Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Oogrollen en spurtjes trekken

De boekentassen en het andere schoolgerief zijn weer afgestoft: het schooljaar is net afgetrapt. Terwijl onze twee oudsten nog even van hun iets langere zomervakantie mogen genieten – de universiteit begint immers pas volgende week – is het vooral een spannende tijd voor Anthony, onze jongste. Hij zet binnenkort zijn eerste stappen in het middelbaar onderwijs, en eerlijk gezegd, ook voor Koen en mezelf voelt dat toch als een grote sprong.

Afgelopen zomer heb ik Anthony zien transformeren van een speels kind naar een zelfbewuste puber. Het lijkt wel alsof dat in die twee maanden gebeurde. Plots moesten we vooral ‘cool’ en ‘chill’ zijn, en verscheen er een tegendraads kantje dat ik nooit eerder bij hem had gezien. Dat pubergedrag van hem was nieuw voor ons, al weten we wel uit ervaring met Oliver en Noor dat het er gewoon bij hoort. Grenzen werden ook door hen al afgetast, en zolang er snel een ‘sorry’ volgde als ze erover gingen, was dat wel oké voor mij.

Vooral mama geviseerd?

Maar bij onze jongste kost het me toch wat meer tijd om eraan te wennen. Op een avond besprak ik het met Koen. Ik had het gevoel dat zijn kritische puberhouding vooral naar mij toe gericht was. Koen haalde zijn schouders op en wuifde mijn bezorgdheid weg. “Ach, dat is toch precies hetzelfde bij mij”, zei hij luchtig. Daar was ik toch niet zo zeker van. Koen zou het uittesten als we een volgende keer samen gingen fietsen.

Omdat de middelbare school verder weg is, legden we de laatste dagen van de vakantie samen met Anthony een paar keer het traject af dat hij daarna alleen moest doen. Net zoals vroeger met Oliver en Noor, wees ik hem daarbij op de gevaarlijke punten: “Kijk goed naar links en rechts hier”, “Let op, dit fietspad is smal, niet naast elkaar rijden hier.” Ik oogstte vooral oogrollen en zuchten van m’n kleine rebel.

Geen klein kind meer, hoor!

Anthony vond mijn goedbedoelde adviezen duidelijk overdreven en reageerde vaak geïrriteerd: “Mama, ik ben geen klein kind meer. Doe normaal!” Maar de avond daarop zou Koen dus de leiding nemen. Hij gaf bijna woord voor woord dezelfde adviezen als ik: “Opletten hier, Anthony” en “Wacht even, goed kijken.” Bij elke afgelegde meter zag ik de irritatie op Anthony’s gezicht toenemen. Op een bepaald moment was hij het helemaal beu en trapte hij een flink eind vooruit, weg van ons.

Koen keek naar mij met een blik van triomf: “Zie je wel, hij reageert net hetzelfde op mij. Het ligt dus niet aan jou.” Koen dacht dat hij z’n punt wel had gemaakt en ik wilde hem graag geloven. Tot we Anthony weer hadden ingehaald en ik Koen hoorde vragen: “Waarom ben je nu zo lastig? Dit is toch gewoon wat goede raad?” Anthony keek niet eens om toen hij antwoordde: “Je begint al net als mama.” Baf, daar had ik mijn gelijk. Ach, ik zal wel wennen aan z’n puberreacties. Bij nader inzien maken die me toch minder uit. Hoe irritant hij m’n bezorgdheid ook vindt, ik blijf ‘moederen’. Anthony moet en zal veilig naar school rijden, of dat nu ‘cool’ of ‘chill’ is, of niet.

Meer leuke columns lezen?