die geschiedenis fascineert me mateloos. Waar is de tijd…
Een dag later, toen ik mijn bureau binnenwandelde, botste ik – bijna letterlijk – op het lange verleden van Libelle. Aan de muur hangen twee grote posters: eentje met de allereerste cover van Libelle en eentje met een verzameling covers door de jaren heen. Een prachtige tijdlijn die toont hoe Libelle samen met haar lezeressen groeide doorheen de tijd. De mode, de taal, de onderwerpen uit die allereerste edities… Meer dan magazines zijn het kleine tijdscapsules van het vrouwenleven toen.
De vrouw met de appel
Maar het is die eerste cover die me mateloos intrigeert. Een zwart-witfoto die ik in gedachten altijd ‘de vrouw met de appel’ noem. Mijn absolute favoriet! Een jonge vrouw, voor die tijd opvallend nonchalant, die speels in een appel bijt. Met maar één titel erop: ‘Een appeltje voor den dorst’. De bal in mijn hoofd ging verder aan het rollen. Ik moest en zou dat eerste nummer uit 1945 vinden. Het even kunnen doorbladeren, vasthouden, die allereerste pagina omslaan…
Op onze allereerste cover staat een jonge vrouw, die speels in een appel bijt. Maar in geen enkele archiefkast is die Libelle te vinden
Maar het ondenkbare gebeurde: het bleek verdwenen. Nergens meer te vinden in ons archief. Ik vroeg het aan collega’s, checkte ‘vergeten’ kasten en laden, maar niets. Foetsie. Verloren in de tijd. Paniek? Een beetje. Maar vooral nieuwsgierigheid. Bestaat er nog ergens een exemplaar? Het laat me niet meer los.
Daarom doe ik een warme oproep aan jullie, trouwe lezeressen. Hebben jullie nog oude Libelles op zolder? Bij moeder, grootmoeder, of tante? Uit de jaren ’40 en ’50 of – heel misschien zelfs – dat allereerste nummer uit 1945? Laat het me dan zeker weten, want wij zijn op zoek! Misschien vinden we dankzij jullie wel dat eerste stukje Libelle-tijd terug. Eén ding is zeker: we maken er samen met jullie een fantastisch verjaardagsfeestje van. Beloofd!