Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Weer even meisjes van bijna vijftig

Hoe ouder ik word, hoe belangrijker m’n vriendinnen voor me zijn. Ik heb er geen tien. Nee, de ‘echte’ kan ik waarschijnlijk op net iets meer dan één hand tellen. Maar ik koester hen stuk voor stuk meer dan ooit. Misschien is het omdat we ondertussen samen al zoveel méér watertjes hebben doorzwommen. Van huwelijken tot echtscheidingen, van geboortes tot begrafenissen, van kleuter- en pubertijd tot legenestsyndroom: we hebben al zoveel meer meegemaakt.

Misschien is het omdat ze me alle dagelijkse besognes even doen relativeren, ze altijd eerlijk zijn. Misschien koester ik ze wel meer omdat we, tussen werk en gezin door, zo weinig tijd hebben voor elkaar. Dan is tijd kostbaarder. Ik ben zeker niet de gemakkelijkste vriendin om mee af te spreken. Altijd ren ik van hot naar her en is m’n dag te kort. Vaak kom ik ook m’n goede voornemens niet helemaal na op dat vlak.

Neem nu Caroline. Al jaren zeggen we tegen elkaar: “We moeten écht nog eens naar een concert van Clouseau!” Dat deden we vroeger ieder jaar zonder fout, het was ‘onze’ belangrijkste date. Alleen had ik, zoals wel vaker de afgelopen jaren, veel te lang gewacht met tickets te bestellen voor de concerten van Koen en Kris naar aanleiding van de veertigste verjaardag van Clouseau. Tegen de tijd dat ik eraan dacht, waren ze allemaal uitverkocht.

Ik voelde me schuldig en zette me op alle mogelijke wachtlijsten. Groot was dan ook m’n vreugde toen ik enkele weken geleden tijdens een lange vergadering op het werk plots – ping! – een mailtje binnenkreeg: “Er zijn weer enkele tickets voor Clouseau in De Roma beschikbaar!” Ik twijfelde geen seconde, pakte m’n bankkaart en bestelde er twee. Pas nadien stuurde ik een bericht naar Caroline: “Jij en ik gaan morgenavond op stap!”

Helemaal niks veranderd

Eerst dacht ze nog dat het spam was, of zo. Maar toen ik haar belde en uitlegde dat het over Clouseau ging, gooide ook zij haar agenda om. We moesten en zouden gaan. De avond zelf sprongen we op de tram naar De Roma. Omringd door vrouwen die de Clouseau-gekte van de jaren negentig ook hadden beleefd, waren onze gespreksonderwerpen wel degelijk anders dan vroeger: zorgen om de kinderen en familie, stress op het werk, onze allerliefste mannen… ze passeerden allemaal de revue.

Ook toen we nog stonden aan te schuiven, ging het verder over de hormonale rollercoasters die ons om drie uur ’s nachts badend in het zweet wakker maken. Binnen gingen we nu liever wat meer aan de zijkant van de zaal staan, niet zoals vroeger vooraan – te midden van een enthousiast, maar warm! –publiek.

En dan plots… werd de zaal donker en sprongen de spotlights aan. Daar stond Koen Wauters, in een wit T-shirt met die brede, onmiskenbare glimlach. “Dag, mijn lieve kleine meid!” En op dat moment gebeurde er iets. Caroline en ik sprongen in onze teletijdmachine. We zongen, we lachten en vergaten de wereld. Wat menopauze? Wat zorgen? Nee, daar stonden gewoon twee meisjes van bijna vijftig. Er was niks veranderd.

Meer leuke columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!