Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Een beetje verliefd

Ik zeg nogal eens snel: “Ik ben verliefd!” Niet dat ik het dan in de strikte zin van het woord bedoel – er is er maar eentje voor wie dat écht geldt, en daar ben ik gelukkig mee getrouwd. Nee, ik gebruik het ook voor dat vlindertje in mijn buik dat ik krijg bij allerlei mooie, vaak spontane momenten. Dat kan een foto zijn van een schattig vogeltje, een puppy, een mooie illustratie voor Libelle, een grappige ‘Flapuit’ van een kind of het adembenemende uitzicht tijdens een wandeling.

Ik zeg het soms ook over mensen die ik bewonder, mensen die ik inspirerend vind of waardeer. Vorige week bijvoorbeeld, toen ik samen met collega Kristel naar haar computerscherm stond te kijken. Ze had de ‘plank’ van deze Libelle openstaan, de hele samenstelling van het magazine, gerangschikt op een rijtje, met mini-postzegelpagina’s. Plots riep ik uit: “Op die man ben ik verliefd!” Mijn oog was namelijk gevallen op het interview met Wouter Torfs.

Een echte ‘mensen-mens’

Kristel lachte: “Je bedoelt, je bewondert hem? Misschien adoreer je hem zelfs een beetje?” Inderdaad, dat was het. Iedereen kent Wouter Torfs wel: jarenlang de sympathieke CEO van de bekende schoenenwinkels en tegenwoordig een van de deelnemers van het tv-programma ‘De Verraders’. Hij is geen stereotiepe grote baas in strak pak met een immer professioneel gezicht. Nee, hij komt over als een echte ‘mensen-mens’. Meer op z’n plaats in een gezellig bruin café, dan in een sterrenrestaurant.

Een paar jaar geleden heb ik hem ook eens ‘in het echt’ ontmoet, op een trouwfeest. Eerst was ik natuurlijk wat geïntimideerd, want ja, het was toch Wouter Torfs. Maar die onwennigheid verdween snel, want het duurde niet lang of we hadden een gesprek over een gemeenschappelijke liefde: Lier. Ook hij is een geboren Lierenaar. En dat had ik natuurlijk moeten weten. Dat ‘Lier’ zit in zijn DNA: die pallieter-spirit, het genieten van het leven, dat tikje rebelse karakter, het immer ‘doe maar gewoon’.

Zoals dat dan gaat, zoek je al snel naar nog meer raakvlakken. “Waar heb jij op school gezeten? Het Sint-Gummaruscollege?” En jawel, hij bleek zijn koffers ook nog eens te kopen in de winkel van een nichtje van mijn moeder. De wereld is toch klein. Hij bleek in het echt nog sympathieker dan ik al dacht. Iemand met een innerlijke rust en wijsheid die hij op een zachte manier uitstraalt.

Het engeltje en het duiveltje

De tweede keer dat ik hem zag, was op een congres. Daar stond hij als spreker voor een volle zaal en vertelde over het luisteren naar je innerlijke stem, over het idee dat we allemaal een engeltje en een duiveltje op onze schouders hebben. Het duiveltje, dat staat voor ons ego, dat graag gevoed wordt met dingen die er van buitenaf goed uitzien, maar eigenlijk weinig betekenis hebben.

Het engeltje daarentegen fluistert zachtjes dat we beter kunnen kiezen voor het goede, het echte, het authentieke. Een mooie boodschap. De komende weken kijk ik dus extra aandachtig naar ‘De Verraders’. Benieuwd of Wouter naar dat engeltje blijft luisteren in een spel vol leugens. Ik blijf in ieder geval fan van hem.

Meer leuke columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!