“Die avond op dat terras was Jo er weer even bij. In onze verhalen, in zijn favoriete bier en in zijn foto op tafel”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Soms komt er, tegen alle verwachtingen in, iets moois voort uit iets triests. Dat bedacht ik me afgelopen week, op een zonovergoten terras, samen met een paar oud-collega’s van de kledingretailer waar ik vroeger voor werkte.

We waren niet zomaar bijeengekomen. Nee, we hadden een goede reden. We hadden afgesproken om Jo te herdenken. Of beter: te vieren. Lieve Jo, onze voormalige collega. Een mooi mens die de wereld een jaar geleden verloor. Plots, helemaal onverwacht. Van de ene dag op de andere was hij er niet meer.

Ik had hem al een tijdje niet meer gezien, net zoals de andere musketiers van ons voormalige team. Iedereen was in de jaren nadien immers uitgezwermd: de ene werkte voor een meubelketen, of voor een ander kledingmerk, nog iemand had een eigen zaak gestart, en ik was bij Libelle begonnen. Onze levens waren uit elkaar gegroeid, zoals dat gaat. We bleven elkaar wel volgen op Facebook en af en toe was er een telefoontje of sms voor een verjaardag, of een toevallige ontmoeting in de stad.

Vaderfiguur

En toen, plots, als een bliksemschicht, was Jo ineens weg. Ik herinner het me nog levendig. Ik zat midden in een vergadering toen er een sms van Lode binnenkwam: “Weet jij het al van Jo?” Mijn hart sloeg over. Je weet meteen dat er iets helemaal mis is. “Nee, niet met Jo…”

Jo was zo iemand die je nooit vergeet. Rustig, vriendelijk, een rots in de branding. Voor de jongeren op het werk was hij als een vaderfiguur. We noemden hem ook vaak liefdevol ‘de papa’. Altijd mild, altijd een luisterend oor. Steeds aanwezig, nooit luid. Zo begripvol als hij zelf was, zo moeilijk konden wij dit plotse afscheid vatten.

Maar na dat vreselijke bericht gebeurde er iets bijzonders. Ons vroegere team vond elkaar terug. Jo bracht ons opnieuw samen. Die eerste keer was zo gezellig dat we meteen afspraken om dit elk jaar te doen. En zo zaten we er nu opnieuw: op het terras van ‘onze’ wijnbar Bardot, waar we vroeger vaak belandden na het werk.

De zon scheen. Er stonden een paar Duvels op tafel – Jo’s favoriete bier. We praatten urenlang. Over vakanties, kinderen, werk, plannen… Over hoe het leven verdergaat vandaag. En ook over vroeger. We lachten zoals we dat toen deden. Soms tot tranen toe. We deelden anekdotes over bedrijfsfeestjes, wijn-baravonden die vaak eindigden in dat ene café in Hasselt dat als allerlaatste nog open was. En hoe we de volgende ochtend – met een bruistablet tegen een houten kop – toch weer fris op het werk verschenen.

Het voelde die avond alsof Jo erbij was. Niet op een zweverige manier, maar gewoon… erbij. Zijn aanwezigheid hing in de lucht, in onze verhalen, in zijn favoriete bier, in zijn foto op de tafel. Het werd wederom laat. De stoelen werden opgestapeld, de tafels afgeveegd. En niemand had haast. Verdriet had ons samengebracht, maar wat we die avond voelden, was niet alleen gemis. Vooral veel dankbaarheid. Vriendschap. Teamspirit ook. Proost, Jo. Op jou. En tot volgend jaar!

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!