“Op maandagochtend krijg ik er nog een extra irritatie bij: die moeilijke flesdoppen”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Sloddervossen en slagvelden

Ik ben geen maandagochtendmens. In een druk gezin is huis-tuin-en-keukenirritatie nooit ver weg, en op zo’n grijze maandagochtend voel ik dat dubbel en dik. Te beginnen in de badkamer met man Koen. Hij kan niks weggooien. Een lege deodorantbus, uitgeknepen tandpasta of een zeepfles die enkel nog lucht blaast – Koen blijft stellig geloven dater nog ‘iets’ in zit.

Onze jongens, Oliver enAnthony, zijn een olijk duo sloddervossen. Kleren uitdoen gebeurt niet bij de wasmand op hun kamer – nee, die lijken te vliegen naar alle plekken waar ze ooit hebben gestaan. En net zoals Noor laten ze vaak hun vers gestreken was liever rustig in de mand liggen in plaats van die te verhuizen naar de kleerkast. Om dan diep – alsof de wasmand een grabbelton is – te graven en dat éne T-shirt eruit te halen dat ze nú willen dragen.

De keuken is een klein slagveld nadat ze ’s ochtends een boterham hebben gegeten: ik kan hun hele avontuur reconstrueren, met als bewijsmateriaal een geopende pot choco, het mes erin geprikt en de boterhamkruimels die, op hun best, rondóm het bord liggen. En natuurlijk trekken m’n schatten het toilet niet altijd goed door en liggen er in de gang vaak jassen, tassen en schoenen nonchalant te wezen.

Dopjesergernis

Mijn geduld is ’s maandags sneller op dan anders. En daarbij kwam er afgelopen maandag nog een extra ergernis bij: de dop van de melkfles. Sinds enige tijd zitten die doppen vast aan het ringetje rond de fles. En kan die dop er dus niet meer helemaal af als je de fles opent. Goed en wel, alleen krijg ik de fles daarna ook niet meer goed dicht.

Maandag, in een poging om de melkfles stevig toe te draaien, spoot ik de helft op de vloer. Koen keek geamuseerd toe, maar koos er wijs voor om snel een vod te nemen en geen commentaar te geven. Pientere Anthony, al in schoolmodus, wilde de situatie verduidelijken. “Mama, het is voor het milieu. Zo worden die doppen makkelijker gerecycleerd en blijft er minder zwerfvuil achter.”

Meteen moest ik aan die lieve jongen denken die op de voetbalclub van onze zonen steevast alle flessendoppen verzamelt en zichtbaar trots is op zijn grote tas gevonden schroefjes. Ik begrijp dus de goede bedoeling erachter wel. Maar kan het nu echt niet een tikkeltje praktischer? Hoe moeilijk kan het zijn om een dop te maken die én vastzit én makkelijk sluit?

Meteen dwaalden mijn gedachten af naar andere mogelijke verbeteringen in huis, tuin en keuken. Misschien iets voor die kleren van Oliver en Anthony, zodat hun vuile was sneller in een wasmand belandt? Een slot op de toiletdeur, dat enkel opengaat als het toilet proper is achtergelaten? Of een tandpastatube die tegen Koen zegt: “Nu ben ik écht leeg.” Misschien moet ik wel uitvinder worden, met de missie om maandagochtend-ergernissen te bestrijden. Tot die dag probeer ik de dop maar weer goed vast te draaien en wacht ik geduldig dinsdag af.

Meer leuke columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!