Karen
“Lessen klassiek ballet voor vrouwen van 47 en ouder: ben ik de enige die dat geweldig zou vinden?”
Hoofdredactrice Karen is 47 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Over balletherinneringen
Ik ben niet zo sportief. Niet zoals Elke op de redactie die gaat turnen, Karolien die aan pilates doet en al zeker niet zoals Charlotte van marketing, die halve marathons loopt. Eigenlijk vind ik ook geen sport die écht bij me past. Dat klinkt misschien als een domme uitvlucht om niet te sporten, maar het is echt zo. Vroeger tenniste ik af en toe, maar de laatste jaren heb ik wat last van m’n schouders en ik ben bang dat het slaan van mijn racket tegen die bal die pijn alleen maar zal verergeren. We wandelen wel veel en in het weekend neem ik vaak de fiets om naar de stad te rijden voor boodschappen, maar een echte sport heb ik niet.
Ik hou het nooit lang vol. Toch niet die ene keer dat ik ging fitnessen, en al zeker niet die keer dat ik op m’n eentje, vol goede moed, zo’n start-to-run-cursus begon. De moed zakte me na 5 vijf rondjes al in de loopschoenen.
Eigenlijk vind ik geen sport die écht bij me past. Het klinkt misschien als een domme uitvlucht, maar het is echt zo
Maar onlangs vond ik diep in een kast mijn oude ballettas terug. Een sporttas gevuld met een witte en zwarte maillot, roze balletkousen, balletsloefjes en pointes – je weet wel, om op de tippen van je tenen te staan. De maillots pasten me al lang niet meer, evenmin als de kousen, en aan die pointes waagde ik me ook maar niet.
Maar de balletsloefjes zaten nog als gegoten. Meteen al bij het aantrekken kreeg ik een warm gevoel vanbinnen, het elastiekje strak gespannen over de wreef van m’n voet. Het leken wel de glazen muiltjes van Assepoester die me perfect leken te passen. In mijn hoofd klonken onmiddellijk duizenden klassieke klanken van Mozart, Brahms en Tchaikovsky tegelijkertijd. Ik hoorde onze balletmeester roepen: “Buik intrekken, schouders omlaag, denk aan die houding, meisjes!” Hoe fijn was dat toch.
Mocht er een Hasseltse balletjuf haar deuren willen openzetten voor een seniorengroepje: laat het me weten!
Ik herinnerde me alles als was het gisteren: de pliés aan de barre met onze armen als kroontjes in de lucht, de pirouettes en chassées voor de spiegel. Ik besefte tegelijkertijd ook dat het de enige sport was die ik – aan een wekelijkse ritme, jaar in, jaar uit altijd graag gedaan had. De perfecte combinatie van intensief sporten – je moest zowat al je spieren gebruiken en stond aan het eind van een les altijd stevig in het zweet – en tegelijkertijd tot rust komen met die prachtige muziek én het stretchen aan de barre.
Voor mij was het althans de ideale sport, waarmee ik pas gestopt ben toen ik ging studeren en werken. Het was immers niet echt een sport die je ‘meenam’ de rest van je leven. Meteen vroeg ik me af hoe dat eigenlijk komt. Waarom bestaan er zo goed als geen lessen klassiek ballet voor vrouwen van 47 jaar en ouder? Zou ik de enige zijn die dat geweldig zou vinden?
Die strakke maillot mag in de kast blijven, en ook naar een jaarlijks optreden van een balletklas verlang ik niet meer, maar gewoon terug op balletles kunnen gaan, zou ik geweldig vinden. Weer aan die barre staan, die posities van 1 tot 6 weer oefenen, even goed in- en uitademen voor je je armen mee beweegt,… het lijkt me allemaal zalig. Dus, mocht er een Hasseltse balletjuf haar deuren openzetten voor een senioren-groepje, laat het me weten. Pirouette, pas de bourrée, jeté, plié… ik doe mee!