Karen
“Pasen heeft geen glitterversieringen nodig, de bloesems en de lente zijn het decor”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Met de lente als decor
Ik vind Pasen een van de mooiste familiefeesten van het jaar. Geen ellenlange boodschappenlijsten, geen stress over cadeaus of ‘Wat zetten we op het menu?’. Gewoon: een gezellige brunch met spek en eieren, koffiekoeken, wat fruit – en natuurlijk, mijn absolute favoriet, chocolade eitjes in kleurrijk papier. Stuk voor stuk symbolen van klein geluk.
Pasen heeft geen extra lichtjes en glitterversieringen nodig, de bloesems en de lente zijn het decor. Zacht, fris, eenvoudig. Zo hoort het paasfeest te zijn. Nonchalanter dan Kerstmis, rustiger dan Nieuwjaar, maar wel net zo’n hoopvol moment waarop je voelt: hier begint iets nieuws. De zon komt terug, de dagen worden langer, de natuur ontwaakt.
Hoewel de paashaas eigenlijk van Duitse oorsprong is, denk ik bij het perfecte paasgevoel toch altijd aan Engeland
Ja, Pasen is toch heel bijzonder. Hoewel de paashaas eigenlijk van Duitse oorsprong is – de Osterhase, al in de 17de eeuw – denk ik bij het perfecte paasgevoel toch altijd aan Engeland. Jaren geleden brachten Koen en ik de paasvakantie daar door, samen met mijn ouders. Het werd een onvergetelijke reis.
We logeerden in de prachtige Cotswolds, niet zo ver van een oud landhuis dat omringd werd door een prachtig Engels park. Terwijl we daar wandelden, waren ze alles in gereedheid aan het brengen voor de jaarlijkse ‘egg hunt’. Kinderen maar ook volwassenen zouden daaraan meedoen die komende zondag.
Ik zag al die grote en kleine mensen al met hun rubberlaarzen en rieten mandjes, zoekend in perfecte, malse velden naar chocolade eitjes. De geur van pas gemaaid gras hing in de lucht, de bloesems bogen zwaar onder hun eigen pracht. Het leek alsof we zó in een tekening van Beatrix Potter waren gestapt. Elk moment verwachtte je Peter Rabbit uit een struik te zien springen. Romantiek ten top, zalig!
Over die ‘egg hunt’ twijfel ik toch altijd weer opnieuw. Zouden we nog eitjes verstoppen in de tuin? Zijn mijn kinderen niet te oud?
Sindsdien probeer ik ieder jaar een beetje Engeland in huis te halen met Pasen. Een snuifje Beatrix Potter: bloemetjes, konijntjes, zachte kleuren. Dat gaat makkelijk met wat servetjes en krokussen aan de ontbijttafel, maar over die ‘egg hunt’ twijfel ik toch altijd weer opnieuw. Zouden we nog eitjes verstoppen in de tuin? Zijn Oliver, Noor en Anthony daar echt niet te oud voor geworden met hun 20, 19 en 12 jaar?
Het staat ook een beetje onnozel, onze tuin is verre van een Engels kasteelpark. Maar het gaat natuurlijk om het idee… Vorige week trok ik dus toch weer naar de kelder, op zoek naar mijn opbergbox met paasmateriaal. Daar zitten de paasmandjes nog in. Eén ervan is nog helemaal intact, compleet met een geborduurd paaskonijn. Ook die grote kartonnen eieren zitten er nog in – voor een klein centje – en de gebreide mutsjes met konijnenoortjes voor de gekookte eitjes. Ooit vond ik ze wat passé. Nu maken ze me blij.
Veel kleine gelukjes
Tja, en plots had ik dan toch beslist. Als het weer een beetje meezit, gaan we eitjes zoeken. Al lachen ze ermee, ze leren misschien toch een belangrijke les. Dat, hoe oud je ook bent, je altijd op zoek moet gaan naar het chocolade eitje in je leven. En aan iedereen wens ik een vrolijk Pasen met veel kleine gelukjes!