Karen
“Noor was klaar voor haar start aan de unief. Alleen: waar was haar nieuwe bril? Had Goemmer die buiten verstopt?”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Van kinderkamer naar kot
Ook Oliver en Noor zijn nu eindelijk aan een nieuw schooljaar begonnen. Hun universiteit heeft haar poorten geopend. Voor Noor is het haar eerste jaar en dat maakt het allemaal extra spannend. Ze bereidt graag alles tot in de puntjes voor, deze grote stap was dus al maanden in de maak. Voor haar verjaardag in maart had ze een nieuwe, meer volwassen, bril gevraagd.
Die zocht ze, met veel oog voor detail, uit bij een hippe opticien in de stad. Zo’n plek waar alle winkeldames recht uit een modeblad lijken gestapt, allemaal mét trendy bril op. Het montuur dat Noortje uitkoos was stijlvol, vrouwelijk, volwassen. Zodra ze hem opzette, was het kinderlijke in een oogwenk verdwenen. Met de bril kwamen er nog meer transformaties. Haar rugzak werd vervangen door een mooie handtas en ook haar kleerkast werd grondig aangepakt. Alles werd net een tikje volwassener.
Weg zijn de meisjesfrutsels en rozige posters. Vervangen door ‘volwassen’ kussens, witte kaders en een stijlvolle plaid
Ook haar kamer werd stilaan meer ‘kot’ en minder ‘kinder’. Weg met de kleurrijke dekbedovertrekken vol meisjesfrutsels en de rozige posters; in plaats daarvan kwamen er volwassen kussens, witte kaders en een stijlvolle plaid. De studentenmetamorfose was compleet. De avond voor haar allereerste universiteitsdag lag alles klaar. De handtas, de laptop, de nieuwe kleren, Noor kon starten, niets had ze over het hoofd gezien.
Dat dachten we tenminste, tot we die nieuwe, mooie bril nergens meer vonden. De paniek was groot. Iets vergeten of niet meer vinden, dat gebeurt regelmatig met Oliver of Anthony, maar niet met Noor. Die raakt nooit iets kwijt. We zochten het hele huis af, maar niets, nada. Had papa ’m in zijn verstrooidheid weggelegd? Of misschien had Anthony hem ergens in een verkeerde lade gepropt?
De ‘zwarte sokken-theorie’
Overal keken we: in de badkamer, op het toilet, onder de bank. Uren verstreken, maar nergens was die bril te vinden. Toen kwam iemand met de ‘zwarte sokken-theorie’ op de proppen. Goemmer is nogal gek op zwarte sokken. Hij steelt ze regelmatig uit de wasmand en verstopt die dan ergens diep in de tuin tussen de struiken. De bril zat in een fijn, zwart stoffen zakje – de verwarring leek dus logisch.
Daar gingen we dus, ondertussen in het donker de tuin in, gewapend met een zaklamp. Al snel zaten we op onze knieën tussen de struiken, onder de haag te schijnen. We riepen ook Anthony erbij, want hij is de enige die nog smal genoeg is om achter de haag te klimmen. Ook onze buren kwamen kijken wat er aan de hand was en of ze konden helpen – hun nieuwsgierigheid was ongetwijfeld gewekt door het schijnen met onze zaklampen, languit liggend met onze buik op de oprit.
Stiekem was ik een beetje blij dat Noor haar middelbare schoolbril op moest zetten. De nieuwe duikt wel op… als ik er meer klaar voor ben
Helaas, ook ondanks hun hulp bleef de bril spoorloos. Voor Noor zat er niks anders op dan, op die allereerste dag aan de universiteit, haar oude, vertrouwde ‘middelbare-school-bril’ op te zetten. Ik durf het bijna niet te bekennen, maar stiekem was ik een beetje blij. Ergens zal dat nieuwe, volwassen exemplaar wel opduiken. De komende weken of maanden. Misschien als ik er wat meer klaar voor ben.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
